XC

Epilog.

Budzik zadzwonił o szóstej rano. Wyłączyłam go i przewróciłam się na drugi bok.  Zbyszek nadal spał. Przyjrzałam mu się uważnie. Na twarzy dwudniowy zarost, we włosach widać początki siwienia. Uśmiechnęłam  się szeroko i pocałowałam go w policzek. Odrzuciłam pościel i wyskoczyłam z łóżka. Podeszłam do okna - słońce właśnie wschodziło, cudowny widok. Przypomniałam sobie, kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy. Po cichu wyszłam z sypialni i poszłam  do łazienki. Umyłam się i weszłam do garderoby. Ubrałam białe trampki, jasne, dżinsowe rurki i luźny, szary T-shirt z krótkim rękawkiem. Ruszyłam w kierunku schodów, jednak w połowie drogi zmieniłam trasę. Zajrzałam jeszcze do pokoju Roberta. Spał dokładnie jak jego tata. Byli do siebie niesamowicie podobni. Zamknęłam drzwi jego pokoju i podeszłam do schodów.

- Mamo? – usłyszałam cichy głos.

Tuż za mną stała Ania. Przetarła oczy i głośno ziewnęła.

- Wszystko w porządku, skarbie? – zapytałam kucając przed nią.

- Muszę już jeść śniadanie?

Zaśmiałam się cicho.

- Możesz jeszcze pospać godzinę, jeśli chcesz.

Kiwnęła twierdząco głową i chwyciła mnie za rękę. Zamiast kierować się do swojego pokoju poszła w kierunku naszej sypialni. Uwielbiała stojące tam ogromne łóżko. Wzięłam ją na ręce i położyłam obok taty. Wtuliła się w Zbyszka. Ten ocknął się i objął ją ramieniem mocno przytulając.

- Nie możesz zasnąć? – zapytał głaszcząc jej brązowe włosy.

- Wolę spać tutaj. – odpowiedziała piskliwym głosem i schowała twarz w poduszce.

Uśmiechnęłam się szeroko widząc tę uroczą scenę.

- Pojadę po zakupy. – powiedziałam szeptem. – O siódmej mają być na nogach.

Bartman kiwnął głową i przykrył dokładnie Anię. Zamknęłam cicho drzwi i zbiegłam po schodach. Wzięłam swoją torbę, kluczyki do auta i wsiadłam do samochodu. Mój Chrysler stał w garażu, jednak nie był używany od wieków – Zbyszek zabronił mi jazdy tym autem tłumacząc się jego złym stanem technicznym. Wsiadłam do najnowszego modelu Audi, którym ZB9 szczycił  się od kilku tygodni. Auto było duże, wygodne i rodzinne. Odpaliłam silnik i opuściłam posesję. Przejechałam kilkadziesiąt metrów leśną drogą i wyjechałam na szosę. Kilkanaście minut jazdy i byłam na miejscu. Często odwiedzałam to miasto – robiłam tu mniejsze zakupy, załatwiałam różne sprawy. Kupiłam produkty potrzebne do zrobienia śniadania i ruszyłam w drogę do domu. Za każdym razem, kiedy tam wracałam uśmiechałam się. Pokochałam to miejsce odkąd pokazał mi je Zbyszek. Ten las, te drzewa, te łąki i ten staw. Zaparkowałam przed bramą i zamknęłam auto. Weszłam z zakupami do domu i zostawiłam wszystkie torby w kuchni. Wbiegłam na piętro. Zerknęłam na swój zegarek, który służył mi od świąt Bożego Narodzenia w 2012 roku. Była szósta pięćdziesiąt trzy.

- Robert, wstawaj. – weszłam do pokoju syna.

- Mamoo… - jęknął i ukrył się pod kołdrą.

Wywróciłam oczami i poszłam do sypialni. Bartman już nie spał.

- Ania już się ubiera. – powiedział z uśmiechem i podszedł do mnie.

Pocałowałam go i przeczesałam palcami jego włosy. Zbyszek ruszył w kierunku łazienki a ja wróciłam do Roberta.

- Wstawaj. – zaśmiałam się zabierając mu pościel.

- Robert! – krzyknął Bartman.

ZB9 wyszedł z łazienki i przyszedł do pokoju syna ze szczoteczką do zębów w ustach.

