LXI

Epizod LX.

- Nie panikuj Kuba, nie panikuj.

Jarosz biegał po łazience nie wiedząc co zrobić.

- Musimy ją przenieść do auta. – stwierdził Winiarski.

Kiwnęłam głową i wyszłam z łazienki. Poprosiłam Zbyszka o odciągnięcie uwagi gości. Wszystkich zaciągnął do sypialni, a my w tym czasie szybko zajęliśmy się żoną Kuby. Po kilku minutach byliśmy już na parkingu.

- Miałaś rodzić za tydzień. – krzyknął przerażony.

- Dawaj kluczyki. – powiedziałam i wyciągnęłam dłoń.

Cały się trząsł, nie mógł prowadzić. Wyciągnął kluczyki z kieszeni swoich dżinsów. Upadły na ziemię. Szybkim ruchem je podniosłam i zajęłam miejsce kierowcy. Na tylnym siedzeniu usiadła ciężarna, Kuba zajął miejsce obok mnie.

- Spokojnie. – odwróciłam się do niej. – Zaraz będziemy w szpitalu.

Kiwnęła głową nie przestając głęboko oddychać. Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Odpaliłam silnik i wyjechałam z parkingu. Wcisnęłam pedał gazu i popędziłam w stronę najbliższego szpitala.

- Aneta… - poczułam jej rękę na swoim ramieniu.

- Wszystko w porządku? – zapytałam nie odrywając wzroku znad kierownicy.

Jechałam naprawdę szybko.

- W bagażniku jest przygotowana torba.

- Nie ma sprawy, wezmę ją. – odpowiedziałam z uśmiechem.

Po kilku minutach byliśmy już na miejscu. Kuba pobiegł po lekarza, ja zajęłam się torbą. Żona Jarosza szybko wylądowała na porodówce. Ja i przyszły ojciec siedzieliśmy na korytarzu czekając na jakiekolwiek wieści. Po niecałej godzinie siedzenia w szpitalu zadzwonił do mnie Zbyszek.

- Wszyscy już wiedzą? – zapytałam zaskoczona.

- Dopytywali, co miałem im powiedzieć? – jęknął.

W tle usłyszałam krzyki innych.

- Daję cię na głośnik. – westchnął.

Wzięłam głęboki oddech.

- Siedzę z Kubą w szpitalu, wszystko jest w porządku.

- Co z żoną Kuby? – zapytał któryś z gości.

- Świetnie sobie radzi. – uśmiechnęłam się do Jarosza. – Odezwiemy się za jakiś czas.

Rozłączyłam się i włożyłam telefon kieszeni spodni.

- Będzie w porządku. – powiedziałam szturchając jego ramię.

Kiwnął głową i uśmiechnął się lekko. Był cały blady, ręce mu się trzęsły. To będzie długi wieczór…

Tuż przed drugą  w nocy Zbyszek znowu do mnie zadzwonił.

- Aneta, miałaś się odezwać.

Przejechałam dłonią po twarzy, byłam zmęczona.

- Przepraszam. On panikuje, ona wrzeszczy…

- Długo jeszcze? – zapytał.

- Nie. – odparłam z uśmiechem. – Pięć minut temu wyszedł lekarz mówiąc, że poród potrwa jeszcze maksymalnie godzinę.

- Wszyscy czekają. – zaśmiał się.

W tle usłyszałam krzyki i brawa naszych gości.

- Przeproś ich od nas. – szepnął Jarosz.  – Was też przepraszam.

Pokręciłam przecząco głową. Pożegnałam się ze Zbyszkiem i odłożyłam telefon.

- Za co ty chcesz ich przepraszać? – zapytałam. – Wszyscy są zachwyceni.

Po raz kolejny usłyszałam przerażający krzyk.

- Jeśli kiedyś będę chciała zajść w ciąże wybij mi to z głowy, zgoda? – zapytałam.

Zaśmiał się i uważnie mi się przyjrzał.

- Już Bartman o to zadba, żebyś wylądowała na tej porodówce. – powiedział z uśmiechem.

- Zrobi wszystko, żeby mnie wykończyć. – wyszczerzyłam się.

Wstałam i podeszłam do automatu. Zamówiłam dwie kawy. Po chwili wróciłam z plastikowymi kubeczkami wypełnionymi gorącym czymś, co miało smakować jak kawa.

- Wyobraź sobie jak szczęśliwy byłby Zbyszek. – powiedział biorąc łyk z kubka.

