LXXIV

Epizod LXXIII.

W studiu miałyśmy się pojawić piętnaście po ósmej. Wiedziałam ile czasu Zośka potrzebuje rano, więc wstałam  pierwsza, tuż po szóstej rano. Zerknęłam na ekran telefonu – zero nowych wiadomości. Wyjęłam kosmetyczkę z walizki, wzięłam duży, biały ręcznik i ruszyłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic. Włosy potraktowałam odżywką i dokładnie je wysuszyłam. Swoje naturalne fale lekko podkręciłam i rozczesałam, żeby wyglądały jak najbardziej naturalnie. Zrobiłam sobie delikatny, dziewczęcy makijaż. Chciałam wyglądać młodo i świeżo, dlatego nie zdecydowałam się na mocny makijaż. Przejrzałam się dokładnie w lustrze. Byłam zadowolona z efektu więc zabrałam swoje rzeczy i wyszłam z łazienki.

- Dzień dobry. – Zośka uśmiechnięta od ucha do ucha wyrzucała ze swojej walizki ubrania.

Odpowiedziałam i poprawiłam biały ręcznik, który miałam na sobie. Zocha po kilkunastu minutach wybierania stroju wparowała do ubikacji. Byłam pod wrażeniem – zachowywała się, jakby wczorajszej rozmowy w ogóle nie było. Może to i lepiej… Skorzystałam z tego, że zostałam sama w pokoju i postanowiłam się ubrać. Zrzuciłam z siebie mokry ręcznik i założyłam bieliznę. Wsunęłam na siebie rurki i szybko włożyłam biały T-shirt. Podeszłam do dużego lustra przy drzwiach i okręciłam się wokół własnej osi. Poprawiłam włosy i wróciłam do sterty ubrań leżącej na łóżku. Założyłam marynarkę i szpilki.

- Wyglądasz świetnie. – powiedziała z uznaniem Zośka, kiedy wychodziła z łazienki.

Uśmiechnęłam się. Wzięłam telefon z szafki i wrzuciłam go do kieszeni żakietu. Z torebki wyjęłam pudełko z pierścionkiem oraz naszyjnik, który dostałam od Zbyszka na walentynki. Pudełko postawiłam na stoliku.

- Pomożesz? – zapytałam męcząc się z zapięciem łańcuszka.

Kiwnęła głową i podeszła do mnie żeby mi pomóc. Podziękowałam i poprawiłam zawieszkę zwisającą z mojej szyi. Założyłam pierścionek i wrzuciłam pudełko do torebki. Zerknęłam na ekran telefonu. Siódma czterdzieści.

- Zośka, za pół godziny mamy być na miejscu. – jęknęłam czekając na nią przy wyjściu.

Chwyciłam torebkę, kluczyki i puściłam Zosię przodem. Wyglądała naprawdę dobrze. Letnia, beżowa sukienka idealnie na niej leżała. Swoje blond włosy związała w luźnego warkocza, który zwisał z jej prawego ramienia.  Zawsze zazdrościłam jej tego, jak wygląda. Zazwyczaj była blada, teraz jednak wyraźnie było widać wakacyjną opaleniznę. Uwielbiałam jej włosy. Ich odcień przypominał mleko, były prawie białe. Zamknęłam drzwi kartą i obie podeszłyśmy do windy. Po wyjściu z budynku wsiadłyśmy do mojego auta. Zerknęłam na adres na zaproszeniu i ruszyłam pod wskazane przez stację miejsce. W międzyczasie zatrzymałam się jeszcze pod SubWay, Zośka kupiła nam szybko śniadanie. Zjadłyśmy je w samochodzie. Mimo sporego zamieszania na ulicach w budynku stacji TVN byłyśmy tuż po ósmej. Zaparkowałam i wysiadłam z auta. Zabrałam tylko telefon, torebkę zostawiłam w Chryslerze.

- Wypluj gumę. – skrzywiłam się patrząc na szczękę Zośki.

Pokazała mi język i posłusznie wykonała moje polecenie. Wjechałyśmy na parter wieżowca i podeszłyśmy do recepcji.

- Dzień dobry. – przywitałam się grzecznie.

- Pani Kubiak! – krzyknęła podekscytowana recepcjonistka. – I Pani…

Kobieta spojrzała na mnie przerażona i zaczęła szukać mojego nazwiska w papierach leżących na jej biurku.

- Aneta. – westchnęłam. – Na którym piętrze ma być odbywać się nagranie?

- Na ósmym. – odpowiedziała szybko.

