LXX

Epizod LXIX.

Do domku letniskowego wróciliśmy późnym wieczorem, Zośka i Michał już spali. Ruszyliśmy do naszego pokoju i również zasnęliśmy. Obudziliśmy się dopiero około pierwszej w południe.

- O której wróciliście? – zapytał zdziwiony Michał kiedy wyszłam z sypialni.

Wzruszyłam ramionami nie znając odpowiedzi na jego pytanie. Przeciągnęłam się i głośno ziewnęłam.

- Co na śniadanie? – zapytałam.

- To co sobie zrobisz. – wyszczerzył się Misiek.

Skrzywiłam się i podeszłam do blatu. Wzięłam pomarańczę leżącą w niebieskiej misce i zaczęłam ją obierać. Kilka minut później z pokoju wyszedł Zbyszek. Usiadł obok mnie i zaczął pochłaniać mój owoc.

- Jakie plany na dziś? – zapytał.

- Za dwie godziny mamy nurkowanie. – odpowiedziała z uśmiechem Zośka.

Klasnęłam w dłonie. Nie mogłam się doczekać. Nigdy nie nurkowałam, zwłaszcza w tak pięknym miejscu. Zjedliśmy wszystkie pomarańcze, przebraliśmy się i ruszyliśmy na plażę. Po wykupieniu łodzi i całego zestawu zaczęliśmy szykować się do nurkowania.

- Zabieramy najwyżej dwie osoby. Później wracamy i bierzemy kolejnych. – powiedział facet dowodzący łodzią.

Michał i Zośka poszli na pierwszy ogień. Ja i Zbyszek zostaliśmy na plaży. Wypłynęli naprawdę daleko, ledwie było ich widać. Po jakichś dwóch godzinach para wróciła na ląd.

- Było genialnie! – zapiszczała Zocha. – Zeszliśmy naprawdę głęboko.

- Z instruktorem? – zapytałam.

- Pierwszy raz tak, drugi już nie. Wygrałam drinka! – zaśmiała się.

- Jak wygrałaś?

- Mają taką zabawę dla początkujących. Przed zanurzeniem się dostajesz mapę. Jak odnajdziesz skarb to wygrywasz. – wyszczerzyła się.

- Poczekacie na nas? – zapytał Zbyszek wsiadając na łódź.

Michał kiwnął głową. Dwie godziny pod wodą potrafią zmęczyć człowieka. Oboje runęli na piasek. Ja, Zbyszek, instruktor i kapitan łodzi oddaliliśmy się od brzegu. Byłam strasznie podekscytowana.

- Pierwszy raz? – zapytał rozbawiony instruktor.

Potwierdziłam kiwając głową. Kiedy byliśmy prawie na środku zatoki założyliśmy kombinezony i cały sprzęt. Po dokładnych instrukcjach wskoczyliśmy do wody i wspólnie z instruktorem zeszliśmy na kilka metrów. Po chwili  wynurzyliśmy się i znowu weszliśmy na pokład.

- Teraz ciekawsza część. – zaśmiał się kapitan łodzi.

Dostaliśmy mapę.

- Tlenu starczy wam na jakieś dwadzieścia minut. Schodzicie na samo dno, szukacie wskazówki. Później kolejnej i kolejnej. Na samym końcu jest nagroda. – instruktor puścił do mnie oczko.

Wyszczerzyłam się i dokładnie przestudiowałam mapę. Tym razem mieliśmy zejść o wiele niżej. Moje podekscytowanie zamieniło się w lekki strach i niepokój.

- W razie czego wystarczy pociągnąć za to. – instruktor dotknął sznurka przy pasie kombinezonu.

Kiwnęłam głową i nałożyłam z powrotem gogle. Ustawiliśmy się ze Zbyszkiem przy krawędzi łodzi.

- Dwadzieścia minut. – powtórzył instruktor.

Zaczęłam lekko panikować.

- Zdenerwowany? – zapytałam cicho Zbyszka.

- Jak nigdy w życiu. – odparł.

Z impetem wskoczyliśmy do wody. Od razu złapał mnie za rękę i nerwowo na mnie spojrzał. Uniosłam kciuk w górę, pokazując, że wszystko jest w porządku. Uśmiechnął się. Zrobiłam przewrót w tył i szybko płynęłam ku dnu. Bartman był tuż za mną. Po chwili byliśmy już na dole – samo dotarcie tam nieźle mnie zmęczyło. Zerknęłam w górę. Widziałam jasne plamy, woda całkiem zniekształcała widok. Rozejrzałam się po dnie. Pierwsza wskazówka miała czekać przy ogromnym głazie. Na szczęście nie było tego dużo, a olbrzymi kamień rzucał się w oczy. Zadowolona podpłynęłam do wskazówki. Spod głazu wystawała biała kartka owinięta folią.

