XLV

Epizod XLIV.

Obudził mnie delikatny pocałunek. Czułam jego usta na swoich. Uśmiechnęłam się szeroko i przyciągnęłam go do siebie.

- Wstajemy? – zapytał szeptem.

Kiwnęłam głową.

- Kto ostatni robi śniadanie! – krzyknęłam i zerwałam się z łóżka biegnąc w stronę kuchni.

Bartman zaplątał się w pościeli, ale szybko do mnie dołączył.

- Nie ma tak. – zaczęłam piszczeć kiedy mnie złapał i zacząć łaskotać.

Cmoknął mnie w policzek i ruszył przodem. Dogoniłam go i wskoczyłam mu na plecy.

- Wariatka.  – zaśmiał się, kiedy splątałam swoje ręce wokół jego szyi.

 Bartman mocno chwycił moje uda i wyszczerzył się. Nagle usłyszeliśmy dzwonek do drzwi.

-  Galopem. – pocałowałam go w policzek chichocząc.

Zbyszek  posłusznie podszedł do drzwi i otworzył je.

- Dzie… - Ignaczak przerwał widząc nas.

Parsknęłam śmiechem i zeskoczyłam z pleców Zibiego. Zaprosiliśmy  go do środka. Zamknęłam drzwi i założyłam na siebie bluzę Bartmana, która leżała na komodzie.

- Co jest? – zapytał Bartman rozsiadając się w fotelu.

Krzysiek usiadł na kanapie i zbierał myśli.

- Wszystko w porządku? – zapytałam niepewnie siadając obok niego.

Widać było, że coś jest nie tak. Wiecznie wesoły Ignaczak teraz był wyraźnie zmartwiony.

- Pamiętasz, że za niecały tydzień wyjeżdżamy i gramy towarzyski z Włochami? – zwrócił się do Zbyszka.

- No tak. – potwierdził ZB9. – Coś nie tak?

- Jarosz chyba nie zagra. – powiedział cichym głosem.

- Kontuzja? – zapytałam krzywiąc się.  

Pokiwał przecząco głową. Spojrzeliśmy na siebie zdezorientowani.

- Żona Kuby leży w szpitalu. Jest źle z dzieckiem.

Otworzyłam szeroko usta, ale szybko zakryłam je dłonią. Krzysiek nie bardzo wiedział co jeszcze ma powiedzieć.

- Jarosz zamierza grać, ale Andrea chce dać mu wolne.

Byłam w szoku. Kuba był taki szczęśliwy, że zostanie ojcem. Czekali na to dziecko. Byli zachwyceni powiększającą się rodziną.

- Wiadomo co się stało? – zapytał Bartman ciężko wzdychając.

Ignaczak kiwnął przecząco głową.

- Wiem tylko tyle. – westchnął. – Lepiej nie poruszać tego tematu przy Kubie.

Krzysiek miał absolutną rację.

- A Ty weź się człowieku ogarnij, bo za godzinę mamy trening.- Igła uśmiechnął się lekko.

- Dam radę.

Ignaczak pożegnał się z nami i wyszedł z mieszkania. Nie trzeba chyba mówić, że oboje straciliśmy humor. Z miejsca przypomniałam sobie wyraz twarzy Jarosza, kiedy wszyscy się dowiedzieli o ciąży. Z niczego tak bardzo się nie cieszył jak z tego, że będzie ojcem. Teraz nikt nie miał pojęcia jak to się skończy.

- Będzie dobrze, prawda? – zapytałam cicho.

- Wiem, że Kuba zrobi wszystko, żeby tak było. – westchnął i mocno mnie przytulił. – Cholera. Zazdrościłem mu tego dziecka, ale teraz nie chciałbym być w jego sytuacji.

- Widzisz? – zapytałam.

Pocałował mnie w czoło i zabrał się za śniadanie. Posiłek zjedliśmy prawie w milczeniu. Później  oboje wyszliśmy z mieszkania – ja na uczelnię, a Zbyszek na trening. Wsiadłam do Chryslera i włączyłam radio podkręcając głośność. Przed zajęciami kupiłam sobie duży kubek kawy i ruszyłam na wykłady.

-  Co Ci? – zapytała siedząca obok mnie Marta.

Wzruszyłam ramionami. Cały czas myślałam o sytuacji Kuby i jego żony.

- Nie wyspałam się. – odparłam i wzięłam spory łyk kawy.

- Bartman nie dał Ci zasnąć? – zapytała z uśmiechem.