Podziękowałyśmy i wsiadłyśmy do windy. Po przejechaniu kilku pięter wysiadłyśmy na tym właściwym. Powitało nas jasne, przestronne wnętrze. Studio trochę przypominało mi mieszkanie w Rzeszowie. Podeszłyśmy do żony Michała Ruciaka, która była już na miejscu. Siedziała w charakteryzatorni na czarnym, skórzanym fotelu. Makijażystki potraktowały nasze twarze pudrem i puściły nas wolno. Całą trójką usiadłyśmy na kanapie stojącej pod ścianą. Nalałam sobie trochę wody i szybko ją wypiłam. Po chwili dołączyły do nas kolejne trzy dziewczyny – narzeczona Roberta Lewandowskiego, żona Łukasza Piszczka i żona Kuby Błaszczykowskiego. Przedstawiłyśmy się i czekałyśmy na rozwój sytuacji. Dorota Wellman i Marcin Prokop cały czas prowadzili program.

- Już po przerwie poznamy ukochane naszych sportowców i dowiemy się jak przyrządzić smaczne, tanie śniadanie. Zostańcie z nami. – Prokop wyszczerzył się do kamery.

- Siedem minut! – wrzasnął facet operujący kamerą.

Prowadzący podeszli do nas i grzecznie się przedstawili.

- Najpierw dwadzieścia minut z wami. – wskazała Dorota Wellman. – Kolejne dwadzieścia wy.

Kiwnęłyśmy głową. Dziewczyny piłkarzy zajęły miejsce na kanapie dla gości a my w skupieniu je oglądałyśmy. Po chwili reklamy się skończyły. Po dwudziestu minutach prowadzący zaprosili widzów na pogodę. Zajęłyśmy miejsce dziewczyn, a one usiadły na kanapie obok. Przyznam, że byłam przerażona. Słuchałam wywiadu prowadzącego z żoną Piszczka czy Błaszczykowskiego, ale nie miałam pojęcia czego mogę się spodziewać.

- Witamy ponowie. – uśmiechnęła się Dorota do kamery i opowiedziała kilka słów o nas.

Spojrzałam nerwowo na Zośkę. Ta była uśmiechnięta i zrelaksowana.

- Cześć, dziewczyny. – powiedział wesoło Marcin.

- Witamy. – odpowiedziałyśmy grzecznie, niemalże równo jak w szwajcarskim zegarku.

- Jak to jest, z tymi siatkarzami? – zapytała Wellman. – Słyszałyście poprzednią rozmowę… Z waszymi chłopakami jest tak samo?

Głos zabrała żona Michała. Odetchnęłam i uważnie jej słuchałam. Opowiadała o wyjazdach, pożegnaniach, powrotach i przede wszystkim tęsknocie.

- Jak wygląda wasz typowy dzień? – dopytywał Prokop. – Aneta? Mogę po imieniu?

- Jasne. – odparłam z uśmiechem. – Nie za bardzo wiem jak odpowiedzieć na to pytanie. Wstajemy, Zbyszek jedzie na trening, ja na uczelnię, wracamy do domu i…

Zacięłam się. Prawie wszyscy w studiu się roześmiali.

- Spędzamy czas razem. – dokończyłam sama się z siebie śmiejąc.

- Słyszałam, że ukończyliście budowę domu. To prawda? – zapytała Dorota.

Dlaczego o to pytają? Niech porozmawiają z Zosią, ona lubi takie konwersacje.

- Tak, udało się wszystko skończyć pod koniec lata. – odparłam starając się uśmiechać.

-  Nie bałaś się tak poważnego zobowiązania? – odezwała się ponownie Dorota. - Na budowę domu zazwyczaj przychodzi czas później.

- Jesteś młoda, dopiero wkraczasz w dorosłe życie. Ja w twoim wieku... – westchnął Marcin. – Studiowałem, bawiłem się, nie myślałem o przyszłości.

Uśmiechnęłam się nie za bardzo wiedząc co odpowiedzieć.

- Bardziej bałam się tego studia… – wskazałam palcem podłogę. - … niż budowania tego domu.

Marcin roześmiał się.

-  To na pewno duży, poważny krok, ale niczego nie żałuję. Cieszę się, że udało nam się zrealizować swoje marzenie. – uśmiechnęłam się.

- Jakie jeszcze są wasze marzenia? Twoje, jako studentki i Zbyszka, jako sportowca?

- Na pewno chciałabym skończyć studia. – zaśmiałam się. – Myślę, że jeśli chodzi o marzenia sportowca na czele listy zawsze jest złoty medal olimpijski.

- Mamy dwa tysiące czternasty rok. Wrzesień, październik, listopad grudzień i witamy nowy rok. Zaczną się przygotowania do Igrzysk w Rio. Jak oceniasz szanse naszej reprezentacji?

Cholera, uwzięli się.

