XXXV

Epizod XXXIV.

                     

Obudziliśmy się kilka minut przed ósmą.

- Co jemy? – zapytał Zbyszek wstając z łóżka.

- Dziś Twoja kolej. Zaskocz mnie. – zaśmiałam  się i poszłam za nim do kuchni.

Usiadłam na blacie obserwując Bartmana przygotowującego śniadanie. Po kilku minutach przede mną stał talerz. Danie pięknie pachniało.

- Co to? –zapytałam, kiedy przełknęłam pierwszy kawałek.

- Niedobre?

- Pyszne. –uśmiechnęłam się i wzięłam kolejny kęs.

- Bruschetta z pomidorami i mozzarellą.

- Od dziś Ty robisz śniadania. – zaśmiałam się. – Nigdy o tym nie słyszałam.

Przyjrzałam się dokładnie daniu na talerzu.

- Lubię włoską kuchnię. – puścił mi oczko i zabrał się za swoją porcję.

Szybkie, proste, smaczne i sycące. Dwadzieścia po ósmej byliśmy już najedzeni.

- Dziękuję. – pocałowałam go w policzek i odłożyłam talerz do zlewu.

Weszłam do garderoby i stanęłam przed półkami. Nie miałam pojęcia co ubrać. Spotkanie miało się odbyć w jakiejś restauracji zajmującej się na co dzień imprezami okolicznościowymi. Zdecydowałam się na klasykę. Założyłam jasne, dżinsowe rurki, zwykłą białą koszulkę z rękawem ¾ i brązowe szpilki na platformie.

- Ha! – krzyknęłam zadowolona.

Do wzrostu Zbyszka brakowało mi tylko kilku centymetrów.

- Nie za duży ten dekolt? – zapytał przyciągając mnie do siebie.

Zaśmiałam się i rozpuściłam włosy. Długie, falowane kosmyki z łatwością zakryły mój dekolt. Wyszłam z garderoby i weszłam do łazienki. Zrobiłam delikatny, naturalny makijaż i staranniej ułożyłam włosy. Spryskałam się perfumami od mamy i założyłam zegarek. Nie mogłam się na niego napatrzeć – za każdym razem cieszyłam się jak dziecko, kiedy go zakładałam. Zapakowałam ciasto i założyłam swój trencz.

- Bo się spóźnimy. – krzyknęłam czekając na Zbyszka przy drzwiach.

- Idę, idę.

Wzięłam swoją skórzaną, brązową torbę na ramię i wyszłam z mieszkania. Bartman zamknął drzwi i szedł za mną machając kluczami. Kiedy wsiedliśmy do auta wzięłam pęk kluczy i wrzuciłam do torebki.

- No i przepadły. – zaśmiał się Zbyszek zaglądając do torby.

- Ruszaj. – zamknęłam torbę i rzuciłam ją na tylnie siedzenie.

- Pasy. – wyszczerzył się.

Posłusznie je zapięłam.

- Spróbuj tylko przekroczyć dozwoloną prędkość… -  powiedziałam ostrzegając go.

- To co? – uśmiechnął się odsłaniając rząd śnieżnobiałych zębów.

- Nie chcesz wiedzieć. – pocałowałam go i wyjęłam telefon.

Zero nowych wiadomości. Cały czas liczyłam na jakiś kontakt ze strony Zuzy albo Piotrka. Cisza. Odłożyłam komórkę i wyjrzałam przez szybę. I przed nami i za nami ciągnął się wielki korek. Westchnęłam i włączyłam radio. Podróż była długa i nużąca. O trzynastej czterdzieści byliśmy na miejscu. Zaparkowaliśmy przed budynkiem i rozejrzeliśmy się po okolicy.

- To na pewno tu? – zapytałam zaskoczona.

Restauracja bardziej przypominała pałac niż lokal. Do wejścia prowadziły olbrzymie schody.  Na tarasie przy drzwiach stało kilku chłopaków.

- Kuzyni? – zapytałam z uśmiechem.

Zbyszek przytaknął i wziął mnie za rękę. Kilkunastocentymetrowe szpilki nie były może wygodne, ale za to nieźle się prezentowały.

