LXIX

Epizod LXVIII.

W piątek wstawaliśmy o czwartej rano.

- Zbyszek, dalej! – krzyknęłam waląc w drzwi łazienki. – Muszę jeszcze wziąć  prysznic.

- Zapraszam. – zaśmiał się.

Mieliśmy wyjechać za pół godziny, a trzeba było zrobić jeszcze mnóstwo rzeczy. Budzik zadzwonił o dwadzieścia minut za późno. Zdenerwowana pewnym krokiem weszłam do łazienki. Umyłam zęby i twarz.

- Zibi, wypad. – powiedziałam pukając w drzwi kabiny.

- Mówiłaś coś? – wyszczerzył się otwierając kabinę.

Z niedowierzaniem pokręciłam głową.

- Uważaj, bo naprawdę tam wejdę. – zagroziłam. -  Będziesz musiał jeść śniadanie w samolocie.

Prychnął rozbawiony i uważnie mi się przyjrzał. Wzruszyłam ramionami.

- Ostrzegałam. – powiedziałam głośno i zrzuciłam z siebie koszulkę w której spałam.

Bartman otworzył szeroko oczy. Był pewien, że tego nie zrobię. Zadowolona weszłam do kabiny i zaczęłam się myć.

- Pomóc? – zapytał przyciągając mnie do siebie.

Odkręciłam kurek z niebieskim znaczkiem. Z prysznicowej słuchawki zaczęła lecieć lodowata woda. Zibi wyskoczył z kabiny i szybko owinął się ręcznikiem.

- Tu już się umyłeś. – pokazałam mu język i  zamknęłam kabinę.

Zimny prysznic zawsze działał na mnie orzeźwiająco. Był jak duża dawna potrzebnej energii. Po kilku minutach wybiegłam z łazienki. Szybko się ubrałam i zbiegłam na dół. Zabrałam się za robienie jajecznicy.

- Nie jemy w samolocie? – zapytał zdziwiony, kiedy zniósł nasze walizki na dół.

- Nie lubisz jedzenia w samolocie. – przypomniałam mu i napełniłam jego talerz.

W ekspresowym tempie zjedliśmy śniadanie i wyjechaliśmy do Warszawy. Na lotnisku pojawiliśmy się przed dziewiątą. Lot zaplanowano na jedenastą trzynaście.

- Szkoda, że Kuraś z nami nie jedzie. – westchnął Kubiak.

- Przestań. – zaśmiałam się. – Miałam okazję siedzieć obok niego w trakcie lotu.

- Bartman, umiesz pływać? – zapytała nagle Zocha.

- Phelps się chowa. – prychnął.

- Phelps ma złoto olimpijskie. – zachichotał Kubiak. – I to nie jedno.

- A nurkować? – dopytywała.

Wzruszył ramionami. Wyrwałam ulotkę, którą trzymała w ręce.

- Ponurkujemy? – poprosiłam pokazując mu broszurę.

- Pewnie. – wyszczerzył się.

Kilka minut przed jedenastą byliśmy już na pokładzie samolotu. Lot przebiegł spokojnie, bez żadnych komplikacji. Bezpiecznie wylądowaliśmy w Kostaryce. Weekend mieliśmy spędzić w czteroosobowym domku na jednej z licznych plaż nad zatoką Golfo Dulce. Widoki powalały na kolana. Piękna, czysta woda i piaszczysta plaża. Słońce wisiało wysoko nad nami, było naprawdę gorąco. Po zakwaterowaniu się od razu ruszyliśmy nad wodę. Rozłożyliśmy się z dala od innych ludzi.

- Boże, jak dobrze. – westchnęła Zośka, kiedy położyła się na kocu.

- A woda? – jęknęłam widząc, że wciera w siebie jakiś krem.

- Niektórzy muszą leżeć godzinami na słońcu żeby być tak opalonym jak ty. – westchnęła.

Bartman położył się obok niej. Uwielbiał wylegiwać się na słońcu.

- Misiek? – zerknęłam na Kubiaka.

- Z tobą zawsze i wszędzie. – zaśmiał się. – Będę pierwszy.

Zaczął biec w kierunku brzegu.

- Nigdy! – krzyknęłam i wskoczyłam mu na plecy.

Zośka i Zbyszek parsknęli śmiechem. Michał szybko wbiegł do wody zrzucając mnie z pleców. Kiedy się wynurzyłam ochlapałam go. Zaczęliśmy się podtapiać jak uczniowie gimnazjum na wycieczce szkolnej na basenie. Po kilkunastu minutach wyszłam na brzeg. Byłam wykończona walką z Miśkiem.

- Cienias. – prychnął zerkając w moją stronę.

- Jesteś silniejszy, to nie fair. – pokazałam mu język i położyłam się na kocu.

- Przystojniak na szóstej. – Zośka szturchnęła mnie i wskazała palcem faceta.

Zerknęłam na niego, to samo zrobili siatkarze.

- Ujdzie. – stwierdziłam. – Sześć na dziesięć.

- My tutaj jesteśmy. – zaśmiał się Kubiak.

