XLVI

Epizod XLV.

Obudził nas budzik nastawiony na czwartą. Wstałam i szybko się ubrałam. Wzięłam pierwsze rzeczy, na które spojrzałam – trampki, dżinsy i czarny T-shirt. Włosy związałam w byle jakiego kucyka. Kiedy Zbyszek brał prysznic zrobiłam mu tosty. Porządne śniadanie to podstawa – ZB9 często narzekał na jedzenie w samolocie.

- Dziękuję! – usłyszałam jego krzyk z kuchni, kiedy wyszedł z łazienki.

Nie odpowiedziałam. Pościeliłam łóżko i poszłam się napić.

- Jest szansa, że zmieniłaś zdanie? – zapytał niepewnie.

Kiwnęłam przecząco głową. Oczy zaszły mi łzami. Odwróciłam się i włożyłam szklankę do zlewu. Bartman skończył posiłek i poszedł po swoje walizki.

- Jechać z Tobą czy zostawiasz auto na parkingu?

- Możesz pojechać. – powiedział i wziął walizki.

Narzuciłam na siebie bluzę i wyszłam za nim zamykając mieszkanie.

- To koniec? – zapytał, kiedy zjeżdżaliśmy windą na dół.

Wzruszyłam ramionami jak dziecko. Nie miałam pojęcia co odpowiedzieć.

- To koniec? – zadałam mu dokładnie to samo pytanie.

Zjechaliśmy na dół i ruszyliśmy w milczeniu na parking.

- Mogę? – zapytałam patrząc na Audi.

Zdziwiony dał mi kluczyki i zapakował bagaże. Po chwili pędziliśmy w stronę Warszawy. Nie patrzyłam na znaki, jechałam dokładnie tak jak on – szybko i niebezpiecznie. Sama nie wiedziałam czemu, ale to w jakiś sposób mi wtedy pomogło. Na miejscu byliśmy przed czasem. Było praktycznie pusto, w budynku kręciło się kilka osób.

- Nie wracasz? – zapytał, kiedy wysiadłam.

- Chcę się pożegnać z chłopakami.

Kto wie, czy jeszcze ich zobaczę. Miałam ochotę krzyczeć i płakać jednocześnie. Nie chciałam go stracić, nikt nigdy nie był dla mnie tak ważny jak on. Stojąc tam przypominałam sobie każdy dzień od pierwszego spotkania. Poznanie w Spodku, treningi, Londyn… Tyle rzeczy przeżyliśmy wspólnie. Zawdzięczam mu najwspanialsze miesiące życia. Byliśmy ze sobą mimo wszystkich rzeczy, które działały przeciwko nam. Nie wierzyłam, że to wszystko się kończy. Nie wyobrażałam sobie tego, że obudzę się sama w pustym mieszkaniu. Staliśmy naprzeciwko siebie. Każdy z nas zbierał myśli. Patrzeliśmy się na siebie jak dzieci na pierwszej randce, które nie wiedzą co robić. W końcu Bartman podszedł do mnie i mocno mnie przytulił.

- Nie chcę cię stracić. – szepnął i pocałował moją głowę.

Jeszcze mocniej go przytuliłam próbując się opanować.

- Nie chcę, żebyś przeze mnie rezygnował z tego, czego pragniesz. – powiedziałam słabym głosem. - Tak nie można.

Usłyszeliśmy kroki innych siatkarzy wchodzących do budynku.

- Nie rób mi tego. – powiedział i spojrzał mi głęboko w oczy . – Błagam.

Delikatnie mnie pocałował, jednak przerwał po chwili, bo na horyzoncie pojawili się zawodnicy.

- A moja nie chciała wstać. – prychnął Ignaczak.

Uśmiechnęłam się lekko i przywitałam z nimi.

- Co wy tacy nie w humorze? – zapytał Winiarski.

- Zibi się nie wyspał. – odpowiedziałam szybko i zmieniłam temat.

Porozmawialiśmy jakiś czas, później, kiedy wszyscy byli na miejscu panowie szykowali się do odlotu. Pożegnałam się ze wszystkimi życząc im powodzenia, i oczywiście wygranej. Serce mnie bolało na samą myśl, że mogę więcej ich nie zobaczyć. Podeszłam do Zbyszka a ten po raz kolejny mnie przytulił.

