LV

Epizod LIV.

Zaparkowaliśmy tuż przed szpitalem i weszliśmy do budynku. Zbyszek nie był zachwycony moim pomysłem. Złapał mnie za rękę i rozglądał się nerwowo po korytarzu. Mocno ścisnęłam jego dłoń i podeszłam do recepcji.

- Przepraszam bardzo. – zaczęłam mówić do pielęgniarki stojącej za ladą.

- Słucham panią?

- Dwunastego lutego przewieziono tutaj dwie osoby. Mnie i mojego sąsiada, pana Przemysława. Wie pani gdzie leży?

- Pani z rodziny? – zapytała przyglądając mi się podejrzliwie.

- Nie, ale…

- Przykro mi. – przerwała mi. – Nie  mogę udzielać żadnych informacji.

- Dzień dobry. – odezwał się nagle Zbyszek. – Chcemy tylko dowiedzieć się co z nim i znikamy. Błagam panią.

Kiwnęła przecząco głową i wróciła do segregowania papierów leżących na biurku. Głośno westchnęłam i ruszyłam korytarzem. Zaglądałam do  każdej możliwej sali. Wjechaliśmy na drugie piętro. Lekarze kompletnie nie zwracali  na nas uwagi.

- Równie dobrze mogłabym zrobić komuś krzywdę albo wynieść coś stąd a oni by się zorientowali. – kiwnęłam niedowierzająco głową.

- Dwieście trzy? – zapytał Bartman wskazując drzwi.

Wzruszyłam ramionami i weszłam do pokoju. Od razu rozpoznałam człowieka leżącego na łóżku. Spojrzałam na Zbyszka. Zaciskał pięści i mierzył wzrokiem pacjenta. Przy Przemku siedziała jakaś kobieta. Wyglądała na jakieś sześćdziesiąt lat, domyśliłam się, że to jego matka. Kiedy mnie zobaczyła od razu rzuciła mi się w ramiona i zaczęła mnie przepraszać. Zdezorientowana spojrzałam na Bartmana, który sam nie wiedział co się dzieje.

- Policja mi o wszystkim opowiedziała, przepraszam. – łkała. – On jest chory. Mówił, że bierze leki, ale…

Odsunęłam ją i uważnie się mu przyjrzałam. Podeszłam do łóżka i wzięłam jego kartę medyczną. Rzeczywiście, leczył się od kilku lat.

- Chodził do psychologa, brał leki, było dobrze… - kobieta nie przestawała tłumaczyć syna. – Za tydzień go wypisują, zabierze go policja. On nie chciał… To nie on.

Bartman ledwo nad sobą panował, ale był zadowolony z tego, że Przemek będzie odpowiadał za to przed sądem.

- Co z nim? – zapytałam.

- Nie dobrze. – kobieta pomachała nerwowo głową. – Obudził się dwa razy, nie pamięta nic z dnia wypadku.

- Wypadku? – warknął Zbyszek.

- To pan go pobił. - powiedziała z wyrzutem. – Moje dziecko.

- Bronił mnie. – powiedziałam mierząc kobietę wzrokiem. – Pański syn chciał mi zrobić krzywdę.

- Chciał? – zapytał zirytowany Bartman. – Znalazłem cię w kałuży krwi, masz pełno ran.

- Ma pani dziecko? – zapytała patrząc na mnie.

Zaprzeczyłam kiwając głową.

- Jeśli będzie je pani miała, gwarantuję, że będzie pani chciała je chronić – zawsze i wszędzie.

- Nic nie pamięta? – zapytałam.

- Nie ma pojęcia co się z nim działo tego dnia.

Odetchnęłam. Nie ma podstaw, żeby oskarżyć Bartmana.

- Zdaje sobie pani sprawę, że syn może dostać wyrok i to spory? – Zbyszek nie odpuszczał.

- Pan również. – odpowiedziała pewna siebie.

- Wątpię, że Zbyszek dostał wyrok. – odpowiedziałam. – Proszę mi zaufać, znam się na tym. Moja mama jest jednym z najlepszych obrońców w kraju. Pan Bartman nie uderzyłby go bez powodu.

Kobieta zmierzyła mnie wzrokiem i usiadła na krześle stojącym przy łóżku.

- Proszę już iść. – powiedziała.

- Niech pani mu przekaże, że… - zaczął Zbyszek.

- Proszę wyjść albo zawołam lekarza.

Pociągnęłam Bartmana w stronę drzwi.

- Co za babsko… - warknął Zibi kiedy zamknęłam drzwi. – Myślisz, że oskarżą mnie o to pobicie?

- Absurd. – powiedziałam.

- Mam najlepszą teściową na świecie. – powiedział ZB9 łapiąc mnie za rękę.

