LVII

Epizod LVI.

Tydzień minął mi szybko. Chodziłam na uczelnię i cieszyłam się, że mieszkanie Przemka jest już puste. W sobotę miała odwiedzić nas Natalia. Zbyszek zaprosił również swoich rodziców. To będzie ich pierwsze, oficjalne spotkanie. Bardzo się denerwowałam, nie miałam pojęcia czy przypadną sobie  do gustu. 

- Cześć skarbie. Wszystko w porządku? – to było już standardowe przywitanie się mamy.

- Wszystko okej. – powiedziałam do słuchawki. – Widzimy się w sobotę?

- Jasne. – odpowiedziała. – Chyba, że macie inne plany.

- Skąd. – zaprzeczyłam z uśmiechem. – Cieszymy się, że przyjeżdżasz. Rodzice Zbyszka też będą.

Cisza.

- W porządku. – powiedziała. – Chętnie ich poznam.

- Na pewno? – zapytałam niepewnie.

- Oczywiście. – zaśmiała się. – Tyle o nich słyszałam, a zwłaszcza o ojcu Zbigniewa.

- Na początku nie był do mnie pozytywnie nastawiony…

- Nie był? Nie zauważyłam. – powiedziała ironicznie.

- To naprawdę porządny, dobry człowiek. – odpowiedziałam. – Z charakterem.

- Tego charakteru się obawiam najbardziej. – westchnęła.

- Będzie dobrze. – stwierdziłam wierząc w to całym sercem. – Muszę kończyć. Do jutra.

- Do zobaczenia. Kocham Cię.

Uśmiechnęłam się i odłożyłam telefon. Zrobiłam śniadanie i zawołałam Zbyszka.

- Musli? – zapytał zdziwiony siadając przy stole.

- To moje. – powiedziałam z uśmiechem zabierając miskę.

Podałam mu gotowe tosty i usiadłam naprzeciwko. Nalałam sobie soku pomarańczowego i wzięłam do ręki gazetę, którą kupiłam w kiosku, który niedawno pojawił się po drugiej stronie ulicy. Jak zwykle zaczęłam od działu ze sportem, później zajmowałam się gospodarką i polityką a na samym końcu bzdurami i plotkami. Po kilkunastu minutach czytania zauważyłam spory artykuł o tytule „ Definicja miłości”. Był to mało ciekawy wywód jakiegoś psychologa, nic wartego uwagi. Sam tytuł jednak mnie zaintrygował. Co to jest miłość? Próbowałam odpowiedzieć sobie na to pytanie, jednak po kilku minutach namysłu nie potrafiłam nic wymyślić.

- Zbyszek?

- Hm?

Bartman kończył właśnie jeść ostatni tost. Wziął moją szklankę i upił z niej sporo soku.

- Co to jest miłość?

Spojrzał na mnie rozbawiony. Pokazałam mu tytuł artykułu.

- Nie umiem znaleźć tej definicji. – powiedziałam. – Myślę  i nic.

- Wystarczy „Zbyszek”. – stwierdził szczerząc się.

- W sumie… - zamyśliłam się. – Moja definicja mogłaby tak wyglądać.

Uśmiechnął się i włożył naczynia do zmywarki.

- Co z twoją definicją? – zapytałam.

- Definicja jest banalnie prosta. – odrzekł z uśmiechem i usiadł naprzeciwko mnie.  – Miłość to jedyna sensowna i potrzebna człowiekowi rzecz. Kocha się za nic, nie istnieje powód dlatego opisanie miłości jest tak łatwe.

Wzruszyłam ramionami – mógł mieć rację, to miało sens.

- Prawdziwa miłość zaczyna się tam, gdzie niczego już w zamian się nie oczekuje ani nie wymaga.

- Nie uważasz że miłość to przede wszystkim dążenie do szczęścia ukochanej osoby?

- Też. – powiedział wskazując na mnie palcem. – Ale nie u wszystkich to działa.

- Bywa, że niektórych nie da się zadowolić. – westchnęłam.

- Nie każdy ma tę samą definicję szczęścia. – odpowiedział.

- Jeśli definicja szczęścia to inaczej uszczęśliwianie ukochanej osoby co się stanie, jeśli nie można jej zadowolić?

- Wszystko zależy od definicji szczęścia tej drugiej osoby. Miłość to też kompromis.

- Pogubiłam się. – zaśmiałam się.

Uśmiechnął się i jeszcze raz zaczął mi wszystko tłumaczyć.

- Są rzeczy z których nie można zrezygnować. – powiedziałam nagle.

- Są ludzie, którzy gotowi są zrezygnować ze wszystkiego i poświęcić wszystko. – odparł. – 

Prosty przykład. Matka i dziecko.

