LX

Epizod LIX.

- Dlaczego? – zapytałam głupio.

- Nie wiesz po co mężczyzna oświadcza się kobiecie? – odpowiedział pytaniem uśmiechając się.

- Przecież są ze sobą dopiero od pół roku.

Bartman wzruszył ramionami.

- Myślisz, że to dobry pomysł? – zapytałam.

- To mój najlepszy przyjaciel. Jeśli on jest szczęśliwy, to ja też a Zośka go uszczęśliwia, więc... czemu nie?

Kiwnęłam głową. Cały czas byłam w szoku. Po co się tak spieszyli?

- Myślisz, że przyjmie oświadczyny?

Prychnęłam.

- Na pewno. – odpowiedziałam. – Zośka zawsze pochopnie podejmuje decyzje, nie zastanawia się. Działa, kieruje się bardziej instynktem niż rozumem.

- Nie chcesz, żeby wyszła za Michała? – zapytał zaskoczony.

- Chcę. Widzę, że jest szczęśliwa. – stwierdziłam. – Po prostu nie chcę, żeby później czegoś żałowała. Kiedy chce się oświadczyć?

- Nie mam pojęcia. Wiem, że ma pierścionek. – powiedział. – Błagam, nie mów nikomu.

Pokiwałam twierdząco głową.

- Być może to będzie jeden z najszczęśliwszych dni w jej życiu, nie chcę tego popsuć.

- Pasują do siebie. – stwierdził. – Kubiak też najpierw robi, potem myśli. W sporcie to się przydaje, ale w życiu… Pożyjemy, zobaczymy.

Tydzień minął bardzo szybko. Ze względu na święta na początku maja mieliśmy mnóstwo wolnego. Piątek spędziliśmy na działce kupionej przez Zbyszka. To miejsce jest naprawdę cudowne. W sobotę, czwartego maja przyjechać miała do nas cała ekipa siatkarzy. Cieszyłam się, że ich zobaczę. Większość z nich widziałam ostatnio pierwszego stycznia w domu Łukasza. Tęskniłam za swoimi praktykami, widywałam ich wtedy tak często… Bartman nieraz namawiał mnie na ubieganie się o posadę asystenta Doktora Maronia – wiedziałam jednak, że nawet jeśli Wiesiek chciałby mnie przyjąć nie mógłby tego zrobić – nie miałam wykształcenia, byłam dopiero na pierwszym roku studiów. Jedyne na co mogłam liczyć to staż – a to wiązałoby się z powrotem do Katowic i zerowymi zarobkami. Nie chciałam żyć na koszt Zbyszka i Resovii, więc dużo pracowałam na swoje utrzymanie. Byłam z siebie zadowolona, kiedy wprowadzałam się tutaj w październiku myślałam, że będzie gorzej. Nie przewidziałam sąsiada-zboczeńca ani rozstania się  z Zibim, ale cieszyłam się, że wszystko powoli wracało do normy. No prawie – Kubiak potrafił zaskakiwać. Odkąd dowiedziałam się o tych oświadczynach byłam cholernie ciekawa, czy pierścionek jest już na palcu Zośki. Czekałam na telefon, wiadomość – cokolwiek. Cisza. Całą sobotę razem ze Zbyszkiem zajmowaliśmy się przygotowaniem jedzenia i picia. Przed dziesiątą zadzwonił do nas Kuba Jarosz. Okazało się, że jednak do nas przyjadą. Ucieszyłam się i ruszyłam uzupełnić zapasy soków i wody. Po siedemnastej wszystko było gotowe. Wzięłam prysznic, przebrałam się i poszłam do sypialni. Zaścieliłam łóżko, wzięłam książkę i zaczęłam ją czytać. Kilka minut przed osiemnastą przyjechali pierwsi goście. Był to Krzysiek z żoną i Piotrek – mieszkali najbliżej nas.  W przeciągu kilkunastu minut całe mieszkanie wypełniło się siatkarzami.

- Marcin! – krzyknęłam wesoło widząc kapitana naszej reprezentacji.

Mocno go przytuliłam. Stałam na palcach, mimo to Możdżonek musiał się schylić. Witałam się z każdym kogo spotkałam, to było niesamowite. Tak bardzo się za nimi stęskniłam…

- Słyszałem o wypadku. Wszystko w porządku? – zapytał Łukasz

- To było straszne. Kiedy się dowiedzieliśmy… Szok. – westchnęła jego żona.

- Jest okej. – uśmiechnęłam się szeroko. – Zibi zawsze wszystko wyolbrzymia.

