LXIII

Epizod LXII.

Obudziło nas pukanie do drzwi.

- Kto się dobija o tej porze? – jęknęłam i powoli wstałam.

- Jest siedemnasta. – zaśmiał się Bartman.

Wzięłam koszulkę Zbyszka leżącą na krześle i szybko ją na siebie narzuciłam. Przetarłam twarz dłońmi – mimo dziesięciu godzin snu nadal byłam zmęczona. Nawet nie próbowałam sobie wyobrazić jak się czuje żona Kuby. Podeszłam do drzwi i otworzyłam je.

- Aneta, nie załamuj mnie. – jęknęła Zośka. – Czemu nie odbierasz telefonu?

- Zgadnij. – odpowiedziałam ironicznie. – Obudziłaś mnie.

Zocha wparowała do mieszkania i usiadła na kanapie.

- Co ty tu robisz? – zapytałam opierając się o ścianę.

- Idziemy na zakupy, zbieraj się. – powiedziała.

Rzuciłam się na kanapę i położyłam nogi na stole.

- Nigdzie nie idę. – odpowiedziałam.

- No błagam. – jęknęła i zmierzyła mnie wzrokiem. – Jadę z Miśkiem do jego rodziców, muszę coś kupić. No i trzeba rozejrzeć się za suknią.

Wywróciłam oczami i głośno westchnęłam.

- Dalej, chodź. – wstała i zaciągnęła mnie w stronę sypialni.

- Dzień dobry. – wyszczerzył się Bartman widząc Zosię.

- Szwagier nadal w łóżku? – zapytała. – Co z wami?

Roześmiałam się i wzięłam telefon  z szafki nocnej.

- Wiesz co? – zwróciła się do mnie.

Kiwnęłam głową.

- Ja się nie dziwię, że ty nie chcesz z łóżka wychodzić. – zachichotała wlepiając wzrok w Zbyszka.

- Hej, hej. – zaśmiałam się i zakryłam jej oczy dłonią. – Masz Kubiaka, wara od Zibiego.

- Idę już, idę. – wyszczerzyła się i wyszła z sypialni.

Wyszłam razem z  nią i poszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i wbiegłam do garderoby.

- Masz. – rzuciła we mnie ubraniami.

- Nie chcę tych spodni. – skrzywiłam się i wzięłam inne. – Tego też nie założę.

- Aneta, nie mamy czasu. – westchnęła. – Jest siedemnasta trzydzieści, o dwudziestej drugiej zamykają galerię.

- Jezu. – jęknęłam. – Chcesz tyle czasu zmarnować na łażenie po sklepach?

- I tak nie starczy. – wyszczerzyła się i wyszła z garderoby.

Szybko wybrałam inny zestaw ubrań i założyłam buty.

- Gotowa? – zapytała, kiedy weszłam do salonu.

Kiwnęłam twierdząco głową.

- Długo cię nie będzie? – poczułam ręce Zbyszka na swoich biodrach.

- Zocha chce mnie torturować do dziesiątej. – skrzywiłam się mierząc ją wzrokiem.

Pokazała mi język i zachichotała.

- Chyba sobie żartujesz. – powiedział Bartman patrząc na Zosię.

Zaprzeczyła kiwając głową.

- Będę siedziała cztery godziny w galerii i powtarzała to samo przy każdej wybranej przez ciebie sukience. – stwierdziłam. – Weź Kubiaka, niech on wybierze.

- To przynosi pecha. – zaśmiał się Zbyszek.

- Zośka nie wierzy w takie bzdury. – wyszczerzyłam się.

- Idziesz i koniec. – powiedziała marszcząc brwi. – Bierz kurtkę, torbę i wychodzimy.

Kiwnęłam głową i ruszyłam szukać torebki.

- Co to jest? – zapytała, kiedy wróciłam.

- Nasz dom. – uśmiechnął się szeroko Zibi.

- Budujecie dom? – była w szoku. – Czemu ja nic o tym nie wiem?

Posłałam jej ironiczne spojrzenie.

- Sama mi nie powiedziałaś o zaręczynach. – stwierdziłam wesoło.

- Gdzie się budujecie? – zapytała.

- Mamy już działkę. – wyszczerzył się Bartman i mocno mnie przytulił stając za mną.

- Żałuj, że nie widziałaś tego miejsca. – westchnęłam. 

- Mam nadzieję, że chociaż zaprosicie nas na parapetówkę. – burknęła przeglądając moje projekty.

- Pewnie. – odpowiedziałam. – Idziemy?

Kiwnęła twierdząco głową, wzięła swoją torbę i podeszła do drzwi.

- Wrócę późno. – skrzywiłam się patrząc na Zbyszka. – Jak coś, to dzwoń.

- Okej. – pocałował mnie i ruszył w stronę sypialni.

