LXXXIII

Epizod LXXXII.

Szóstego sierpnia nadszedł długo wyczekiwany moment. Obudziło nas walenie w drzwi naszego domu. Wolno się przeciągnęłam i zerknęłam na Zbyszka.

- Pani Bartman. – powiedział z uśmiechem.

- Pan Bartman. – odpowiedziałam i delikatnie go pocałowałam.

- Aneta, jeśli zaraz nie otworzysz tych drzwi wyważę je! – usłyszałam wrzask Zośki.

Wstałam i rozbawiona zerknęłam przez okno. Otwarłam je i pomachałam jej.

- Miałaś wstać dwie godziny temu. – krzyknęła. – Mamy mnóstwo rzeczy do zrobienia.

Wywróciłam oczami.

- Czym wyważysz te drzwi? – zapytałam. – Tym brzuchem?

Zosia pokazała mi środkowy palec i wskazała wejście. Zaśmiałam się i kiwnęłam głową. Poszłam na dół i ją wpuściłam. Strasznie panikowała. Zrobiłam tosty na śniadanie. Usiadłam przy stole razem ze Zbyszkiem.

- Wy w ogóle pamiętacie, że bierzecie dzisiaj ślub? – zapytała.

Kiwnęłam głową wolno przeżuwając śniadanie. Przez cały czas się z niej nabijaliśmy.

- Aneta, dalej. – warknęła.

Przez cały czas mnie poganiała.

- Co dalej?! – krzyknęłam. – Co ja muszę dziś jeszcze zrobić? Założyć kieckę, nic więcej.

- Za dwadzieścia minut widzę cię w swoim aucie. – zagroziła mi palcem. – Smacznego.

Wyszła z naszego domu i poczekała na mnie w aucie. Po śniadaniu ubrałam się w białe szorty i czerwony T-shirt. Zbiegłam na dół i założyłam granatowe conversy.

- Do zobaczenia w kościele. – powiedziałam wesoło i pocałowałam go na pożegnanie.

- Nie wiem czy cię znajdę w tym tłumie. – uśmiechnął się.

- Będę stała raczej przy ołtarzu w białej sukience. – zaśmiałam się.

- Zapamiętam.

Jeszcze raz go pocałowałam i otworzyłam drzwi. Wybiegłam z domu i wsiadłam do auta Zośki.

- Dłużej się nie dało? –mruknęła odpalając silnik.

- Mamy piękny, sierpniowy dzień. – odparłam z uśmiechem. – Twoja najlepsza przyjaciółka wychodzi za mąż, a ty nie masz humoru?

- Mam humor. – warknęła. – Ja nie mogłam spać, ledwo stałam na nogach, wszędzie byłam przed czasem a ty w ogóle się tym nie przejmujesz.

Wzruszyłam ramionami.

- Co mam robić? – zapytałam. – Płakać, panikować, krzyczeć? Wszystko jest gotowe, mamy mnóstwo czasu.

Dojechałyśmy do hotelu w którym nocowała Zosia. W jej pokoju była moja sukienka i wszystkie potrzebne. Msza była zaplanowana na trzynastą. Zerknęłam na ekran telefonu. Była dziesiąta czterdzieści. Wjechałyśmy na szóste piętro. Zocha wpuściła mnie do pokoju trzydzieści siedem i od razu się mną zajęła. Umyłam włosy, które zaraz potem wysuszyłam. Postawiłam na prostotę – lekkie fale były idealne na taką okazję. Kiedy skończyłyśmy z włosami zajęłyśmy się twarzą. Nałożyłam lekki, naturalny makijaż. O dwunastej miał przyjechać po mnie Paweł. O jedenastej czterdzieści byłam zwarta i gotowa. Suknia leżała idealnie, wyglądała pięknie.

- Wszystko w porządku? – zapytałam uważnie się jej przyglądając.

Wyszczerzyła się i rozpłakała.

- Twoje hormony są irytujące. – zaśmiałam się.

- Wyglądasz cudnie. – stwierdziła wycierając łzy.

Podziękowałam i mocno ją przytuliłam. Przypominając sobie jak mało czasu zostało znowu zaczęła panikować. Szybko założyła swoją, czerwoną sukienkę i beżowe baletki. Ułożyłam jej włosy, po dziesięciu minutach byłam zadowolona ze swojej pracy. Porozmawiałyśmy chwilę kiedy w pokoju pojawił się Paweł. Pocałował mnie delikatnie w policzek i złapał za rękę okręcając mnie wokół własnej osi.

- Pięknie. – powiedział z uznaniem.

Wyszczerzyłam się i wyszłam z hotelowego pokoju. Zosia zamknęła drzwi i szła za mną pilnując, żeby moja sukienka się nie pobrudziła. Przed wejściem do budynku czekał Chrysler 300c z białymi dekoracjami na masce.

- Podoba się? – zapytał Zagumny otwierając przede mną drzwi do auta.

- Samochód jest wspaniały. – powiedziałam z uśmiechem i wsiadłam do Chryslera.

