XXXIX

Epizod XXXVIII.

U Łukasza bawiliśmy się do czwartej rano. Później wszyscy zaczęli wracać do swoich domów. Większość wynajęła pokoje w różnych hotelach – postanowiliśmy pójść za ich przykładem. Razem z Kubiakiem, Zośką,  Kurkiem i Piotrkiem chwiejnym i powolnym krokiem ruszyliśmy w stronę, którą wskazał nam Żygadło. Po kilkunastu minutach stanęliśmy pod jakimś budynkiem. Ja i Zośka zajęłyśmy się pokojami – wynajęliśmy trzy pokoje dwuosobowe. Rozdałyśmy klucze i każdy ruszył w kierunku swojego lokum. Zbyszek zasnął od razu, nawet nie zdążył się rozebrać. Nie chciałam go budzić, więc całą noc przespał w kurtce i butach. Łóżko było cholernie niewygodne – przez kilka godzin kręciłam się nie mogąc zasnąć. Kilka minut po siódmej wstałam i ruszyłam do łazienki. Wyglądałam strasznie – byłam cała blada i miałam sińce pod oczami. Przemyłam twarz i nałożyłam lekki makijaż. Zostawiłam Bartmanowi wiadomość na kartce i zeszłam na dół. Będąc w holu poczułam intensywny zapach kawy.

- Restauracja jest tam. – wskazała palcem znudzona recepcjonistka.

Podziękowałam i weszłam do drugiej sali. W pomieszczeniu było prawie pusto. Przy stolikach siedziało kilka osób.

- Można? – zapytałam z uśmiechem podchodząc do siedzącego mężczyzny.

- Siadaj. – Piter wyszczerzył się i podał mi kartę.

- Nie powinieneś jeszcze spać? – zapytałam przeglądając menu.

- Kurek chrapie. – skrzywił się i gestem przywołał kelnerkę. – Bartman też?

- Może trochę. – zaśmiałam się.

Nigdy mi to nie przeszkadzało i nie było to powodem mojego dzisiejszego niewyspania.

- Następnym razem ich wciśniemy do jednego pokoju, zgoda? – zapytałam wesoło.

Nowakowski uśmiechnął się szeroko i zamknął kartę. Złożyliśmy zamówienia, które po kilki minutach przyniosła kelnerka. Piotrek zanim dostał swoją porcję musiał oczywiście dać kobiecie autograf. Zachwycona odeszła niemalże unosząc się nad ziemią.

- Piotrek wraca do gry. – zauważyłam zadowolona i wzięłam łyk kawy.

- Zuza mówiła, że z nią rozmawiałaś. – przyjrzał mi się uważnie. – O co ci chodziło?

- Po prostu uważałam, że zachowuje się nie fair co do ciebie. – powiedziałam nie chcąc ujawniać zbyt wielu szczegółów. – Dlaczego ją rzuciłeś?

- Miałem swoje powody. – odparł uśmiechając się lekko. - Powiedzmy, że miałaś rację.

Po  chwili na sali zjawił się Kubiak, więc zmieniliśmy temat.

- Gdzie masz Zośkę? – zapytałam zabierając torbę z krzesła, na którym chciał usiąść Michał.

- Śpi jak zabita. – wyszczerzył się i zabrał menu, które leżało przede mną.

Zanim Misiek dostał swoje zamówienie musiał oczywiście dać autograf kelnerce, której nie schodził  uśmiech z twarzy.

- Ciekawe co  zrobi jak Kurek i Bartman się obudzą.

- Od Zbyszka to niech się odczepi. – powiedziałam z uśmiechem zerkając w jej stronę.

Kiedy skończyłam posiłek pożegnałam się z chłopakami i ruszyłam do pokoju. Na schodach spotkałam Zośkę, która zaciągnęła mnie do toalety. Wyrwała mi torbę i wyciągnęła z niej kosmetyczkę.

- Nie ma sprawy, nie dziękuj. – powiedziałam rozbawiona, kiedy penetrowała moje rzeczy.

Po wyjściu z łazienki ja ruszyłam  na górę, a Zocha na dół. Weszłam do naszego pokoju, jednak był pusty. Zamknęłam drzwi na klucz i wróciłam do restauracji na parterze. Bartman właśnie zamawiał jedzenie.

- Szukałam Cię. – powiedziałam siadając obok niego.

- Musieliśmy się minąć. – pocałował mnie w policzek.

Kurek zszedł jako ostatni tuż przed dziewiątą. Nikt nie był wyspany. Poczekaliśmy aż zje i każdy ruszył do pokojów po swoje rzeczy.

- Panie Bartman, mogę pana prosić o autograf? – zapytałam przeciągając każdą możliwą sylabę dokładnie jak kelnerka.

Oplotłam swoje ręce wokół jego szyi i pocałowałam go delikatnie.

