LXXXIV

Epizod LXXXIII.

Paweł podszedł do ogromnych drzwi i delikatnie je otworzył. Usłyszałam głośne rozmowy i szum. Zagumny wywrócił oczami i trzasnął drzwiami. Wszyscy zebrani odwrócili się w stronę wejścia. Poczułam na sobie wzrok każdej osoby w kościele. Kościelne organy rozbrzmiały a my wolno ruszyliśmy w stronę ołtarza. Starałam się nie patrzeć na zebranych gości. Paweł cały czas rzucał jakimiś teksami, które mnie rozwalały więc całą drogę do ołtarza się śmiałam. Zbyszek stał tam ubrany w idealnie skrojony smoking. Wyglądał rewelacyjnie. Widząc mnie w białej sukni szeroko się uśmiechnął.

- Dziękuję. – szepnęłam na ucho Pawłowi kiedy byliśmy tuż przy ołtarzu.

- Polecam się na przyszłość. – odparł wesoło i pocałował mnie w policzek. 

Zbyszek zrobił krok na przód i wyciągnął ku mnie rękę.

- Pilnuj jej. – zaśmiał się Zagumny i podał Zibiemu moją dłoń.

Bartman kiwnął głową i przyciągnął mnie do siebie.

- Zbychu, jeszcze nie teraz! – usłyszałam krzyk Ignaczaka.

Roześmiałam się i odwróciłam chcąc namierzyć wzorkiem siatkarza. Iwona spojrzała na mnie przepraszająco.

- Będzie wesoło. – szepnęłam do Zibiego i odwróciłam się w stronę księdza.

- Wyglądasz cudownie. – odparł uśmiechając się.

O dziwo, czułam się dość swobodnie jak na obserwowaną przez tłum gości pannę młodą. Po liturgii słowa, która dłużyła się w nieskończoność nadszedł czas na sakrament. Wstaliśmy z miejsc i podeszliśmy do księdza.

- Aneto, Zbigniewie. Czy chcecie dobrowolnie i bez żadnego przymusu zawrzeć związek małżeński?

Zerknęłam na Zbyszka, który lekko się uśmiechnął.

- Chcemy. – odpowiedzieliśmy równo.

- Czy chcecie wytrwać w tym związku w zdrowiu i chorobie, w dobrej i zlej doli, aż do końca życia?

- Chcemy.

- Czy chcecie z miłością przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy?

- Chcemy.

Po wyznaniu woli po raz kolejny rozbrzmiały olbrzymie organy. Odśpiewano jedną, długą pieśń. Kiedy organista przestał grać ja i Zbyszek odwróciliśmy się przodem do siebie i podaliśmy sobie prawe ręce. Ksiądz związał je końcem stuły.

- Powtarzaj słowa za mną. – szepnął kapłan do Zbyszka.

Ten kiwnął głową i z uwagą przyglądał się księdzu.

- Ja, Zbigniew, biorę ciebie, Anetę – powiedział duchowny.

- Ja, Zbigniew, biorę ciebie, Anetę….

Z uśmiechem przyglądałam się Zibiemu. Uśmiechał się od ucha do ucha.

- … za żonę i ślubuję ci miłość, wierność

- … za żonę i ślubuję ci miłość, wierność... – powtórzył Bartman.

- … i uczciwość małżeńską oraz, że cię nie opuszczę aż do śmierci. – powiedział ksiądz.

Zbyszek powtórzył jego słowa.

- Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci.

- Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci. – powtórzył.

Ksiądz odwrócił się w moją stronę. Powtórzyłam to co do mnie powiedział. W pierwszym rzędzie siedziała moja mama, która nie mogła opanować płaczu. Zośka, stojąca z moim bukietem kilka metrów dalej również szlochała. To ślub, nie pogrzeb. Duchowny potwierdził nasz sakrament i zabrał stułę z naszych rąk. W ekspresowym tempie pojawił się obok nas Kubiak trzymający nasze obrączki. Ksiądz zabrał mu je i pobłogosławił je. Zaraz potem duchowny podał jedną Zbyszkowi i kazał mu powtórzyć kolejny tekst.