Usiadłam na tylnym siedzeniu. Auto było duże i wygodne. Guma zasiadł za kierownicą i odpalił silnik. Zośka jechała swoim autem tuż za nami.

- Czego posłuchamy? – zapytał wesoło włączając radio.

Każdy facet uwielbiał nowe, piękne auta. Widać było, że rola szofera sprawia mu wiele radości.

- Depesze? – odwrócił się zerkając na mnie.

- Skąd wiesz że ich uwielbiam? – zapytałam zaskoczona.

- Zagumny wie wszystko. – powiedział zadowolony z siebie  i włączył piosenkę.

Paweł był w doskonałym humorze. Kiedy tylko usłyszał głos Gahana dołączył się do niego. Znał cały tekst na pamięć. Wspólnie odśpiewaliśmy trzy utwory Depeche Mode. Dzięki Gumie w ogóle zapomniałam o tym gdzie jadę. Stres pojawił się dopiero, kiedy byłam w zakrystii. Siedziałam na stole i nerwowo machałam nogami. Trzynasta zbliżała się wielkimi krokami, kościół był już pełen ludzi. Nagle usłyszałyśmy pukanie do drzwi. Zosia niepewnie je otworzyła.

- Aneta, masz gościa. – powiedziała cicho.

Zdezorientowana zeskoczyłam ze stołu i podeszłam do drzwi.

- Adam? – byłam w szoku. – Co ty tu robisz?

Tuż za nim stała moja mama.

- Wyglądasz pięknie. – Natalia mocno mnie przytuliła.

Wzięłam ją pod rękę i odeszłyśmy na bok.

- Co on tu robi? – zapytałam mierząc ją wzrokiem.

- Jest twoim ojcem. – powiedziała spokojnie. – A to jest twój ślub.

Wywróciłam oczami. Adam stał przy drzwiach niepewnie na nas spoglądając.

- Ona ma rację. – powiedział. – Nie powinienem tu być.

Odwrócił się i otworzył drzwi.

- Zostań. – powiedziałam głośno.

Natalia, Zosia, Adam i Paweł byli w szoku.

- Zaprosiłam mamę z osobą towarzyszącą. Wybrała ciebie, trudno. – mruknęłam.

Natalia uśmiechnęła się lekko.

- Mamo, to jest Paweł. – powiedziałam wskazując rudowłosego rozgrywającego.

Nie mieli okazji się wcześniej poznać.

- Paweł poprowadzi ją do ołtarza. – Zośka podekscytowana czekała na reakcję mamy.

- Ojca nie mam, więc poprosiłam go. – stwierdziłam z uśmiechem. – To jeden z najlepszych facetów jakich kiedykolwiek poznałam.

Paweł zaczerwienił się, a Natalia kiwnęła głową. Wspólnie z Adamem postanowili wyjść i zająć miejsca w kościele.

- Pocisk! – krzyknął Zagumny. – Mina twojego ojca mówiła wszystko.

Zaśmiałam się. Po raz kolejny usłyszałam pukanie. Tym razem otworzył Paweł.

- Pan młody chce się widzieć z panną młodą. – usłyszałam głos Zbyszka.

- Nie wolno! – do akcji wkroczyła Zośka. – Zobaczycie się przy ołtarzu.

Nie widziałam go, ale wiem, że wywrócił oczami.

- Paweł?

- Przykro mi, kobiety rządzą. – odparł rozkładając bezradnie ręce.

Zbyszek zrezygnowany wrócił do kościoła. W środku było mnóstwo ludzi, wnętrze było wypełnione po brzegi. Kiedy wszyscy już zajęli swoje miejsca chwyciłam bukiet białych i bladoróżowych róż. Wyszliśmy z zakrystii i podeszliśmy do olbrzymiego wejścia.

- To tylko kilkanaście metrów, dasz radę. – uspokajała mnie Zośka.

Kiwnęłam głową i poprawiłam sukienkę.

- Zosia, idź już. – powiedziałam zirytowana kiedy cały czas układała moje włosy.

Pocałowała mnie w policzek, kiwnęła ręką i weszła do kościoła.

- Mam przy sobie kluczyki, możemy uciec. – zaproponował Paweł.

Roześmiałam się i kiwnęłam głową.

- Teściowa by mnie udusiła. – powiedziałam rozbawiona.

- Wchodzimy? – zapytał.

- Jeszcze chwilkę. – odparłam.

Rozejrzałam się po okolicy, wzięłam kilka głębszych oddechów. Paweł wziął mnie pod rękę.

- Wejdziemy tam i rozwalimy towarzystwo, jasne? – zapytał uśmiechając się. – Niech twój ojciec wie co traci. 

________________________________________________________________________

Z racji tego, że mam strasznie mało czasu kolejne epizody będą dodawane raczej wcześnie. Jutrzejszy postaram się wrzucić ok. 12 :)

Macie już wszystko uszykowane czy nadal pracujecie? :>