- Zapomnij o kieszonkowym. – powiedział spokojnie.

Robert momentalnie zerwał się z łóżka i pobiegł się ubierać.

- Jesteś dla niego za dobra. – stwierdził i pocałował mnie w policzek.

Wytarłam go ręką, był cały w paście do zębów. Zamknęłam drzwi do pokoju Roberta i zeszłam na dół. Zabrałam się za robienie naleśników. Po kilku minutach w kuchni pojawiła się Ania.

- Nie skacz po schodach, bo zrobisz sobie krzywdę. – powiedziałam głaskając ją po głowie.

Uwielbiałam patrzeć, kiedy próbuje coś zrobić. Pojawia się ten błysk w oku i wiadomo, że coś kombinuje. Była bystra i zwinna. Przysunęła krzesło do kuchennej szafki, stanęła na nim i wspięła się na kuchenny blat. Zadowolona z siebie usiadła tuż obok tekturowego kartonu z jajkami.

- Chcesz pomóc? – zapytałam z uśmiechem.

Kiwnęła twierdząco głową. Kiedy naleśniki były gotowe dałam je Ani. Zajęła się nakryciem stołu. Zadowolona z jej pracy pocałowałam ją w policzek i nałożyłam na talerz  jej śniadanie.

- Panowie! – krzyknęłam stając przy schodach.

Po chwili oboje zbiegli na dół ścigając się. Zajęli miejsce przy stole i zabrali się za posiłek. Usiadłam naprzeciwko Roberta i wzięłam swoją porcję.

- Powtórzyłeś tabliczkę mnożenia przed sprawdzianem? – zapytałam połykając kawałek naleśnika.

Kiwnął twierdząco głową i nałożył olbrzymią ilość nutelli na swój placek.

-  Sześć razy czternaście? – Bartman sprawdzał wiedzę syna.

- Nie mieliśmy jeszcze tego. – stwierdził oburzony. 

- Dziewięć razy osiem? – zapytałam.

- Siedemdziesiąt dwa. – odpowiedział szybko Robert.

- Będzie szóstka. – powiedział zadowolony Zbyszek i poczochrał włosy syna.

Po skończonym posiłku dzieci poszły po swoje plecaki a ja zaczęłam sprzątać.

- Jak tam? – zapytał Bartman stając za mną i przytulając mnie.

Uśmiechnęłam się szeroko.

- Świetnie. – odpowiedziałam.

- Myślę, że moglibyśmy się już pochwalić. – powiedział głaszcząc mój brzuch.

- Widzimy się ze wszystkimi jutro. – odpowiedziałam.  – Wtedy?

Kiwnął twierdząco głową i pocałował mnie.

- Fuj. – Robert czekał przy schodach.

- Teraz fuj, a za pół roku przyprowadzi dziewczynę. – zaśmiał się Bartman.

Ania zbiegła na dół ze swoim plecakiem.  Cała trójka wsiadła do auta. Zbyszek najpierw zawoził ich do szkoły, a później jechał na halę. Dokończyłam sprzątanie i zajęłam się pracą. O czternastej wszyscy wrócili do domu. Zrobiłam obiad, a po wspólnym posiłku dzieciaki zabrały się za odrabianie lekcji.

- Mamoo, jest piątek. – jęknął Robert otwierając  podręcznik od przyrody.

- Nie marudź.  Dwa zadania i jesteś wolny.

Ania i Robert byli zupełnie różni. Robert przypominał ojca  i wyglądem i charakterem. Ania była bardziej podobna do mnie, chociaż i tak wiele cech odziedziczyła po Zbyszku. Miała tylko pięć lat, ale nie zachowywała się jak dziecko w jej wieku – była o wiele dojrzalsza. Robert jest porywczy, kieruje się instynktem, Ania z kolei jest spokojna, uwielbia wszystko planować.  Kiedy dzieciaki wykonały wszystkie zadania zbiegły na dół i usiadły przed telewizorem. To była ich ulubiona część dnia. Położyłam na stoliku talerz ciastek na które od razu się rzuciły. Zajęłam miejsce obok Zbyszka i z uwagą przypatrywałam się dzieciom.  Grali w jakąś grę, której nazwy nie potrafiłam nawet wymówić. Robert uwielbiał wygrywać, ale zawsze, kiedy widział, że Ania jest zawiedziona celowo dawał się pokonać.