- Aneto, przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. – powiedział Zibi wkładając pierścionek na mój palec serdeczny.

- Zbigniewie, przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. – powtórzyłam słowa i wykonałam dokładnie taką samą czynność jak Zbyszek.

Nie mogłam przestać się uśmiechać.

- Jeżeli ktoś zna powód dla którego to małżeństwo nie może być zawarte niech przemówi teraz albo zamilknie na wieki. – powiedział kapłan doniosłym głosem.

Spojrzałam na Zbyszka i nerwowo rozejrzałam się po kościele. Każda sekunda wydawała się trwać wiecznie. Wlepiałam wzrok w każdego obecnego po kolei. Po chwili ksiądz zatwierdził nasze małżeństwo.

- Zbigniewie, możesz pocałować pannę młodą. – powiedział kapłan.

Bartman przyciągnął mnie do siebie i mocno mnie pocałował. Ujęłam jego twarz w dłonie i odwzajemniłam pocałunek, który był zdecydowanie za namiętny jak na miejsce  w którym się znajdowaliśmy. Dostaliśmy ogromne owacje. Wszyscy goście bili nam brawo. Po krótkim błogosławieństwie wyszliśmy z kościoła.  Z miejsca zostaliśmy obrzuceni ryżem i monetami. Zebraliśmy wszystkie pieniądze. Koperty i kwiaty przyjmowała Zosia i Michał, którzy bardzo ułatwili całą tę sytuację. Po kilkunastu minutach wsiedliśmy do auta i wspólnie z gośćmi pojechaliśmy do wynajętego przez nas pałacu. Budynek był cudowny. Zbyszek podjechał pod samo wejście.

- Pani Bartman. – powiedział z uśmiechem i pocałował mnie w rękę.

Wysiadł z auta, obszedł je i otworzył moje drzwi. Wchodząc po ogromnych schodach prowadzących do wejścia po raz kolejny dostaliśmy olbrzymie owacje. Wspólnie weszliśmy do olbrzymiej balowej sali i przywitaliśmy się z gośćmi. Kiedy wszyscy zajęli miejsca wstaliśmy z miejsc. Zbyszek grzecznie poprosił o ciszę i oddał mi głos.

- Dziękujemy wszystkim za przybycie na ślub i wesele. – powiedziałam z uśmiechem. – Wasza obecność wiele dla nas znaczy.

Mocno ścisnęłam dłoń Zbyszka.

- Ja i moja żona… - zaczął wesoło Zibi.

Zaśmiałam się cicho słysząc słowo „żona”. Zupełnie do mnie nie pasowało.

- … postanowiliśmy, że wszystkie pieniądze jakie dzisiaj dostaniemy przekażemy na schronisko dla zwierząt w Rzeszowie.

Goście kiwnęli z uznaniem głowami i nagrodzili nas oklaskami.

- Nie zanudzamy dłużej. – zaśmiałam się. – Udanej zabawy.

Wszyscy zebrani rozluźnili się. Po kilku minutach na salę weszła grupa kelnerów roznoszących szampana. Wszyscy zgromadzili się na środku sali.

- Przemowa! Przemowa! – usłyszałam krzyk siatkarzy.

Leon Bartman mocno odkaszlnął i zaczął mówić.

- Jak chyba wszyscy wiedzą na samym początku nie byłem przekonany do Anety. Myślałem, że to tylko kolejne utrudnienie, przeszkoda na drodze do sukcesu Zbyszka.

Część zawodników wygwizdała mojego teścia.

- Panowie, spokój. – zaśmiałam się.

- Dajcie mi dokończyć. – powiedział z uśmiechem.

Goście uspokoili się i przenieśli wzrok na Leona.

- Kompletnie jej nie znałem. Nie wiedziałem kim jest ani czego chce. Swoją synową poznałem tak jak reszta Polski – podczas oglądania meczu reprezentacji z Anglią.

- Wszyscy wiemy co się wtedy stało. – zaśmiał się Ignaczak znacząco unosząc brwi.