Wywróciłam oczami. W sumie, powiedziałam prawdę, a ona miała rację, ale jednak nie miałam ochoty na rozmowy towarzyskie z innymi studentami. Kiwnęłam tylko głową i zaczęłam notować słowa wykładowcy. Nie za bardzo wiedziałam co zrobić w tej sytuacji. Nie miałam zamiaru dzwonić, pocieszać odwiedzać, ale udawać, że wszystko jest okej też nie wypadało. Postanowiłam nie wtrącać się i czekać, aż Jarosz sam będzie chciał o tym porozmawiać. Wykładowca niesamowicie przynudzał, nawet kawa nie była w stanie mi pomóc. Założyłam słuchawki i odpaliłam iPoda. Posiedziałam tam jeszcze jakiś czas i opuściłam budynek uczelni. Po prostu dziś nie mogłam tam siedzieć. W drodze powrotnej pojechałam jeszcze na siłownię i w końcu wykupiłam karnet. Postanowiłam, że od poniedziałku zaczynam ćwiczyć. Kupiłam jeszcze chińszczyznę na wynos i pojechałam do domu.

- A ty co? – zapytałam widząc  go w mieszkaniu.

- Nie wiem. – jęknął. – Jakoś nie mogłem dziś się skupić.

Kiwnęłam głową ze zrozumieniem i zabrałam się za swój obiad.

- Chcesz? – zapytałam biorąc w ręce pałeczki.

Bartman skrzywił się i pokręcił przecząco głową. Nie przepadał za tym daniem. Szybko wszystko zjadłam i rozłożyłam się na kanapie.

- Jakieś nowe wieści? – zapytałam.

Pokręcił przecząco głową i włączył telewizor.

Kolejne dni były bardzo nerwowe. Wszyscy martwili się o nienarodzone dziecko Jaroszów. W domu atmosfera była momentami nie do wytrzymania. Przez kłopoty Kuby i jego żony Zbyszkowi nasilił się temat „przyszłość” i „dziecko”. W piątek wieczorem ZB9 przygotowywał się do wyjazdu na mecz. Biegałam po całym mieszkaniu w poszukiwaniu jego rzeczy.

- Aneta, porozmawiaj ze mną. – złapał mnie  za obie ręce.

- O czwartej rano wstajesz, nie możemy tego przełożyć? – zapytałam wyrywając mu się.

- Nie. – wrzasnął.

Zmierzyłam go wzrokiem i zdenerwowana usiadłam na kanapie.

- Przepraszam… - schował twarz w dłoniach i westchnął. -  To dla mnie naprawdę ważne.

- Nie chce teraz tego omawiać. – skrzywiłam się.

- Kiedy? – zapytał ostro. – Za miesiąc? Trzy?

Był rozdrażniony.

- Czego ode mnie oczekujesz? - spytałam patrząc na niego.

- Dużo myślałem o tym przez ostatnie dni. Mam wrażenie, że mamy zupełnie inne plany. – powiedział patrząc mi głęboko w oczy. – Inne oczekiwania i inne potrzeby.

- Nie będę Ci przytakiwać i na wszystko się zgadać. – stwierdziłam oschle obejmując poduszkę.

- Chcę założyć rodzinę, chcę mieć gromadkę dzieci, duży dom a później wnuki. – usiadł obok mnie i złapał mnie za rękę. – Chcę to wszystko przeżyć z tobą.

Uśmiechnęłam się lekko.

- Tyle, że ty chcesz robić to wszystko teraz, natychmiast. –westchnęłam. – Ja nie. Chcę skończyć studia, pójść do porządnej pracy. Nie chcę, żeby cokolwiek mnie ominęło.

Spojrzałam w jego wielkie, smutne, zielone oczy.

- Nie mogę dłużej czekać.

- Nie mogę stawać na drodze do twoich marzeń.

Ścisnęłam jego dłoń i wbiłam wzrok w podłogę. Przegryzłam wargę i próbowałam się opanować.

- Spakowałeś wszystko z łazienki? – zapytałam i poszłam w kierunku pomieszczenia.

Po policzkach spłynęły mi łzy, pospiesznie je wytarłam. Obmyłam twarz i oparłam się rękoma o umywalkę.

- Wszystko zabrałem. – powiedział spokojnie stając w drzwiach.

Kiwnęłam głową i minęłam go. Bartman resztę wieczoru się pakował, ja siedziałam z książką na kanapie.

- Aneta, musimy o tym porozmawiać. – powiedział nagle siadając obok.

- Wiem, że musimy. – odpowiedziałam i odłożyłam książkę. – Tylko nie potrafimy.

Zamyślił  się. Ze wszystkim zawsze sobie jakoś dawaliśmy radę, teraz mamy problem żeby zacząć jakiś temat.

- Po prostu myślałam, że kiedy zajdę w ciążę to będzie radosne wydarzenie. Teraz czuję się jak  maszyna do rodzenia. Nie jestem gotowa na to, żeby niańczyć dzieciaka dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nie poradzę sobie z tym.

- Przecież nie jesteś sama. – westchnął. – Ja nie jestem taki jak twój ojciec. Nie ucieknę. Nie zostawię cię.

- Wiem, że nie jesteś taki jak on. – stwierdziłam ściskając jego rękę. – Ale wiem też, że nie jestem gotowa na założenie  rodziny.

________________________________________________________________________ 

Jeszcze tylko piątek i zaczynamy upragniony odpoczynek. :) 

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.