LXXX

Epizod LXXIX.

Obudziłam się około siódmej rano. Pierwsze co poczułam to perfumy Zbyszka. Od razu rozpoznałam charakterystyczny zapach. Leżałam na łóżku i byłam przykryta bluzą Zibiego.

- Dzień dobry. – Bartman uśmiechnął się lekko.

Siedział na krześle obok łóżka i uważnie mi się przyglądał. Odwzajemniłam uśmiech i przeciągnęłam się. Jakim cudem się nie obudziłam kiedy mnie przenosił?

- Gdzie Leon? – zapytałam rozglądając się po  pokoju.

Pacjenta brak.

- Robią jakieś ostatnie badania. – odparł. – Jutro wraca do domu i zaczyna rehabilitację.

Kiwnęłam z zadowoleniem głową. Skoro tak szybko go wypuszczają jego wyniku muszą być naprawdę dobre. Zeskoczyłam z łóżka i głośno ziewnęłam.  Mimo kilku godzin snu byłam wykończona. Kiedy Leon wrócił z badań polecił nam wrócić do domu. Podziękował za pomoc i towarzystwo. Cieszyłam się, że wracamy do siebie. Pożegnaliśmy się i wyszliśmy z pokoju sto cztery. Szliśmy korytarzem, kiedy Bartman nagle zawrócił.

- Zapomniałeś czegoś? – zapytałam nie puszczając jego ręki.

Pociągnął mnie do pokoju Leona.

- Całkiem zapomniałem. – wyszczerzył się Zbyszek wyjmując zaproszenie.

Teściowie rozpromienili się. Zaprosiliśmy ich na wesele i kolejny raz się pożegnaliśmy.

- To co? Teraz do Natalii? – zapytał kiedy wsiedliśmy do Audi.

- Spaać. – jęknęłam kuląc się w fotelu pasażera.

- Skoro jesteśmy już w okolicy… - powiedział zerkając na mnie. – Sam ją zaproszę.

Kiwnęłam głową i przymknęłam oczy. Zbyszek przykrył mnie swoją bluzą i odpalił silnik. Po kilkunastu minutach drogi  zatrzymaliśmy się przed moim dawnym domem.

- Ostatnia szansa. – powiedział wyciągając kluczyki ze stacyjki. – Idziesz?

- Idę. – mruknęłam niezadowolona.

Natalia przyszłaby tutaj i wyciągnęła mnie siłą z tego auta. Zatrzasnęłam drzwi Audi i powolnym krokiem ruszyłam w stronę wejścia. Tak dawno tu nie byłam…

- Dzień dobry. – mój sąsiad jak zwykle spędzał czas w ogrodzie.

- Dzień dobry! – odpowiedziałam grzecznie.

To była jedna z nielicznych osób w okolicy, które lubiłam i szanowałam. Wzięłam Zbyszka za rękę i oboje podeszliśmy do drzwi. Były zamknięte, dom był pusty.

- Czekamy? – zapytał rozglądając się po okolicy.

Wzięłam kluczyki do Audi i wyciągnęłam swoją torbę. Po kilku minutach szukania znalazłam swoje stare klucze.

- Mam nadzieję, że nie zmieniła zamków. – zaśmiałam się.

Bez problemu dostaliśmy się do środka. Zdjęłam kurtkę i powiesiłam ją na wieszaku.

- Głodny? – zapytałam otwierając lodówkę.

- Trochę. – przyznał.

Wyszczerzyłam się i zaczęłam przygotowywać śniadanie. Wybór był mały, więc zdecydowałam się na jajecznicę. Usmażyłam ją w kilka minut i nałożyłam danie na talerze. Usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy pochłaniać posiłek. Po kilku minutach w domu pojawiła się Natalia.

- Gdyby nie Audi wokół którego skaczą wszyscy sąsiedzi dzwoniłabym już na policję. – mruknęła odkładając torby z zakupami na kuchenny blat.

Bartman momentalnie wstał i podbiegł do okna. Kilku sąsiadów stojących za płotem podziwiali auto Zbyszka.

- Idź. – powiedziałam jego minę.