- Nie tylko matka jest wstanie oddać życie za swoje dziecko. – odpowiedziałam.

- Wiem o tym. – odparł z uśmiechem. – To tylko przykład.

Próbowałam zebrać wszystkie myśli.

- Czyli podsumowując. – powiedziałam. – Jeśli niczego od ciebie nie oczekuję i jestem w stanie zrobić dla ciebie wszystko to jest to moja definicja miłości.

- Powiedzmy. – pokręcił głową zgadzając się.

Klasnęłam w dłonie zadowolona ze zrozumienia przez siebie monologu Zbyszka i złożyłam gazetę.

- Czyli niczego ode mnie nie oczekujesz i jesteś w stanie zrobić dla mnie wszystko? – zapytał.

- Właściwie to możesz zawieść mnie do galerii – wyszczerzyłam się.

Zaśmiał się i zaczął szykować do wyjścia. Dziś oboje mieliśmy wolne. Zaplanowaliśmy cały piątek. Musieliśmy zająć się mieszkaniem przed przyjazdem naszych rodziców. Przez dwie godziny kupowaliśmy wszystkie potrzebne produkty. Po zakupach wróciliśmy do domu i zajęliśmy się sprzątaniem.

- To nie jest inspekcja, tylko rodzinne odwiedziny. – powiedział rozbawiony kiedy układałam rzeczy w garderobie.

Pokiwałam głową. Dobrze wiedziałam, że jego rodzice mnie oceniają tak jak moja matka ocenia go. Przez kilka godzin sprzątaliśmy całe mieszanie. Wyglądało jak wtedy, kiedy zobaczyłam je pierwszy raz – przed wprowadzeniem się.

- Już  wolę cały dzień treningu. – westchnął i rzucił się na kanapę.

Prychnęłam i usiadłam obok niego.

- Jeszcze musimy zrobić jedzenie. – powiedziałam prostując nogi. –Która jest?

- Trzynasta.

- Cholera! – zerwałam się z miejsca. – Za cztery godziny już będą.

- Nie panikuj. – zachichotał i pociągnął mnie do siebie.

Wymieniłam mu listę rzeczy, które trzeba jeszcze zrobić przed przyjazdem naszych rodziców.

- Dobra, trzeba się wziąć do roboty. – stwierdził i popędził do kuchni.

- Co zrobimy na obiad? – zapytałam.

- Lasagne. – odpowiedział z uśmiechem. – Natalia ją lubi.

- Skąd wiesz? – zapytałam zaskoczona.

- Zrobiłaś ją, kiedy informowałaś ją o przeprowadzce do Rzeszowa. – powiedział.

Kiwnęłam głową przypominając sobie tę trudną rozmowę.

- W takim razie ja zrobię tartę na deser.

- Leon cię polubił, nie musisz już się podlizywać. – stwierdził pokazując mi język.

- Ale chcę. – zaśmiałam się i zaczęłam szukać odpowiednich produktów.

Przed szesnastą wszystko było gotowe. Posprzątałam kuchnię i wzięłam szybki prysznic. Ubrałam białą koszulę z rękawem ¾ i zwykłe dżinsowe rurki. Zbyszek poszedł w moje ślady i również udał się do łazienki. Zadowolona, że zdążyłam przed czasem usiadłam na kanapie i zaczęłam przeglądać gazetę.

- Zbyszek? – krzyknęłam przypominając sobie o czymś.

- Hm? – wyszedł z łazienki owinięty tylko ręcznikiem.

Zmierzyłam go wzrokiem i nieświadomie przegryzłam wargę. Szybko jednak opamiętałam się i potrząsnęłam głową.

- Twoi rodzice wiedzą, że nie mam ojca, prawda? – zapytałam.

- No tak. – stwierdził zamyślając się. – Tak jakby.

- Tak jakby?

- Zapytali się kiedyś o twoich rodziców. Chcieli wiedzieć czym się zajmują i tak dalej. Opowiedziałem im o Natalii.

- A o Adamie?

- Twój ojciec ma na imię Adam? – zapytał i kiwnął głową. – Powiedziałem im to samo co ty mi. Że nie istnieje.

Zadowolona uśmiechnęłam się  i odłożyłam gazetę. Bartman przebrał się i wrócił do mnie. Usiadł na kanapie i uważnie mi się przyjrzał.

- Właściwie nic o nim nie wiem. – stwierdził.

- O kim?

- O Adamie.

Skrzywiłam się.

- I bardzo dobrze. – odparłam starając się uśmiechnąć.

- Opisz go jakoś, powiedz cokolwiek.

- Dlaczego tak bardzo ci na tym zależy? – zapytałam zirytowana.

Naszą rozmowę przerwało stukanie do drzwi.

________________________________________________________________________

Jak Wam minął wtorek? :)