LXXVII

Epizod LXXVI.

- To trzeba opić! – krzyknął zachwycony Zbyszek i podszedł do barku.

- Ja poproszę sok. – odparła z uśmiechem na twarzy Zosia.

Poszłam do kuchni i przyniosłam jej szklankę. Sama również zdecydowałam się na sok. Usiadłam obok Zośki i zaczęłyśmy głośno dyskutować. Rozmowa całkowicie nas pochłonęła.

- Ty też? – Michał zerknął  na mnie.

Nie wiedząc o co chodzi kiwnęłam głową i wróciłam do przerwanej rozmowy. Zbyszek, który właśnie upijał whisky ze swojej szklanki wypluł całą zawartość swoich ust. Zdezorientowane spojrzałyśmy na chłopaków.

- Jesteś w ciąży? – zapytał Bartman uśmiechając się  szeroko.

- Ja?

Rozejrzałam  się po całym salonie.

- Jesteś w ciąży? – Zośka była nie mniej zaskoczona.

-  Nie, Boże, nie! – zaśmiałam się. – Nie jestem w ciąży.

Wszyscy się skrzywili.

- Patrz, jak byłoby fajnie. Mielibyśmy dzieci w tym samym wieku. – powiedział Michał.

Spojrzałam na niego z politowaniem.

- Żaden problem, pójdę do ślubu z wielkim brzuchem. – odpowiedziałam. – Ksiądz będzie zachwycony.

Zbyszek zaśmiał się przypominając sobie duchownego, który przygotowuje nas do sierpniowej uroczystości.

- Nie ważne kiedy. – prychnęła Zośka. – Lepiej tego nie odkładać…

- Pozwólcie, że swoją ciążę zaplanuję sama. – zmierzyłam wzrokiem obecnych. – O ile w ogóle będę jej chciała.

- Zbyszek chyba będzie ci jednak potrzebny. – zaśmiał się Kubiak.

Zmieniłam temat, jednak cały wieczór rozmawialiśmy na temat dzieci. Cieszyłam się, że Zosia zaszła w ciążę, jednak już tego dnia to wszystko zaczęło mnie irytować. Często słyszałam o tym, że kobiety po porodzie nie potrafią mówić o niczym innym niż ich dziecko, ale do porodu Zośki jeszcze daleko.

- Na kiedy macie właściwie termin? – zapytałam.

- Początek listopada. – odpowiedział zadowolony Michał.

Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się lekko. Około dwudziestej trzeciej nasi goście postanowili wracać do siebie.

- Co ze ślubem? – dopytywała Zośka. – Macie już wszystko?

Wzruszyłam ramionami.

- Miejsce już jest, kościół też. Brakuje chyba tylko sukienki. – wyszczerzyłam się. – Pójdę w dżinsach i trampkach.

- Gorzej z naukami przedmałżeńskimi. – zaśmiał się Zbyszek.

- Bartman podpał księdzu. – naskarżyłam śmiejąc się.

-  Ja? – zapytał rozbawiony.

Potwierdziłam kiwając głową.

- Zośka! – krzyknęłam nagle, kiedy otworzyła drzwi.

- Co jest? – zapytała przestraszona i rozejrzała się.

- Ty będziesz w ciąży na weselu. – jęknęłam. – Ja u ciebie przepiłam wszystkich!

- Przykro mi. – rozłożyła ręce w geście bezradności.

Pożegnaliśmy się z Kubiakami i zamknęliśmy drzwi. Zbyszek był zachwycony ciążą Zośki. Myślałam, że chociaż po ich wyjściu porozmawiamy o czymś innym.

- Też się cieszę, że nareszcie im się udało. – westchnęłam nalewając sobie soku.

- Nareszcie?

Uderzyłam ręką o swoje czoło i próbowałam zmienić temat, jednak Zibi nie odpuszczał. Rozłożyłam się na kanapie opierając głowę na jej boku. Bartman usiadł obok mnie i położył moje nogi na swoich kolanach.

- Mieli małe problemy. – odpowiedziałam, kiedy Zbyszek wciąż dopytywał.

- Problemy?

- Zośka nie mogła zajść w ciążę, starali się od maja. – powiedziałam.

- Dlaczego ja nigdy nic nie wiem? – zapytał zirytowany.

- Chwaliłbyś się wszystkim gdybyś miał taki problem? – odpowiedziałam mu pytaniem.

Wywrócił oczami i kiwnął głowę.

- Czyli dopiero po dziewięciu miesiącach im się udało?

- Na to wygląda. – odparłam.

Naszą rozmowę przerwał dźwięk dzwonka.