Zibi wyszczerzył się i wybiegł z mieszkania. Zmieniłam miejsce i usiadłam przy oknie. Z rozbawieniem obserwowałam jak Bartman przyjmuje komplementy zachwyconych ludzi.

- Co się stało że nagle odwiedziłaś starą matkę? – zapytała wesoło siadając naprzeciwko mnie.

- Przecież wiesz, że wpadamy jak tylko mamy wolną chwilę. – westchnęłam.

- Jak Leon?

- Dobrze. – uśmiechnęłam się lekko. – Niedługo go wypuszczą.

- Nie obraź się skarbie, ale wyglądasz co najmniej na trzydziestkę. – powiedziała nagle.

Spojrzałam na nią ze zdziwieniem.  Zerknęłam na lustro wiszące przy drzwiach. Miała rację. Miałam sińce pod oczami, potargane włosy i byłam dziwnie blada.

- Muszę się wyspać. – powiedziałam chowając twarz w dłoniach. – W szpitalu tyle się działo…

- Nie spałaś tam? – zapytała z wyrzutem. – Trzeba było nocować tutaj.

- Chciałam być na miejscu. – odparłam. – Spałam kilka godzin.

Kiwnęła głową niedowierzając.

- Już jestem. – Zbyszek uśmiechnięty od ucha do ucha zajął miejsce obok mnie.

- Próbuję się dowiedzieć co was sprowadza, ale Aneta milczy. – zaśmiała się Natalia.

- Mamy coś specjalnego. – wyszczerzył się i wyjął ze swojej kurtki zaproszenie na wesele.

Mama uśmiechnęła się i wzięła kopertę od Zibiego. Otwarła ją i przeczytała tekst.

- „Aneta i Zbigniew mają zaszczyt zaprosić…” – zaczęła.

- Przestań. – zaśmiałam się. – Do końca miesiąca musisz  się określić czy przychodzisz sama czy z osobą towarzyszącą.

Mama spojrzała na mnie z politowaniem.

- Przyjdę sama. – odparła.

- Na pewno? – Zibi się skrzywił. – Żadnych przystojnych kolegów z pracy?

- Przystojnych jest pełno,  mama jest wybredna. – zachichotałam.

- Czyli z osobą towarzyszącą. – wyszczerzył się Zbyszek.

- Najwyżej usadzimy ją obok twojego fizjoterapeuty. – szepnęłam zadowolona ze swojego pomysłu.

- Marka? – zapytał zdziwiony. – No w sumie…

Mama roześmiała się i zmieniła temat.

- Wracacie do Rzeszowa czy jeszcze zostajecie w szpitalu? – zapytała.

- Wracamy. – odpowiedział Zbyszek.

- Musisz odpocząć. – Natalia wskazała na mnie palcem.

- Siedziała tam dzień i noc. – powiedział Zibi odgarniając kosmyk z mojej twarzy.

- Pacjentów trzeba obserwować. – uśmiechnęłam się lekko.

Po kilkunastu minutach rozmowy telefon Bartmana odezwał się. Grzecznie nas przeprosił i wyszedł z kuchni.

- Moja córka wychodzi za mąż… - westchnęła Natalia przyglądając się zaproszeniu.  – Nie uciekniesz sprzed ołtarza?

- Prędzej Zbyszek. – zaśmiałam się zerkając na rozmawiającego w pokoju obok Zibiego.

Zmarszczyłam brwi. Chodził nerwowo od ściany do ściany. Po chwili skończył rozmawiać i do nas wrócił.

- Musimy już jechać. – stwierdził wyciągając ku mnie rękę.

Złapałam ją i wstałam z miejsca.

- Wszystko w porządku? – zapytała Natalia.

- Z tatą jest źle. – odpowiedział słabym głosem.

Szybko chwyciłam kurtkę i oboje wybiegliśmy z domu.

- Zadzwoń! – usłyszałam krzyk mamy.