- Ej! – zapiszczała, kiedy jej brat zastopował grę.

- Mamo? – zapytał.

- Hm?

- Jak wy się w ogóle poznaliście z tatą?

Spojrzałam na Zbyszka. Kiwnął głową dając mi znak, żebym im powiedziała. Uśmiechnęłam się przypominając sobie wszystko.

- Wszystko zaczęło się ponad dekadę temu. Miałam dziewiętnaście lat i uczęszczałam do trzeciej klasy liceum…

________________________________________________________________________

Kochani!

Pragnę Wam bardzo, ale to bardzo podziękować za czas poświęcony mi i mojej historii. Przyznam, że bloga założyłam pierwszego października. Usunęłam go po kilku godzinach w przekonaniu, że nikt nie będzie miał ochoty czytać tych wypocin. Następnego dnia, drugiego października założyłam blog po raz drugi. Tym razem go nie usunęłam. Udostępniłam pierwszy post, drugi, trzeci. Byłam w szoku – znalazł  się ktoś, kto poświęcał kilka minut dziennie na tę historię. Nawet nie wiecie jak wiele radości sprawiało mi odpisywanie na Wasze komentarze. Nigdy nie wpadłabym na to, że w miesiąc odwiedzi mnie ponad pięćdziesiąt tysięcy osób. Kontaktowałam  się z Wami zazwyczaj wieczorami, ale wierzcie mi lub nie – cały dzień czekałam na tę chwilę. Pracowałam, uczyłam się, spotykałam się z przyjaciółmi, załatwiałam masę spraw, ale cały czas myślałam o tym jak zareagujecie na nowy post czy jakąś scenę z epizodu. Kiedy sprawa stała się poważniejsza, a statystyki wskazywały, że dziennie odwiedza mnie około dwóch tysięcy osób, przyznam, że byłam przerażona. Co jeśli napiszę coś głupiego? Co jeśli pomysły znikną i więcej się nie pojawią? Nie chciałam nikogo zawieść, i mam nadzieję, że przez ten cały czas tego nie zrobiłam. Jeśli tak - przepraszam. Pomysły pojawiały się często w najmniej oczekiwanym momencie. Bywało tak, że budziłam się w środku nocy i pierwsze co robiłam to zapisywałam wszystko na laptopie. Zdarzało się, że olśniło mnie przy kasie w Almie albo na mszy świętej – to było komiczne, ale wyciągałam wtedy telefon i wszystko notowałam. Trzy miesiące z Wami to z pewnością jedno z najmilszych doświadczeń jakie dane mi było przeżyć. Myślę, że dzięki Wam stałam się lepszą osobą – pod każdym możliwym względem. Nie potrafię tego wyjaśnić, wytłumaczyć, ale wiem, że  mieliście i macie na mnie bardzo duży wpływ. Dziękuję wszystkim, za lawinę komentarzy, rad, pomysłów i przede wszystkim za wsparcie. Przyznam szczerze, że nie mam pojęcia jak będę spędzała wolne wieczory, których w przyszłym roku będzie niestety bardzo mało. Przyzwyczaiłam się do siedzenia pod kocem z kubkiem czarnej herbaty i laptopem na kolanach. Cholera, gdyby ktoś drugiego października napisał mi, że tyle osób polubi mój blog, chyba bym go wyśmiała. Strasznie się do Was przywiązałam. Przyznam się bez bicia, że na dysku mam jeszcze jedno opowiadanie – póki co napisałam dopiero kilka epizodów, ale nie wiem czy kiedykolwiek je udostępnię. Chyba czas zrobić sobie małą przerwę… 



Za wszystkie błędy, pomyłki – przepraszam. Za wszystkie wskazówki, rady – dziękuję.

PS. Jeśli ktokolwiek z Was chciałby mieć ze mną kontakt, ma jakieś pytania lub po prostu chce porozmawiać – bez skrępowania pisać na vesperdreams@interia.pl lub po prostu w komentarzach. 

PPS. Z racji tego, że Sylwester zbliża się wielkimi krokami życzę Wam, żeby 2013 był dla Was rokiem spełnienia i szczęścia. Oby Nowy Rok okazał się niebo lepszy od poprzedniego. :)