- Zawsze i wszędzie. – zaśmiał się przyciągając mnie do siebie.

Nagle usłyszeliśmy walenie do drzwi.

- Bartmany, dalej! – ciężko było nie rozpoznać wrzasku Kubiaka.

Wzięłam torbę, pościeliłam dokładnie łóżko i wyszliśmy z pokoju. Oddaliśmy klucze i zapłaciliśmy za nocleg. Zbyszek wziął mnie za rękę i wyszliśmy na zewnątrz. Szliśmy w kierunku domu Łukasza rozglądając się po okolicy.

- Ładnie tu ma, nie? – stwierdził Kurek.

Bartek miał rację. Okolica była naprawdę fajna – cicha i spokojna. Po kilkunastu minutach byliśmy na miejscu.

- Budzimy ich? – zachichotał Kubiak podbiegając do domofonu.

- Opanuj się. – zaśmiałam się i złapałam go. – Obudzisz dzieciaka.

Michał skrzywił się i odszedł od uliczki. Pożegnałam się z nim, Zośką i Bartkiem.

- Widzimy się za niecały miesiąc, nie rozpaczaj. – zaśmiał  się Kurek.

- Widzimy? – uśmiechnęłam się szeroko.

-  Ona nie chce iść. – powiedział spokojnie Bartman.

No tak. Bal Sportowca. Całkiem o tym zapomniałam.

- Masz przyjść, ja już sukienkę kupiłam. – usłyszałam jęk Zośki.

- 26 stycznia, tak? – westchnęłam.

- Do zobaczenia. – Bartek przytulił mnie i wsiadł do swojego auta.

Pożegnałam się z Zośką i Kubiakiem.

- A ja? – zapytał Piotrek rozkładając ramiona.

Mocno go przytuliłam i zaśmiałam się.

- Ciebie widzę znacznie częściej.

- I bardzo dobrze. – uśmiechnął się Nowakowski. – Uciekaj, bo Bartman mnie zabije wzrokiem.

Uśmiechnęłam się i podbiegłam do Zbyszka.

- Nie dość, że mnie zdradzasz to jeszcze na moich oczach. – próbował udawać oburzonego.

Prychnęłam i pokiwałam Piotrkowi. Wsiedliśmy do Audi i ruszyliśmy w drogę do Rzeszowa. 

Kilka minut po szesnastej byliśmy na miejscu.

-Nigdzie już nie jadę. – krzyknęłam rzucając się na łóżko.

Po chwili dołączył do mnie Zbyszek.

- Jak dobrze. – westchnął rozkładając się na pościeli. – Następnym razem my organizujemy Nowy Rok, dobra?

- Nie zmieścimy tu wszystkich. – powiedziałam rozbawiona.

- Kupimy dom. – stwierdził beztrosko.

- Taki z trzema basenami, ośmioma sypialniami i kortem tenisowym? – zapytałam wesoło.

- I boiskiem do siatkówki.

- Z dala od ludzi, na jakimś pustkowiu.

Kiwnął twierdząco głową.

- Ale gdzieś nad morzem. – stwierdził nagle. – Lubię morze.

- Prywatna plaża? – roześmiałam się.

Żeby kupić takie cudo musielibyśmy zarządzić majątkiem Paris Hilton.

- Do tego prywatny odrzutowiec, żeby nie męczyć się na tych drogach. – zaśmiał się.

- Wyobrażasz  to sobie? – zapytałam rozbawiona. – Lecę do Tesco nabiera nowego znaczenia.

- Kupimy kiedyś taki, prawda? – zapytał kładąc się na boku.

- Debet studencki i wszystko jest możliwe. – odpowiedziałam z uśmiechem.

- Ej, ale ja mówię poważnie. – powiedział spokojnie.

- Chcesz kupić willę z prywatną plażą, odrzutowcem i ośmioma sypialniami? – zaśmiałam się. – Musiałbyś grać do sześćdziesiątki.

- Taką willę to sobie zafunduję na czterdziestkę. – stwierdził. – Ale porządny dom, czemu nie?

Kiwnęłam twierdząco głową i pocałowałam go.

- Nie wiem jak Ty, milionerze, ale ja idę spać. – stwierdziłam wstając z łóżka.

Zbliżała się siedemnasta, byłam wykończona. Ubrałam piżamę i wskoczyłam pod pościel.

-  Co robimy jutro? – zapytał ZB9 kładąc się obok mnie.

- Ty wracasz  do treningów, a ja na uczelnię.

Bartman zamyślił się.

- Kiedy przypada najbliższe wolne?

Roześmiałam się głośno.  Właśnie kończyliśmy prawie dwutygodniowy urlop.  Pocałowałam go na dobranoc i zamknęłam oczy.

________________________________________________________________________

No i mamy weekend. :) Kto ogląda we wtorek Wojewódzkiego? :>

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.