Zjechaliśmy na parter budynku i wyszliśmy ze szpitala. Wsiedliśmy do Audi i odjechaliśmy w stronę mieszkania.

- Wiesz co?

- Hm?

- Jeśli pójdę siedzieć, to było warto. – stwierdził.

- Nie pójdziesz siedzieć. – odpowiedziałam rozbawiona.

Po kilkunastu minutach byliśmy na miejscu. Wjechaliśmy windą na samą górę i weszliśmy do mieszkania. Nie zdążyłam zdjąć kurtki kiedy usłyszałam głośne pukanie do drzwi. Uniosłam brew i spojrzałam na Zbyszka. Wzruszył ramionami i podszedł do wejścia.

- Aneta! – kiedy drzwi się otwarły rzucił się na mnie Nowakowski.

- Piter. – uśmiechnęłam się i mocno go przytuliłam.

- Piotr. – powiedział Bartman.

Nowakowski nadal mnie przytulał.

- Piotrek, robisz jej krzywdę. – westchnął Zbyszek.

Starałam się ukryć grymas bólu, jednak sokoli wzrok Bartmana nie zawodził.

- Przepraszam. – przestraszył się i odsunął ode mnie.

Uśmiechnęłam się lekko zakłopotana i przywitałam się z Ignaczakiem, który wszedł tuż za Piotrkiem. Usiedliśmy w salonie, nasi goście cały czas mnie obserwowali.

- O co chodzi? – zapytałam z uśmiechem kładąc na stoliku tacę z kawami.

- Słyszeliśmy, że nieźle cię załatwił ten sąsiad. – powiedział Ignaczak.

Kiwnęłam głową domyślając się o co im chodzi. Podciągnęłam rękawy bluzy pokazując im ślady na rękach.

- Do wesela się zagoi. – stwierdził wesoło Nowakowski.

- Poważnie? – zapytał lekko poirytowany Bartman.

Obrócił mnie i uniósł kawałek mojej bluzy pokazując siatkarzom moje plecy.

- O kurwa. – Ignaczak zakrył dłonią usta.

Wyrwałam się Zbyszkowi i ukryłam ranę na plecach. Nie było czym się chwalić. Zmierzyłam go wzrokiem i usiadłam obok Piotrka. Rozbawiona spojrzałam  na Krzyśka – rzadko kiedy używał wulgaryzmów, więc sam był zdziwiony swoją reakcją. No cóż. Ogromna rana ciągnąca się przez połowę pleców i fioletowo-zielony siniak nie prezentowały się najlepiej.

- Przestańcie. – powiedziałam czując ich świdrujący wzrok na sobie.

- Co z tym sąsiadem? – zapytał Piotrek marszcząc brwi.

- Wylądował razem ze mną w szpitalu. – odpowiedziałam. – Zbyszek go troszkę obił.

- Troszkę? – zapytał rozbawiony.

- Żyje? – Ignaczak niepewnie spojrzał na Bartmana.

- Niestety… - westchnął atakujący Resovii.

Posłałam mu karcące spojrzenie.

- Ale wstrząs mózgu miał. – powiedział dumny z siebie. – Nadal leży na oddziale.

- Nie będzie z tego jakiejś sprawy? – zapytał Krzysiek.

- Nie będzie. – odpowiedziałam szybko. – Nie wniosę oskarżenia.

- I tak będzie miał sprawę. – prychnął Zbyszek. – Po wyjściu ze szpitala musi zgłosić się na komisariat.

Ignaczak uważnie nas obserwował.

- Nie martw się. – powiedziałam z uśmiechem. – Nie pozwolę, żeby Zibi miał przeze mnie kłopoty. Wiem jak wiele mogłoby to popsuć. Za ciężko pracował na wszystko, żeby teraz legło to w gruzach.

- Przez ciebie? – zapytał zirytowany Bartman.

Machnęłam ręką i wzięłam łyk kawy.

- Obiecuję. – powiedziałam unosząc rękę jak harcerz. – Wszystko biorę na siebie.

Ignaczak uśmiechnął się lekko i dopił swoją kawę.

- Nowakowski, zbieramy się. – stwierdził nagle szczerząc się.

Wstałam i wspólnie ze Zbyszkiem odprowadziłam ich do wyjścia.

- Nie za bardzo wiem jak się z tobą pożegnać. – westchnął Piotrek krzywiąc się.

Rozbawiona mocno go przytuliłam i pocałowałam go w policzek. Dokładnie tak samo pożegnałam się z Krzyśkiem i zamknęłam za nimi drzwi. 

________________________________________________________________________

Wczoraj się spóźniłam, więc dziś dodaję trochę wcześniej. :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.