„ Północ daleko, tlenu tak mało.”

Zerknęłam zdezorientowana na Zbyszka. Po kilkunastu sekundach postanowiliśmy, że skierujemy się na północ – tak jak napisali. Praktycznie w ogóle nie płynęłam – trzymałam się roślin na dnie i szukałam kolejnej wskazówki. Poczułam coś na ramieniu. Ręka Zbyszka. Znalazł kolejną wskazówkę. Do jakiejś morskiej trawy przywiązana była neonowa, żółta karteczka.

„ Dwa w prawo, trzy w tył.”

Wywróciłam oczami. Rozumiałam, że wskazówki były w języku angielskim – dlatego były pisane w tak prosty sposób, jednak trudno było zgadnąć o co dokładnie chodzi. Dwa kroki? Metry? Popłynęłam za Zibim, który ruszył w prawo. Po chwili zatrzymaliśmy się i cofnęliśmy się tak jak kazała wskazówka. Między dwoma kamieniami znaleźliśmy dużą, czerwoną teczkę. Otworzyłam ją i wyciągnęłam kartkę.

„ Tik-tak. Nigdy nie patrz w tył, zawsze na przód idź”.

Po co kazali nam się cofać, skoro teraz każą iść na przód? „Chcę tego cholernego drinka” – pomyślałam rozbawiona. Kiedy już coś zaczynałam – zawsze musiałam to skończyć. Zdobędę skarb choćbym miała tutaj utonąć. Włożyłam kartkę do teczki. Teczkę włożyłam za pas kombinezonu. Wszystkie wskazówki zabierałam – kto wie, ile przeleżałby później na tym dnie. Bartman chwycił mnie za rękę i ruszył do przodu. Rozglądaliśmy się na prawo i lewo. Moją uwagę przyciągnęła jaskrawozielona, wysoka roślina. Podpłynęliśmy do niej. Zaczęłam odrzucać w wodzie jej  długie liście szukając kolejnej wskazówki. Zbyszek zaprzeczył głową sugerując, że nic tam nie znajdę. Zrezygnowana popłynęłam dalej. Po przepłynięciu kilku metrów zobaczyłam coś wystającego z dna. Uklękłam przy przedmiocie i zaczęłam kopać w piasku. Wyjęłam drewnianą szkatułkę. Zadowolona uniosłam ją w geście triumfu. Usiadłam na dnie i podałam ją Bartmanowi, który delikatnie ją otworzył. W środku czekała biała kartka. Chwyciłam ją, a Zbyszek wyjął ze szkatułki kolejne, mniejsze pudełko. Wzięłam papier i rozwinęłam go.

„ Aneta, wyjdziesz za mnie?”

Otworzyłam szeroko oczy i jeszcze raz przeczytałam starannie wykaligrafowane litery. Spojrzałam na Zbyszka. Uklęknął i otworzył pudełko. Niepewnie się uśmiechnął i wbił we mnie wzrok. Byłam w szoku. Spojrzałam w jego wielkie, zielone oczy. Uśmiechnęłam się szeroko i kiwnęłam twierdząco głową. Rzuciłam mu się na szyję i mocno go przytuliłam. Objął mnie swoimi silnymi ramionami. Po chwili oderwaliśmy się od siebie przypominając sobie o kończącym się tlenie. Zbyszek wziął pierścionek i wsunął go na mój palec. Uśmiechnęłam się. Wskazał palcem górę. Kiwnęłam głową i chwyciłam go za rękę. Szybko wypłynęliśmy na powierzchnię. Jak tylko wynurzyłam się z wody zdjęłam gogle i wyjęłam z ust automat oddechowy. Bartman przyciągnął mnie do siebie i namiętnie mnie pocałował. Wbiłam palce w jego włosy i całkowicie się zaangażowałam. Usłyszeliśmy owacje instruktora i kapitana. Oderwaliśmy się od siebie  i weszliśmy na łódź. Panowie od razu nam pogratulowali. Podziękowaliśmy i zaczęliśmy zdejmować kombinezony. Uśmiech nie schodził mi z twarzy, Zbyszkowi również.