- Pewnie czegoś zapomnieli. – westchnęłam i rozejrzałam się po salonie.

Zbyszek wstał i pognał do drzwi. Po kilku minutach wrócił z brązowym, tekturowym kartonem.

- Patrz co przyszło. – pomachał paczką.

- O tej porze? – zapytałam zaskoczona.

- Kurier całodobowy. – wyszczerzył się.

Otworzyłam paczkę i wyjęłam staranie zapakowane zaproszenia. Całkiem o nich zapomniałam.

- Trzeba je rozesłać. – stwierdziłam otwierając jedno.

- Wypisujemy? – zapytał podekscytowany.

- Ty piszesz. – zaśmiałam się. – Ja strasznie gryzmolę.

Zaprzeczył kiwając głową i zabrał się do pracy. Wypisał wszystkie zaproszenia. Na każdym, w prawym dolnym rogu podpisałam się ja oraz Zbyszek.

- Powinniśmy je chyba wręczać osobiście. – stwierdził.

- Pierwszy raz wychodzę za mąż, nie mam pojęcia. – odparłam uśmiechając się.

Zadowolony pokazał mi język i spakował zaproszenia do kartonu.

- Może osobiście wręczmy tylko najbliższej rodzinie, reszcie wyślijmy pocztą. – zaproponowałam.

Podzieliliśmy gości na dwie kategorie.

- Jutro po zajęciach je wyślę, a w weekend rozwieziemy resztę.

- Musimy załatwić jeszcze pełno spraw. – skrzywił się.

- Smoking, sukienka, kwiaty, hotel dla gości, nauki przedmałżeńskie… - westchnęłam. – Na pewno nie chcesz wziąć ślubu w Vegas?

- Na pewno. – wyszczerzył się i pocałował mnie w policzek.

- Za pół roku będę mężatką. – powiedziałam.- Jezu, jak to staro brzmi…

- No najmłodsza już nie jesteś. – Zbyszek wzruszył ramionami.

- Jestem sześć lat młodsza od ciebie, emerycie. – rzuciłam w niego poduszką i roześmiałam się.

- Emerycie? – zapytał rozbawiony i odrzucił pocisk.

- Dziadek. – pokazałam mu język i zaczęłam go dusić poduszką.

Oboje zlecieliśmy z kanapy śmiejąc się.

- Wredna małpa. – zaśmiał się przyciskając mnie do podłogi.

- Mnie renciści nie interesują. – prychnęłam zrzucając go z siebie.

- Obawiam się, że nie ma pani wyjścia. – odparł beztrosko uśmiechając się. – Jak na swój wiek jestem dość silny.

- To podchodzi pod gwałt! – zaśmiałam się kiedy zaczął całować moją szyję.

- Nie protestujesz. -  stwierdził zadowolony.

- Składam zażalenie. – odparłam.

- Wniosek odrzucony. – zaśmiał się rozpinając moją koszulkę.

Wzruszyłam ramionami i przyciągnęłam go do siebie. Zdjęłam jego koszulkę i przewróciłam go na ziemię. Zadowolony z takiego obrotu spraw uważnie mi się przyglądał. Nachyliłam się i zaczęłam całować jego klatkę piersiową. Nagle usłyszałam dźwięk telefonu.

- To jakaś kpina. – Zbyszek wywrócił oczami. – Najpierw przerywa nam Michał i Zośka, teraz telekomunikacja.

Zaśmiałam się i zignorowałam sygnał. Bartman usiadł i zdjął ze mnie koszulę. Po chwili włączyła się automatyczna sekretarka.

- „Tutaj Aneta i Zibi. Nie ma nas. Nagraj się” - rozpoznałam głos ZB9.

Pamiętam, kiedy nagrywał tę wiadomość. 

- Zbyszek, Aneta, oddzwońcie do mnie jak tylko odsłuchacie wiadomość. – usłyszałam głos mamy Zibiego.

Wstałam i podbiegłam do telefonu. Szybko podniosłam słuchawkę.

- Halo? – powiedziałam głośno.

- Aneta?

- Tak, nie zdążyłam odebrać, przepraszam. – skłamałam. – Wszystko w porządku?

Była wyraźnie zdenerwowana.

- Jest tam gdzieś Zbyszek? Dlaczego nie odbieracie telefonów?!

- Jest. – odparłam. – Coś się stało?

Po krótkiej rozmowie zszokowana odłożyłam słuchawkę i zaczęłam panikować.

________________________________________________________________________

I znowu się z niczym nie wyrabiam. :) Kolejny raz wcześniej, przepraszam.

Jak minął Wam ostatni ciężki poniedziałek w tym roku? :>