- Szybko leci. – westchnęłam.

- Właśnie! – krzyknęła Dorota. – Długo już znasz Zbigniewa?

Powstrzymałam się przed wywróceniem oczami.

- Poznaliśmy się w dwa tysiące dwunastym roku. Niedługo będą dwa lata. Wracając do pytania Marcina…

- Dwa lata i wspólny dom. – przerwała mi. – Co dalej? Doczekamy się zaręczyn, ślubu i dzieci?

Przeczesałam włosy ręką i zaśmiałam się.

- To pytanie nie do mnie. – odpowiedziałam.

- Zaręczyn już się doczekaliśmy. – powiedziała wesoło Zośka.

Wszystkie oczy w studiu skierowały się na mnie i moją dłoń. Prowadzący byli zachwyceni i zaczęli mi gratulować. Obiecałam sobie, że uduszę Zosię jak tylko wyjdziemy ze studia.

- Ustaliliście już datę? – zapytał Marcin.

- Nie, to wszystko jest… nowe. – zaśmiałam się. - Pytałeś o igrzyska w Rio.

Kiwnął głową.

- To nie jest prawda, że w dwa tysiące piętnastym roku reprezentacja zacznie się przygotowywać do tego wielkiego, sportowego wydarzenia. Oni pracują cały czas. Jak tylko wrócili z igrzysk w Londynie ciężko trenują, żeby osiągnąć sukces. Nie wiem z jakim wynikiem wrócą tym razem. Są niesamowitą, zgraną drużyną ale bądźmy realistami – Rosja czy Brazylia to ciężcy przeciwnicy, którzy są bardzo zawzięci.

- I teraz taki finał. Polska i Rosja. Orły pokonują swojego odwiecznego rywala.

- To by było w pewnym sensie legendarne. – powiedziałam z uśmiechem. – Chciałabym, żeby wrócili ze złotem. Każdy by chciał. Ale sport jest nieprzewidywalny i chyba to jest w nim najlepsze.

- Dla niektórych mogą to być ostanie Igrzyska Olimpijskie. – westchnęła Dorota. – Mamy Krzyśka Ignaczaka, mamy Pawła Zagumnego.

- Oboje są bardzo ważną częścią tego zespołu. Jeśli mam być szczera nie wyobrażam sobie kadry bez tej dwójki, ale nie wiem jakie plany ma trener.

Marcin i Dorota przenieśli teraz się na Zośkę i żonę Michała. Wzięłam łyk wody ze szklanki na stoliku i wygodniej usiadłam na kanapie. Z uśmiechem przysłuchiwałam się ich wypowiedziom. Po kilku minutach prowadzący podziękowali nam za rozmowę. Również podziękowałyśmy. Chciałam wstać, jednak Marcin nie kończył wywiadu.

- Anna, patrzycie z Robertem na siatkówkę? – zapytał prowadzący.

- Pewnie. – odparła uśmiechając się. - Dostarczają wiele pozytywnych emocji.

- Szkoda, że piłkarze nie. – mruknęła pod nosem Zośka.

Dorota Wellman roześmiała się.

- A wy, Aneta? – Marcin znowu przeniósł na mnie wzrok. – Oglądacie nogę?

- Ja tak, Zbyszek nie. – zaśmiałam się.

- Nie lubi patrzeć na sport? – zapytał zdziwiony.

- Lubi. Często oglądamy wspólnie naszych rodaków, ale nie są to akurat piłkarze.

- Czyli przeciwieństwa się przyciągają? – prowadzący uniósł jedną brew.

- Przeciwieństwa? – prychnęła Zośka. – Są do siebie cholernie podobni. Oboje uparci, zawzięci, trudne charaktery…

- Wymieniasz same wady. – powiedziałam cicho śmiejąc się.

Wszyscy obecni wybuchli głośnym śmiechem.

- Ale! – uniosła rękę do góry. – To najlepsi ludzie jakich do kiedykolwiek poznałam. Aneta to moja najlepsza przyjaciółka. Nie przyzna się do tego, ale zawsze stawia swoich bliskich nad siebie. Jest silna, odważna, pracowita…

Szturchnęłam ją ramieniem.

-  Ale wymyślasz. – zaśmiałam się.

- Mój wzór do naśladowania. – objęła mnie ramieniem i uśmiechnęła się.

Wywróciłam oczami co rozbawiło Marcina. Dorota Wellman jeszcze raz się z nami pożegnała. Opuściłyśmy studio na ósmym piętrze, a prowadzący przenieśli się do ogromnej kuchni, w której czekał już szef kuchni jednej z warszawskich restauracji. 

________________________________________________________________________

Dziś wrzucam trochę wcześniej, przepraszam. :)

formspring.