- Ile oni mają lat? – szepnęłam, kiedy wchodziliśmy po schodach.

Dwóch z nich miało siedemnaście lat. Jeden był rok młodszy a czwarty miał zaledwie trzynaście lat.

- Zbychu! – krzyknął najwyższy z nich.

Bartman przywitał się z nimi i przedstawił mnie.

- Nareszcie sobie dziewczynę znalazł. – zachichotał Radek, szesnastolatek. – Jacek miał więcej niż on.

- Który to Jacek? – zapytałam z uśmiechem.

Nie miałam pamięci do imion i nazwisk.

- Ten.  – Radek wskazał najmłodszego, trzynastoletniego kuzyna Zbyszka.

Zaśmiałam się i ruszyłam za Bartmanem.

- Gotowa? – zapytał stojąc przed drzwiami, za którymi znajdowała się sala.

- Raz się żyje. – westchnęłam i chwyciłam klamkę.

Na sali panowało niezłe zamieszanie.

- Tu jest ze setka ludzi. – powiedziałam otwierając szeroko oczy.  – Kto to w ogóle zorganizował?

- W tym roku padło na rodziców. – zachichotał. – Dlatego w lokalu.

Zbyszek pociągnął mnie w kierunku swojego ojca. Leon rozmawiał właśnie z chrzestnym Zibiego. „Teść” uścisnął mnie na przywitanie co mnie zaskoczyło.

- Twoja synowa? – zapytał Kazimierz odstawiając szklankę z whisky. – Niech ja Cię obejrzę.

Leon przytaknął. Chrzestny Bartmana przyglądał mi się z każdej strony co było bardzo krępujące i irytujące.

- Fajna dziewczyna. – podsumował zwracając się do ZB9.

Uśmiechnęłam się lekko. Odeszliśmy od nich i ruszyliśmy w kierunku kuchni.

- Chrzestnego mamy z głowy. – zaśmiał się.

- Nie jest taki zły. – stwierdziłam.

W kuchni stała mama Zbyszka i jego rudowłosa ciotka.

- Wycofujemy się. – powiedział szeptem i zawrócił.

- Zbysiu! – usłyszałam piskliwy i skrzeczący głos.

Bartman skrzywił się i odwrócił.

- Cześć, ciociu.

Kobieta była niska i miała sporą nadwagę. Ubrana była w długą, prostą spódnicę i żakiet. Jej włosy miały wręcz marchewkowy odcień. Zbyszek podszedł do niej i przytulił ją.

- Nie przedstawisz mi swojej narzeczonej?

Skrzek kobiety doprowadzał mnie do szaleństwa, mimo, że stałam tam nie dłużej niż minutę.

- To moja dziewczyna, Aneta. – powiedział podchodząc do mnie.

Kobieta mnie przytuliła. Musiałam się schylić, żeby ciotka Bartmana mogła mnie w ogóle objąć. Poczułam mocny i drażniący zapach perfum.

- Chudzinka. – skomentowała mój wygląd zwracając się do mamy Zbyszka stojącej przy blacie.

Minęłam rudowłosą ciotkę i położyłam tartę na kuchennym blacie.

- Leon będzie zachwycony. – powiedziała zadowolona,  kiedy się ze mną przywitała.

ZB9 wziął mnie za rękę i ruszyliśmy w kierunku wyjścia z kuchni.

- Zbysiu, powiedz mi, dziecko, kiedy Ty masz zamiar się ustatkować? – zapytała ciotka.

Mama Zbyszka wywróciła oczami i zabrała się za krojenie tarty. Zachichotałam i uciekłam z kuchni zostawiając biednego Zibiego z rudowłosą krewną. Rozejrzałam się po sali i podeszłam do wielkiego okna. Okolica była piękna. Za budynkiem znajdował się piękny ogród i ogromny staw.

- Niezła ucieczka. – zaśmiał się Bartman kiedy do mnie dołączył. – Ciotka nie odpuści.

- Kogo my tu mamy. – usłyszałam niski, męski głos.

Za nami stał wysoki mężczyzna z kobietą przy boku.