Zerknęłam rozbawiona na Krzyśka. Zbyszek uśmiechnął się szeroko.

- Kiedy siatkarze wracali z Wielkiej Brytanii czekałem wspólnie z żoną na Zbigniewa na 

lotnisku. Zamiast docenić jego grę, pogratulować wygranej jak zwykle zachowałem się nie tak jak trzeba. Głośno komentowałem jego znajomość z Anetą.

- Bardzo głośno. – dodałam, co rozbawiło część gości.

- Myślałam, że się wystraszy. Da sobie spokój. Podda się bez walki. – stwierdził Leon wzruszając ramionami. – I wtedy stało się coś, co zapamiętam do końca życia.

Wszyscy w skupieniu obserwowali mojego teścia.

- Dziewiętnastoletnia dziewczyna, zwykła małolata, podeszła do mnie i doprowadziła mnie do porządku. Stała na środku lotniska krzycząc na mnie  i broniąc swoich racji. Byłem w szoku.

- Wszyscy byliśmy. – rzuciła moja teściowa.

- Kompletnie nie przejmowała się tym co o niej pomyślę. Była niezwykle odważna.

Uśmiechnęłam się szeroko.

- Czułem się taki mały. – powiedział Leon pokazując palcami długość kilku centymetrów. - Później tylko umacniała mnie w przekonaniu, że jest ode mnie lepsza.

- Nie jestem lepsza. – odparłam przerywając mu.

Zbyszek zerknął na mnie jakby chciał przyznać ojcu rację i przytulił mnie stając za mną.

- Każdy by się zniechęcił, ale nie ona. Na mój grymas odpowiadała szerokim uśmiechem. Miesiące mijały, a oni  dalej byli razem. Wspólnie zamieszkali, tyle razem przeżyli… - westchnął. – Kiedy ja wylądowałem w szpitalu rzuciła wszystko, żeby siedzieć przy mnie dzień i noc. Dręczyła lekarzy, wykradała wyniki badań. Miałem dużo czasu na przemyślenie tego wszystkiego. Skoro dla mnie, człowieka, który przysporzył jej sporo cierpienia była w stanie tyle zrobić byłem pewien, że dla mojego syna jest gotowa na wszystko.

Weselny nastrój mi się udzielił, bo oczy zaszły mi łzami. Zośka, stojąca naprzeciwko mnie też płakała.

- Odkąd są razem Zbyszek zupełnie się zmienił. Nigdy nie widziałem go równie szczęśliwego. – powiedział. – Wiem, że Aneta to odpowiednia osoba na odpowiednim miejscu.

Leon dostał ogromne owacje. Podeszłam do niego i mocno go przytuliłam.

- Teraz ja! – Michał Kubiak wyskoczył na sam środek.

Zbyszek przyciągnął mnie do siebie i objął mnie ramieniem.

- Powiem tylko, że ja od razu wiedziałem, że kiedyś będę przemawiał na ich ślubie. – powiedział rozbawiony. – To tyle.

Michał dostał jeszcze większe owacje niż Leon, był z siebie dumny jak paw. Wznieśliśmy toast i wypiliśmy szampana. Zosia musiała się uraczyć sokiem pomarańczowym.

- Gorzko! Gorzko! – wszyscy goście po opróżnieniu swoich kieliszków zaczęli krzyczeć.

Alkohol działa z porażającą szybkością. Bartman chętnie spełnił prośbę zgromadzonych. Połączyliśmy się w długim, namiętnym pocałunku. Po chwili wszyscy wrócili na swoje miejsca i zajęli się piciem.

- To było piękne. – powiedziałam z uznaniem zerkając na Leona.

- Piękne, bo prawdziwe. – odparł. 

________________________________________________________________________

Kochani! Życzę Wam zdrowych, spokojnych świąt. Niech ten czas będzie przepełniony radością i miłością! Mam nadzieję, że spędzicie je tak jak ja - wesoło, w gronie najbliższych. Liczę na to, że pod choinką znajdziecie to, o czym marzycie.  :)