- Aneta, ja…

- Obiecaj mi coś. – powiedziałam łamiącym się głosem.

- Cokolwiek zechcesz. – stwierdził patrząc na mnie.

- Zmiażdż Włochów. – poprosiłam próbując się uśmiechnąć.

Kiwnął tylko głową i pocałował mnie. Nie tak jak zazwyczaj. Tak jak nigdy przedtem. Wiedziałam, że to nieuniknione. Że właśnie się żegnamy.

- Wróci za tydzień, nie bój się. – powiedział wesoło Łukasz i podbiegł do trenera.

Zbierało mi się na płacz. Mocno go przytuliłam.

- Nie jadę. Nie chcę. Nie zostawię cię.– stwierdził nagle.

- Obiecałeś. – powiedziałam niemalże szeptem.

Siatkarze zaczęli kierować się tunelem w stronę samolotu.

- Zbyszek, idź. Proszę cię.

- Nie idę. 

- Proszę cię, idź. – szepnęłam.

Chłopacy podeszli do Zibiego i zaczęli go ciągnąć w stronę w stronę reszty. Widziałam, jak szarpie się z Możdżonkiem i Ruciakiem, oni jednak byli pewni, że się wygłupia. Głośno się śmiali podając bilety kobiecie wpuszczającej ich na pokład. Poczułam, jak łzy lecą strumieniami po moich policzkach. Szybko je wytarłam, odwróciłam się i ruszyłam w stronę parkingu. Odstawię auto do Rzeszowa, zbiorę swoje rzeczy i znikam z życia Zbigniewa Bartmana. Nie mogłam uwierzyć, że to po prostu się tak skończyło. Że w ogóle się skończyło. Wydawało mi się, że zawsze sonie poradzimy. Wróciłam na parking i wsiadłam do auta. Nie wytrzymałam i rozpłakałam się jak dziecko. Nigdy w życiu tak niczego nie przeżywałam. Miałam ochotę tam wrócić, powiedzieć cokolwiek – ale co by to dało? On chce dzieci,  ja nie. On chce założyć rodzinę, ja nie. Czułam się, jakbym zrobiła mu wielką krzywdę. Zraniłam go. Usłyszałam przeraźliwy hałas. Samolot właśnie startował. Po kilku minutach wzbił się w powietrze. Obserwowałam jego lot tak długo, jak tylko mogłam. Odpaliłam Audi i odjechałam w stronę Rzeszowa. Każde miejsce, które mijałam przypominało mi o chwilach spędzonych  ze Zbyszkiem.  Wszystko mi go przypominało. Każdy kierowca, którego mijałam był do niego podobny. Popadałam w paranoję. W Rzeszowie byłam kilka godzin po wyjeździe z Warszawy. Zaparkowałam pod mieszkaniem i wyłączyłam silnik. Nagle to Audi, którego się bałam stało się czymś, za czym będę cholernie tęsknić. Za zamartwianiem się za każdym razem, kiedy ZB9 się spóźniał. Za wspólnymi spacerami, wieczorami i nocami. Za treningami i za całą kadrą. Nawet, za Leonem i Stefcią. Po raz ostatni przyjrzałam się wnętrzu auta i wyszłam z niego. Dokładnie je zamknęłam i ruszyłam do mieszkania. Wsiadłam do windy. Tuż przed jej zamknięciem do środka wskoczył Przemek.

- Cześć. – uśmiechnął się i wcisnął przycisk z numerem trzy.

Kiwnęłam głową.

- O tej porze na nogach? W sobotę?

- Zbyszek wylatywał z Warszawy na mecz. – powiedziałam.