- Mam nadzieję, że Zośka ci nic nie powiedziała. – stwierdził odgarniając kosmyk włosów z mojej twarzy.

- Wiedziała? – spytałam zaskoczona.

Zerknęłam na brzeg do którego się zbliżaliśmy. Nie było ich. Zocha nigdy nie potrafiła dotrzymywać tajemnic.

- Jak ty to wszystko zaplanowałeś? – uśmiechnęłam się.

Wyszczerzył się.

- Mnóstwo roboty, ale warto było. – odpowiedział. – Pani Bartman.

- „Nie dam rady kolejny raz się pakować i wyjeżdżać.” – zacytowałam go.

- Musiałem coś wymyślić, nie? – zaśmiał się.

- Muszę podziękować Michałowi i Zośce, że ci pomogli. – uśmiechnęłam się.

- Zrobisz to jak wrócimy do Polski.

- Nie mogę teraz? – zapytałam zaskoczona.

- Za dziesięć minut odlatują do Warszawy, chyba nie zdążysz. – zachichotał.

Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Pomyślał o wszystkim. Mocno go przytuliłam.

- Mogę je zachować? – zapytałam instruktora machając kartkami.

- Są twoje. – odparł krótko i zaczął sprzątać nasz sprzęt.

- Jak ci się podoba? – zapytał nagle podnosząc moją dłoń.

Z tego wszystkiego całkiem o tym zapomniałam. Dopiero teraz zerknęłam na pierścionek. Był idealny. Białe złoto i trzy kamienie. Zbyszek pocałował moją dłoń, a później mnie. Po kilku minutach byliśmy już na brzegu. Podziękowaliśmy dwójce mężczyzn i ruszyliśmy w drogę do domku letniskowego. Słońce zaczęło powoli zachodzić. Usiedliśmy pod wielkim drzewem i ciszy obserwowaliśmy fale odbijające się od brzegu.

- Cały czas się uśmiechasz. – stwierdził zadowolony.

- Kocham cię. – odparłam i pocałowałam go.

- Ja ciebie też. – szepnął i chwycił moją rękę.

Nasze splecione dłonie opadły na piasek.

- Wracamy? – zapytałam po kilkunastu minutach siedzenia.

Kiwnął twierdząco głową, oboje wstaliśmy. Szybkim ruchem przycisnął mnie do drzewa i mocno mnie pocałował. Poczułam jego ręce przy moich szortach.

- Tu jest pełno ludzi. – powiedziałam między pocałunkami.

- Są daleko. – mruknął całując moją szyję.

Przegryzłam wargę i zerknęłam w stronę plażowiczów.

- Idą w tę stronę.

Wzruszył ramionami i nie przestawał mnie całować. Ujęłam jego twarz i namiętnie go pocałowałam. Wplotłam ręce w jego włosy i przyciągnęłam go jeszcze bliżej. Oparł się na mnie całym swoim ciałem przyciskając mnie do drzewa.

- O cholera… - powiedziałam otwierając szeroko oczy.

- Co jest? – zapytał i rozejrzał się nerwowo.

Skorzystałam z okazji i uciekłam. Zaczęłam się śmiać,  biegłam w stronę domku. Bartman roześmiał się i ruszył za mną. Był szybki. O wiele za szybki. Przyspieszyłam biegnąc najszybciej jak tylko potrafiłam.

- Nie chcesz wiedzieć co z tobą zrobię, kiedy cię złapię. – krzyknął.

Wpadłam do domku letniskowego. Czułam się jak po przebiegnięciu maratonu.

- Ostrzegałem. – warknął wchodząc do pomieszczenia.

Podeszłam do niego i oplotłam swoje ręce wokół jego szyi.

- Więc… - zaczęłam. – Co ze mną zrobisz?

- Ledwo ci się oświadczyłem a ty już uciekasz? – zapytał przyglądając mi się uważnie.

- To się więcej nie powtórzy. – powiedziałam z uśmiechem jak kilkuletnie dziecko muszące za coś przepraszać.

- Więcej ci na to nie pozwolę. – stwierdził i chwycił mnie w talii przyciągając do swojego ciała.

________________________________________________________________________

Czy ma ktoś z Was kolczyk surface bar między piersiami? Planuję zrobić sobie w weekend i chciałabym poznać Wasze opinie. :)

formspring.