Wyszłam razem z Zosią z mieszkania głośno zamykając drzwi.

- Dużo już wybudowaliście? – zapytała kiedy zjeżdżałyśmy windą.

- Nic. – odpowiedziałam z uśmiechem. – To tylko plany, działka jest pusta.

- Skąd ta działka?

- Bartman ją  kupił kilka lat temu. – westchnęłam. – Spodobało mu się to miejsce i od razu postanowił je kupić.

- Musi być naprawdę ładne. – uśmiechnęła się lekko.

Wyciągnęłam telefon i otworzyłam galerię. Pokazałam jej zdjęcie, które niedawno zrobiłam.

- Tam będziecie mieszkać? – zapytała otwierając szeroko oczy. – Gdzie to jest?

- Jakieś sześćdziesiąt kilometrów od Rzeszowa. – powiedziałam wesoło. – Z początku trochę się wystraszyłam, ale teraz jestem zachwycona tym pomysłem.

Wyszłyśmy z budynku i wsiadłyśmy do auta Zośki.

- Zocha, jesteś pewna, że tego chcesz? – zapytałam.

Spojrzała na mnie zdziwiona.

- Zawsze powtarzałaś, że nie chcesz brać ślubu, że to tylko papierek. Nie chciałaś siedzieć  w domu, zajmować się dziećmi.

- Mówiłaś dokładnie to samo. – zmierzyła  mnie wzrokiem. – Zmieniłaś się, ja również.

- Pospieszyliście się. – powiedziałam niepewnie.

- Przyznaj, że jesteś po prostu zazdrosna.

Roześmiałam się.

- Zazdrosna? – zapytałam. – Czego miałabym ci zazdrościć? Mam Zbyszka, niczego więcej nie potrzebuję.

- Jesteś zła, bo Michał już mi  się oświadczył, a ty jesteś z Zibim dwa lata i nadal nic.

Wywróciłam oczami.

- Nie jesteśmy razem dwa lata. – stwierdziłam. – Nigdzie nam się nie spieszy, jestem zadowolona z tego jak jest teraz. Naprawdę cieszę się, że postanowiliście się pobrać, ale nie chcę, żebyś kiedykolwiek czegoś żałowała. Zawsze byłaś negatywnie zastawiona do małżeństwa, wręcz bojowo. Byłaś stuprocentową feministką.

Wzruszyła ramionami i zaparkowała przed galerią.

- Po prostu powiedz, że jesteś pewna i dam ci spokój.

- Jestem pewna. – odpowiedziała szybko.

Westchnęłam i kiwnęłam głową.

- W porządku. – powiedziałam.

- Gdzie najpierw? – zapytała Zośka ciągnąc mnie w stronę ruchomych schodów.

- Najpierw do kawiarni. Potrzebuję kofeiny.

Po wypiciu dużej, czarnej kawy ruszyłyśmy na zakupy. Zośka przymierzała wszystko co wpadło jej w ręce a ja próbowałam nie zasnąć. Przed dwudziestą Zocha miała już kupione rzeczy, które miała założyć na spotkanie z rodziną Michała. Teraz przyszedł czas na suknię ślubną.

- Nie ustaliliście nawet daty, musisz już wybierać sukienkę? – jęknęłam.

- Warto się rozejrzeć. – uśmiechnęła się i wparowała do sklepu.

Nie zdążyłyśmy nawet przekroczyć progu kiedy obskoczyło nas kilka ekspedientek. Każda była nienaturalnie uśmiechnięta i podekscytowana.

- Która z pań szuka kreacji na ten wyjątkowy dzień? – zapiszczała jedna.

Szybko wskazałam Zośkę. Kobiety zaciągnęły ją do przebieralni. Usiadłam na wielkiej, skórzanej pufie i rozejrzałam się po sklepie. Całe wnętrze wypełniał stos białych, ogromnych sukien. Założenie jednej zajęło Zośce dobre kilka minut.

- Aneta, pomóż mi. – jęknęła.

Wywróciłam oczami i weszłam do przymierzalni. Pomogłam jej założyć sukienkę i wyszłam.

- I jak? – zapytała obracając się wokół własnej osi.

- Ładna. – mruknęłam odpisując na smsa.

- Nawet na mnie nie spojrzałaś. – krzyknęła rozbawiona.

Przyjrzałam się sukience, którą miała na sobie.

- Za dużo tiulu, zajmiesz połowę miejsca w kościele. – skrzywiłam się.

Kiwnęła głową i zrezygnowana weszła do przebieralni. 

________________________________________________________________________

Grr, znowu muszę dodać wcześniej. :) 

Przepraszam, ale co rusz mi coś wypada. Obiecuję, że w kolejne dni posty będą pojawiać się o zwykłej porze. :>