Uśmiechnęłam się szeroko próbując sobie wyobrazić tę scenę.

- Wszyscy wiemy, że to tak się skończy. – stwierdził z uśmiechem.

- Jak?

- Ślub, dzieci, dom. – wzruszył ramionami. – Wszyscy się dziwią na co czekacie.

- Nigdzie nam się nie spieszy. – odpowiedziałam.

- Nawet Kubiak… - zachichotał. – Starzejemy się.

- Mów o sobie. – zaśmiałam się dźgając palcem jego ramię.

Drzwi sali, w której znajdowała się żona Kuby po raz kolejny się otworzyły. Oboje wstaliśmy i podeszliśmy do wejścia. Zobaczyliśmy dziecko na rękach pielęgniarki. Spojrzałam na Jarosza. W życiu nie widziałam u niego tak szerokiego uśmiechu. Wpatrywał się w syna jak w obrazek.

- Nie słyszę płaczu. – szepnęłam.

Odwrócił wzrok i spojrzał na mnie.

- Dlaczego on nie płacze?! – krzyknął.

Pielęgniarka zatrzasnęła drzwi do sali. Jarosz walnął w nie pięścią. Przyłożyłam palec do swoich ust pokazując mu, żeby przestał mówić. Oboje przyłożyliśmy twarze do drzwi chcąc cokolwiek usłyszeć.

- Dalej mały, dalej… - szepnęłam.

Po chwili rozległ się głośny, dziecięcy płacz. Jarosz oparł się o drzwi. Znowu się uśmiechał.

- Udało się. – wyszczerzyłam się.

Mocno mnie przytulił. Pielęgniarka pozwoliła nam wejść. Zostałam na korytarzu chcąc zapewnić im chwilę prywatności.  Zadzwoniłam do Zbyszka.

- I jak, i jak?! – usłyszałam Ignaczaka.

- Już po wszystkim. – odparłam uśmiechając się.

W tle usłyszałam krzyki i wrzaski.

- Pogratuluj im od nas. Widziałaś już małego?

- Nie. Kuba jest z nimi, czekam na korytarzu. Poczekaj chwilę.

Z sali wyszedł właśnie Jarosz. Gestem pokazał mi, że mam wejść. Wzięłam torbę i niepewnie weszłam do środka. Na łóżku leżała żona Kuby. Wyglądała strasznie – była wykończona, ale szczęśliwa.

- Jest naprawdę śliczny. – powiedziałam podchodząc do niej.

Dziecko cały czas płakało.

- Wybrali państwo imię? – zapytała pielęgniarka w białym fartuchu.

- Kamil. – powiedział z uśmiechem atakujący reprezentacji.

Kobieta kiwnęła głową i odeszła. Podałam Kubie telefon. Cały czas było słychać wrzaski dochodzące z naszego mieszkania.

- Panowie, uspokójcie się na chwilę. – powiedział szczerząc się.

Przełączył połączenie na zestaw głośnomówiący. Wszyscy usłyszeli płacz Kamila, co spowodowało kolejny wybuch radości.

- Wariaci. – roześmiałam się i wyłączyłam telefon. – Poczekam na korytarzu.

- Nie, czekaj. – powiedziała cicho żona Kuby. – Naprawdę za wszystko dziękuję.

- Nie ma za co. – uśmiechnęłam się.

Kamil cały czas płakał. Za chwilę mieli zabrać go na badania.

- Przeprosisz wszystkich od nas za to zamieszanie? – zapytała.

- Nie macie za co przepraszać. – odparłam rozbawiona. – Sama zresztą słyszałaś.

Po kilku minutach pielęgniarka zabrała dziecko.

- Powinnam już chyba wracać. – stwierdziłam.

Nie chciałam im przeszkadzać.

- Przyjechałaś  naszym autem, nie masz jak wrócić. – skrzywił się Kuba.

- Wezmę taksówkę albo zadzwonię do Zbyszka. – uśmiechnęłam się.

Jeszcze raz im pogratulowałam i wyszłam na korytarz. Wyciągnęłam telefon i w spisie kontaktów wyszukałam Zibiego.

- Możesz po mnie przyjechać? – zapytałam.

- Masz wyczucie, właśnie otwierałem piwo. – zaśmiał się.

- Wezmę taksówkę. – powiedziałam rozbawiona.

- Za piętnaście minut jestem, poczekaj. 

________________________________________________________________________

Jak Wam mija sobota? :)