- No mówię, że sześć. – wyszczerzyłam się. – Jak wy porównywaliście stewardessy w samolocie to było dobrze.

- On jest szóstką? – Bartman wskazał mężczyznę wchodzącego teraz do wody.

Kiwnęłam twierdząco głową.

- A ja? – zapytał rozbawiony Misiek.

- Dziesiątką! – powiedziała Zośka i pocałowała go w policzek.

- A według ciebie? – przeniósł wzrok na mnie.

Wzruszyłam ramionami.

- Dwadzieścia. – wyszczerzyłam się.

- No nawet. – zaśmiał się i położył się obok Zosi.

- Idziemy na podryw. – zerwała się nagle Zocha.

Zaśmiałam się.

- Nie wiem czy wiesz, ale obok leży twój mąż.

Zachichotała i pomogła mi wstać.

- Chcecie coś z baru? – zapytałam.

Kiwnęli twierdząco głową. Wzięłam Zosię pod rękę i skierowałam się w odpowiednią stronę. Kiedy dotarłyśmy na miejsce zamówiłyśmy cztery drinki i usiadłyśmy na wysokich krzesłach stojących przed ladą. Barman znał angielski, jednak co chwilę mieszał go z hiszpańskim i trudno było go zrozumieć. Porozmawialiśmy chwilę o Hiszpanii. Oboje kibicowaliśmy Barcelonie. Zosia pochwaliła  się podróżą poślubną. Mężczyzna mieszkał na Kostaryce od trzech lat. Po otrzymaniu zamówienia pożegnałyśmy się z barmanem i wróciłyśmy do zawodników.

- Czemu zawsze lecą na ciebie? – powiedziała krzywiąc się.

- Nowego męża szukasz? – zachichotał Zibi.

Kubiak obrzucił go piaskiem.

- Nie szukam, ten jest idealny. – zaśmiała się. – Ale od czasu ślubu faceci w ogóle się mną nie interesują.

- I bardzo dobrze. - powiedział dumnie Michał.

-  Przez to żelastwo na twoim palcu. – wskazałam jej dłoń. – Widzą, że jesteś zajęta i dają sobie spokój.

- Żelastwo? – prychnął Kubiak. – Toż to najczystsze złoto.

Zośka przyjrzała się swojemu pierścionkowi zaręczynowemu i obrączce.

- Nie waż się zdejmować. – wyszczerzył się Michał.

- To jest nawet przydatne. – mruknął Zbyszek. – Jak obroża.

- Porównałeś mnie do psa, Bartman? – zapytała Zośka.

- Do takiego małego, szczekającego yorka. – zachichotał.

- Yorki są fajne. – stwierdziła i zaśmiała się.

- Ja byłbym… - Kubiak zamyślił się.

- Pekińczykiem. – dokończył Zibi.

Michał spojrzał na niego z politowaniem.

- Owczarkiem jakimś a nie pekińczykiem. – prychnął.

- A ja bym byłam dogiem niemieckim. – stwierdziłam. – Albo nowofundlandem!

- O czym my w ogóle rozmawiamy? – zaśmiała się Zosia. – Za dużo siedzimy na tym słońcu.

Po kilku godzinach leżenia na plaży wróciliśmy do domku letniskowego. Zbyszek zasnął na kanapie, Kubiak oglądał film na swoim laptopie, ja zajęłam się książką a Zosia poszła rozejrzeć się po okolicy.

- Idziemy na spacer? – zaproponował Zibi, kiedy się ocknął.

Chętnie się zgodziłam. Zostawiliśmy Kubiaków samych i ruszyliśmy wzdłuż brzegu. Zachód słońca był naprawdę przepiękny. Usiedliśmy na piasku i obserwowaliśmy słońce chowające się za morze.

- Cieszę się, że tu przyjechaliśmy. – stwierdziłam z uśmiechem opierając głowę o jego ramię.

- Ja też.

Bartman objął mnie ramieniem i przyciągnął do siebie.

- Myślisz, że Zośka jest w ciąży? – zapytałam nagle.

- Nic mi na ten temat nie wiadomo. – odpowiedział uważnie mi się przyglądając.

- Wzięła dziś bezalkoholowego drinka. – skrzywiłam się. -  Obrzydlistwo.

- Są już prawie pół roku po ślubie, może… - uśmiechnął się lekko.

- Mi i tak pewnie nie powie. – prychnęłam przypominając sobie jak ukrywała przede mną zaręczyny.

- Ty byś jej powiedziała? – zapytał.

- Byłaby drugą osobą, która by wiedziała o mojej ciąży.

- Pierwsza Natalia?

- Pierwszy byłbyś ty. – zaśmiałam się.

Machnął ręką.

- Ja od razu bym się domyślił. – pocałował mnie w policzek.

- Jak? – zapytałam zaciekawiona.

Przecież przez jakiś czas ciąża jest praktycznie niezauważalna.

- Też wzięłabyś bezalkoholowego drinka. – powiedział i mocno mnie przytulił.

________________________________________________________________________

Trzy rzeczy, które zabrałabyś ze sobą na bezludną wyspę to...? :)

Formspring. :>

Dzisiaj znowu wcześniej, przepraszam.