Wyszczerzył się i czekał na otwarcie drzwi na jego piętrze. Pożegnał się i wysiadł. Kiedy winda zatrzymała się na ostatnim piętrze od razu weszłam do mieszkania. W środku czuć było jeszcze zapach dzisiejszego śniadania Zbyszka. Otworzyłam okno i wzięłam się za pakowanie. Nie miałam pojęcia gdzie pojadę i co zrobię dalej, ale nie mogłam tam zostać, mimo, że cholernie chciałam. Wyjęłam walizkę i  zaczęłam wrzucać do niej ubrania. Zabrałam kilka swoich książek i płyt. Spakowałam wszystkie rzeczy, zmieściłam się w dwóch walizkach i jednej torbie. Usiadłam na kanapie i rozejrzałam się po mieszkaniu. Podeszłam do komody i patrzyłam na zdjęcia. Jedno ze świąt Bożego Narodzenia, kiedy całowaliśmy się pod jemiołą. Kolejne to pamiątka z wyjazdu do Londynu, na fotografii byli wszyscy siatkarze i cała kadra. Na trzecim zdjęciu byliśmy we czwórkę – Zosia, Michał, Zibi i ja. Na ostatnim siedziałam z Nowakowskim i Winiarskim na trybunach w Spodku. Przez chwilę chciałam je wziąć, ale postanowiłam, że zostaną na swoim miejscu. Ostatni raz zwiedziłam całe mieszkanie i wróciłam do salonu. Na stoliku zostawiłam wiadomość, kluczyki od Audi i klucze od mieszkania. Wzięłam bagaże i zatrzasnęłam drzwi. Wsiadłam do winy i zjechałam na sam dół.

- Pomóc? – usłyszałam głos, kiedy byłam na parterze.

Odwróciłam się i zobaczyłam Przemka.

- Poradzę sobie. – odparłam i ruszyłam w stronę wyjścia.

- Nie będziemy już sąsiadami? – zapytał biorąc jedną walizkę.

- Dzięki. – uśmiechnęłam się lekko. – Na to wygląda.

- Nawet nie zdążyliśmy się dobrze poznać. – powiedział. – Może pożegnalna kawa?

Zaprzeczyłam kiwając głową.

- Wybacz, ale naprawdę  nie mam ochoty na takie spotkania.

Podeszłam do Chryslera i wpakowałam do niego bagaże.

- To chociaż na herbatę. – namawiał.

- Przykro mi. – uśmiechnęłam się i wsiadłam do auta.

Wsiadł i zajął miejsce pasażera. Zdezorientowana nie wiedziałam co zrobić.

- Muszę jechać,  naprawdę. – powiedziałam zirytowana.

- Pół godziny Cię nie zbawi. – odpowiedział spokojnie.

Był w wyśmienitym humorze, zaczął nucić jakąś piosenkę.

- Wysiadaj.

Kiwnął głową dając znak, że nie ma zamiaru opuścić auta.

- Jadę zatankować. Wypijemy tam tę cholerną herbatę i dasz mi spokój, jasne?

- Pasuje. - odpowiedział uśmiechając się.

Naprawdę dziwnie się zachowywał. Był uprzejmy i miły, ale jednak było w nim coś niepokojącego. Podjechałam do najbliższej stacji. Kupiliśmy po herbacie i wróciliśmy z kubkami do auta.

- Czemu wyjeżdżasz? – zapytał.

Wzięłam spory łyk napoju.

- Nie wyjeżdżam. Studiuję tu.

- Więc czemu zerwałaś z Bartmanem?

- Kto powiedział, że to ja z nim zerwałam? – zapytałam zirytowana. – Nie powinno cię to interesować i nie zamierzam z tobą o tym rozmawiać.

- Można Ci jakoś pomóc? - zapytał rozbawiony.

Spojrzałam na niego zdezorientowana.

- Znasz kogoś, kto wynajmie mi tanio małe mieszkanie?

Kiwnął głową i zapisał mi kilka adresów. Podziękowałam mu i dopiłam resztę herbaty.

- Pożegnanie zaliczone? Mogę jechać?

Wzruszył ramionami i zaczął wysiadać z auta.

- Z tym siatkarzem to już wszystko skończone? Tak na zawsze? – zapytał.

Zatrzasnęłam z hukiem drzwi i wcisnęłam gaz. Pojechałam pod pierwszy wskazany adres. Właściciel był na miejscu. Bez wahania wynajęłam mieszkanie. Nie mogło  się ono równać z poprzednim, ale ważne, że było. Nawet się nie rozpakowywałam. Rzuciłam walizki na podłogę, położyłam się na kanapie i zasnęłam.

________________________________________________________________________

To jak, jutro epilog? Macie jakieś plany na weekend?  :)

Kiedy marzenia stają się rzeczywistością.