XLVII

Epizod XLVI.

- Co Ci? - zapytał Kubiak.

- Nic.

- Bartman, przecież widzę. - westchnął  Michał.

- Zejdź ze mnie, dobra? – warknął ZB9.

Kubiak uniósł jedną brew i uważnie się przyjrzał swojemu przyjacielowi.

- Pokłóciliście się? – zapytał Misiek.

- Aneta i Zbyszek? – zapiszczał Ignaczak. – Nie wierzę.

- O co poszło? – zapytał rozbawiony Łukasz. – Nie wypuściła do baru z Michałem?

Bartman zmierzył wzrokiem wszystkich przypatrujących mu się siatkarzy.

- ZB9 pantoflarz. – zachichotał Ruciak.

- Nie łam się. – powiedział Zagumny nie odrywając wzroku od swojej gazety. – Każdy z nas musi przez to przejść.

- Ja się swojej nie dałem! – powiedział wesoło Krzysiek.

Możdżonek spojrzał na niego z politowaniem.

- Nie macie nic lepszego do roboty? – zapytał ostro Bartman.

Zawodnicy widząc, że Zbyszek nie ma humoru dali mu spokój i wrócili do swoich wcześniejszych zadań.

- Więc? – zapytał Kubiak szturchając swojego przyjaciela.

- Chyba zerwaliśmy. – powiedział niemalże szeptem.

- Coo? – Ignaczak wrzasnął co zwróciło uwagę wszystkich.

- Krzysiek! – krzyknął zirytowany Kubiak. – Zamilcz.

- Żądam wyjaśnień. – powiedział libero zmieniając miejsce w samolocie.

Bartman westchnął głośno i wbił wzrok w podłogę. Reszta siatkarzy odwróciła się w jego stronę. Każdy był pewien, że atakujący żartuje.

- Jakim cudem? – zapytał Nowakowski otwierając szeroko oczy. – Czemu?

- Wy? – wyszczerzył oczy Żygadło.  – Nie wierzę.

- Dyszka, że Zbychu nas wkręca. – powiedział z uśmiechem Winiarski.

-Czy ja wyglądam, kurwa, jakbym żartował? – krzyknął Bartman.

Michał otworzył szeroko oczy i kiwnął przecząco głową.

- Rozejść się. – powiedział Kubiak machając ręką. – Już.

Siatkarze posłusznie wrócili na swoje miejsca. Bartman założył słuchawki, odpalił odtwarzacz  w telefonie i zamknął oczy. Wylądowali kilka godzin później. Po zakwaterowaniu się mieli czas wolny.

- Rozmawiałeś z nią? – zapytał niepewnie Michał rozkładając się na swoim łóżku.

Zbyszek kiwnął przecząco głową.

- Nie odbiera. – odpowiedział. – Dzwoniłem z milion razy.

- O co poszło?

Bartman rzucił swoją torbę na podłogę i usiadł na łóżku, które stało naprzeciw Kubiaka.

- Sam nie wiem. – wzruszył ramionami.

- Ja tym bardziej. – powiedział zirytowany Misiek. – Musisz mi powiedzieć, żebym mógł Ci jakoś pomóc.

- Chcę założyć rodzinę. Zasadzić drzewo, zbudować dom, spłodzić syna. Chcę iść do przodu.

Kubiak kiwnął głową.

- Aneta nie chce? – zapytał.

Bartman spojrzał na niego zdezorientowany.

- Nie. Chyba nie. Nie wiem. – westchnął. – Patrzę na nią i wiem, że to jest dziewczyna, z którą chcę spędzać każdą możliwą chwilę.

- Ona też tak na ciebie patrzy. – Michał wyszczerzył się.

Zbyszek uśmiechnął się lekko.

- Źle się z tym wszystkim czuję. – powiedział nagle. – Chcę być w Rzeszowie, z nią, teraz.

- Jako kolega z drużyny powiem, że musisz zostać i zagrać mecz, ale jako najlepszy przyjaciel mówię wskakuj w najbliższy samolot.

- Andrea mnie zabije. Aneta też.

- Nie chce żebyś wrócił? – spytał Kubiak otwierając szeroko oczy.

- Chce, żebym pokonał Włochów.

Misiek zamyślił się analizując każde słowa Zbyszka.

- Rozwalimy Włochów, pędzimy na lotnisko i odstawiamy cię do Rzeszowa.