-O wilku mowa. – wyszczerzył się Żygadło, kiedy Bartman do nas podszedł.

- Zośka i Misiek przyjechali. – szepnął mi do ucha i zaczął rozmawiać z Łukaszem.

Przeprosiłam ich i ruszyłam do drzwi.

- Zocha! – rzuciłam się na nią i mocno ją przytuliłam.

- A ja? – Misiek właśnie zdejmował kurtkę.

- Najlepsze na koniec. – zaśmiałam się i również go przytuliłam.

Kazałam im się rozgościć i wróciłam do Zibiego.

- Ma pierścionek? – zapytał szeptem.

- Nie wiem, przecież nie chwycę jej za rękę. – rzuciłam  ironicznie.

- Chyba jednak ma. – powiedział słabym głosem i wskazał palcem Zosię.

Właśnie zabierała ze stołu butelkę piwa.

- Śliczny. – uśmiechnęłam się widząc pierścionek.

- Idę do Miśka. – wyszczerzył się i ruszył w kierunku swojego przyjaciela.

Zerknęłam jeszcze raz na dłoń Zośki i pokręciłam z niedowierzaniem głową. Nalałam sobie soku pomarańczowego i podeszłam do żony Kuby.

- Jak tam? – zapytałam.

- Świetnie. – powiedziała głaszcząc swój brzuch. – Jeszcze tydzień.

- Boisz się?

Pokiwała twierdząco głową. Porozmawiałam z nią chwilę dopytując o wszystkie szczegóły.

- Ja nie piję z wiadomych powodów, a Ty? – zapytała.

- Można powiedzieć, że się solidaryzuję. – powiedziałam z uśmiechem.

- Nie planujecie ze Zbyszkiem czegoś większego?

Spojrzałam na nią zdezorientowana nie wiedząc o co jej chodzi.

- No wiesz… - zaczerwieniła się. – Ślub, dzieci?

Kiwnęłam głową.

- Nic konkretnego. – uśmiechnęłam się.

Rozmowę przerwały nam wrzaski zawodników, którzy usiłowali odśpiewać kultowe „Sto lat”. Po wyjęczeniu przez nich tekstów piosenki rozległy się brawa. Dostali piękny aplauz. Zbyszek podziękował wszystkim za przybycie i życzył im miłej zabawy.

- Oświadczył się, oświadczył się. – powiedział wesoło podchodząc do mnie.

- Dlaczego mi nie powie? – zapytałam się zerkając na Zosię.

Wzruszył ramionami i objął mnie ręką.

- Przepraszam! – wrzasnął.

Każdy obecny  na sali na nas spojrzał.

- Mamy jedną ważną wiadomość. Oddaję głos Miśkowi. – wyszczerzył się.

Zośka zachichotała, Kubiak spojrzał z politowaniem na Zbyszka. Wszyscy zgromadzeni przenieśli wzrok na parę stojącą na środku salonu.

- Michał, streszczaj się no. – powiedział zirytowany Zagumny po kilku minutach ciszy.

Zosia uniosła wysoko dłoń z pierścionkiem dzięki czemu Misiek mógł darować sobie przemowę. Wszyscy byli równie zszokowani co ja, jednak od razu ruszyli składać życzenia.

- Kiedy miałaś zamiar się przyznać? – zapytałam przytulając ją.

- Oszczędź mi kazania, błagam. – wyszczerzyła się.

- Twoje życie, twoje decyzje. – powiedziałam i cmoknęłam ją w policzek. – Szczęścia.

Kolejna osoba podeszła gratulować Zosi, więc odsunęłam  się i podeszłam do Michała, którego obskoczyli wszyscy siatkarze.

- Opuszczasz grono kawalerów, jak możesz! – zaśmiał się Nowakowski.

- To przez nią. – wyszczerzył się Misiek i wskazał na Zosię.

- Gratulacje. – mocno go przytuliłam. – Dbaj o nią, dobra?

- Nie wiesz w co się pakujesz. – powiedział poważnym tonem Ignaczak.

- Krzysiek, mówiłeś coś? – zapytała jego żona szarpiąc go za rękę.

- Skądże. – uśmiechnął się i podszedł do Zosi.

- Zbychu, a Ty kiedy się za siebie weźmiesz? – spytał Ruciak trącając go ramieniem.

- Jutro. – odpowiedział krótko chcąc uciąć temat.

Zawołał mnie Winiarski, więc odeszłam od grupy i podeszłam do niego.

- Co jest? – zapytałam.

Zaciągnął mnie do łazienki.  Stanęłam jak wryta.

- Aneta, pomóż!

________________________________________________________________________

No i mamy weekend. :)