- Nasz Zyguś znalazł sobie dziewczynę. – powiedział drwiąco.

Zbyszek nie odezwał się tylko mierzył faceta wzrokiem. Czy wszyscy w tej rodzinie musieli mieć co najmniej metr osiemdziesiąt?

- Nie przedstawisz nas? – mężczyzna wyszczerzył się uważnie mi się przyglądając.

- Aneta, to jest czarna owca tej rodziny, Dawid. – uśmiechnął się Bartman.

- Miło mi. – uścisnęłam dłoń mężczyzny śmiejąc się.

- A to…? – ZB9 wskazał na towarzyszkę Dawida.

- Wiktoria. – dziewczyna podała rękę mi i Zbyszkowi.

Była niższa ode mnie, ale również założyła niebotyczne szpilki. Zdecydowanie wyróżniała się z towarzystwa. Tleniony blond na głowie i przerażająco długie paznokcie. Wyglądała na pewną siebie, nie bała się eksponować swoich atutów, a wręcz przeciwnie. Ubrana była w ekstremalnie krótką, czerwoną sukienkę.  Była bardzo opalona – po stanie jej skóry widać było, że za często odwiedzała solarium. Mocny makijaż również nie był jej sprzymierzeńcem. Nie chciałam oceniać książki po okładce – ale dziewczyna wyglądała tandetnie i pusto.

- Kto to był? – zapytałam, kiedy odeszliśmy od pary.

- Dawid, syn brata matki. Nie znoszę go.

- Dlaczego? – zapytałam i po chwili zorientowałam się, że to głupie pytanie.

- Zawsze nas porównują. I zawsze z nim przegrywam.

- Jakim cudem? – byłam zaskoczona.

Dawid nie wyróżniał się niczym szczególnym. Nie był przystojny ani wysportowany.

- Wiecznie byłem tym gorszym. „Dawid się ustatkował, założył firmę a ty dalej za piłką biegasz.” – zacytował piskliwym głosem.

- Ciotka?

Bartman potwierdził kiwając głową. Zbyszek kochał sport, jego rodzice również. Nie wiem po co rudowłosa krewna wypowiadała się na temat, który w ogóle nie powinien jej obchodzić.

- Pójdziemy się przejść? – zaproponował.

Chętnie się zgodziłam i pocałowałam go w policzek. Wychodząc po raz kolejny natknęliśmy się na kuzynów Zibiego.

- Widziałem. – krzyknął Bartman w ich kierunku.

Siedemnastolatek i jeden z szesnastolatków szybko gasili papierosy. Podeszliśmy do nich.

- I tak nie powie matce. – powiedział najstarszy i odpalił kolejnego papierosa.

Szesnastolatek poszedł za jego przykładem. Widać było, że nie palili pierwszy raz.

- Mogę? – zapytałam wyciągając dłoń.

Zbyszek spojrzał na mnie otwierając szeroko oczy. Siedemnastolatek mocno się zaciągnął i podał mi swojego papierosa. Zgasiłam go przydeptując bibułkę butem.

- Nie truj się. – wyszczerzyłam się i zapięłam swój trencz.

Na zewnątrz było naprawdę zimno. Zeszliśmy po schodach i ruszyliśmy w stronę ogrodu. Pospacerowaliśmy kilkanaście minut kiedy przyszła po nas mama Zbyszka.

- Chodźcie kochani, obiad na stole.

Uśmiechnęłam się lekko i ruszyłam do niej nie puszczając ręki ZB9.

- No chyba, że Stefcia wszystko zje. – roześmiała się.

Domyśliłam się, że Stefcia to nielubiana przez nikogo ciotka.

- Już Cię zamęczyła, czy jeszcze nie? – zapytała spoglądając na mnie.

- Jeszcze nie. – uśmiechnęłam się szeroko.

- Ukrywam ją. – Bartmanowi poprawił się humor.

- Z góry mówię, że masz się w ogóle nie przejmować tym co powie.

Kiwnęłam głową i przytuliłam się do Zbyszka. Wróciliśmy na salę i usiedliśmy do stołu. 

________________________________________________________________________

Przepraszam, że dzisiaj wcześniej. :)  

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.