Bartman rozpromienił się.

- Co jej powiesz? – zapytał Michał opierając się o ramę łóżka.

- Cokolwiek. – rzucił ZB9. – Wszystko, byleby podziałało.

- Co z drzewem, domem i dzieckiem?

Zibi wzruszył ramionami.

- Aneta zrezygnowała dla mnie z wielu rzeczy, ja zrobię dla niej to samo.

Kubiak spojrzał niepewnie na Bartmana.

- Zrezygnujesz z dziecka? Z syna,  córki? Z małego siebie?

ZB9 zacisnął wargi zamyślając się.

- Mam inne wyjście? – zapytał.

- Musisz ją naprawdę kochać. - powiedział Kubiak kręcąc głową z uśmiechem.

- Jak nikogo innego na świecie.

- Wiesz, to głupie – zaśmiał się nagle Michał. – Zawsze myślałem, ze ożenimy się w tym samym czasie, oboje będziemy mieć synów. Wspólne wyjazdy, święta…

- Będę musiał się zadowolić Twoim dzieciakiem. – uśmiechnął się blado Zbyszek.

- Do mojego potomstwa jeszcze daleka droga. – zaśmiał się Misiek. – Ja mam czas.

Zawodnicy rozmawiali jeszcze przez dłuższą chwilę po czym każdy zajął się swoimi sprawami.

- Nie mogę na niego patrzeć. – westchnął Ignaczak.

- Siedzi tam sam z telefonem w ręce od kilku godzin. – powiedział Kosok.

- Rozmawiałeś z nim w ogóle? – zapytał Możdżonek Kubiaka.

Michał potwierdził kiwając twierdząco głową.

- Jak on w takim stanie wyjdzie na boisko to nie wróżę nam zwycięstwa. Jarosz został w Polsce, a Bartman nam usycha.

- Da radę. – powiedział pewnie Piotrek.

Po dwudziestej drugiej wszyscy udali się do swoich pokojów.

- Już miałem cię szukać. – powiedział Michał do mocno spóźnionego współlokatora.

- Zadzwonisz do Zośki? – zapytał ZB9. – Niech się tylko upewni, że Aneta jest cała i zdrowa. Błagam.

Misiek kiwnął głową i zadzwonił do Zosi. Ta obiecała spełnić prośbę Zbyszka. Kubiak odłożył telefon na nocną szafkę i ruszył w kierunku swojej torby. Nagle komórka zaczęła dzwonić. Bartman rzucił się na  telefon i natychmiast odebrał.

- I jak?

- Zero. Wyłączyła komórkę.

Zbyszek głośno westchnął.

- Pojadę do niej z samego rana. Mam nockę, o szóstej kończę zmianę.

- Dzięki wielkie. – odpowiedział szczerze.

- Pozdrów Miśka. Powodzenia jutro, odezwę się.

Bartman rozłączył się i rzucił telefon na łóżko.

- Nie dodzwoniła się? – zapytał Kubiak.

Zbyszek zaprzeczył kiwając głową.

- Dobra, jutro się wszystko wyjaśni, zobaczysz.

Atakujący skrzywił się i ruszył pod prysznic. Po wyjściu z łazienki położył się w swoim łóżku i zaczął przeglądać swój telefon.

- Oddzwoni. Jutro załatwimy Włochów. Później wrócimy do domu, wszystko sobie wyjaśnicie i będzie jak przedtem. Jasne?

- Mam nadzieję.- odparł nie wierząc w słowa Kubiaka.

Kiedy Michał wyszedł z łazienki wyłączył światło i położył się spać.

- Misiek?

- Hm? – mruknął Kubiak nie otwierając oczu.

- Czuję, że coś jest nie tak. – powiedział cicho Bartman.

- Idź spać.

Bartman przewrócił się na bok, przykrył się pościelą i zamknął oczy.

- Będzie dobrze. - stwierdził Kubiak i zasnął.

________________________________________________________________________

Bum, nie ma epilogu. Pomęczę Was jeszcze trochę. :)

Kilku czytelników słusznie zauważyło, że pisałam, że mam sporo materiału na zapas. Epizody są napisane i czekają na swój dzień. :>

Kochani, z racji tego, że wywołałam wczoraj niemałe zamieszanie dziś jako rekompensatę wrzucam epizod trochę wcześniej.  :) 

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.