Machnęłam ręką i szybko wsiadłam do Audi. Całkiem zapomniałam o zmęczeniu i o tym, że prawie zasypiałam na stojąco. Do szpitala dojechaliśmy po jakichś dwudziestu minutach prawie zderzając się z granatowym Chevroletem na krzyżówce. Zdenerwowany Zbyszek puścił niezłą wiązankę wulgaryzmów na kierującą tamtym autem kobietę. Co prawda to my przejechaliśmy na czerwonym, ale wolałam się teraz nie odzywać. Jak tylko zaparkowaliśmy wybiegłam z auta i popędziłam do sali sto cztery. Bartman biegł tuż za mną. Wpadliśmy do sali rozglądając się po jej wnętrzu.

- Wy nie w drodze? – zapytał ze zdziwieniem Leon.

Zdezorientowana spojrzałam na mamę Zbyszka.

- Stracił przytomność podczas badań, przez dziesięć minut nie mogli sobie z nim poradzić. – piszczała. – Spanikowałam!

Chwyciłam kartę i przejrzałam wszystkie karty.

- To już drugi raz. – powiedziałam zaskoczona. – Kiedy był pierwszy?

- Wczoraj. – mruknął. – Nie chciałem was denerwować. Jestem osłabiony,  to normalne.

Pokręciłam głową. Przeglądałam kartę w nocy i dałabym sobie rękę uciąć, że nie widziałam tej informacji. Byłam zmęczona, ale nie aż tak, żeby przeoczyć istotną sprawę.

- Szybko przyjechaliście – powiedziała z uznaniem moja teściowa.

- Byliśmy u Natalii.  – odparł Zbyszek.

- Wracajcie do domu. – powiedział Leon.

Kiwnęłam przecząco głową.

- I wyłączcie telefony. – spojrzał z wyrzutem na swoją żonę. – Oboje musicie odpocząć.

Usiadłam na krześle i jeszcze raz zaczęłam studiować kartę. Kolejne godziny mijały. Leon próbował nas się pozbyć na wszelkie sposoby – bezskutecznie. Dyskutowaliśmy o zbliżającym się weselu kiedy zaczęło dziać się coś złego. Leon pobladł, kardiomonitor potwierdził moje przypuszczenia.

- Zbyszek, idź po lekarza. – poleciłam.

- Nie idź. – krzyknął gniewnie Leon. – Nic mi nie jest.

Zdezorientowany Bartman stanął przy drzwiach. Uważnie obserwowałam na przemian sprzęt medyczny i swojego teścia. Nagle Leon stracił przytomność. Aparatura zaczęła pikać, jego serce przestawało pracować.

- Idź po tego cholernego lekarza!  - wrzasnęłam.

Odsunęłam teściową i zaczęłam masaż serca. Sekundy ciągnęły się jak godziny.

- Gdzie oni są!? – krzyknęłam nie przerywając reanimacji.

Panikowałam. Leon nie dawał znaku życia. Teściowa stała nade mną, była równie przerażona co ja. Posłałam jej gniewne spojrzenie. Wybiegła na korytarz.

- Dalej, Leon, dalej. – mówiłam bez przekonania uciskając jego klatkę piersiową.

Usłyszałam czyjeś głosy, ktoś biegł mi pomóc. Po kilku sekundach do pokoju wpadła gromada lekarzy. Nie przestawałam reanimować. Nie umiałam odejść od tego łóżka.

- Nie rób mi tego. – powiedziałam zerkając na kardiomonitor.

Do oczu napłynęły mi zły.

 - Lekarz przejmie masaż. – powiedziała jedna z pielęgniarek próbując mnie odciągnąć.

Bartman podbiegł do mnie i przyciągnął mnie do siebie. Mocno mnie przytulił. Całkiem się rozkleiłam obserwując pracę lekarzy. To ja powinnam obejmować Zbyszka, nie on mnie.

- Proszę stąd wyjść. – powiedział jeden z pracowników szpitala.

Posłusznie opuściliśmy salę i wyszliśmy na korytarz. Wszystko strasznie się dłużyło. Strasznie się denerwowaliśmy.

- Lekarzy nie było tak długo. – powiedziałam drżącym głosem. – Próbowałam…

- Aneta, lekarze przybiegli naprawdę szybko. – odparła moja teściowa.

Siedzieliśmy na ławce ze wzrokiem wbitym w podłogę. Po kilkunastu minutach z sali wyszło kilku lekarzy. Wszyscy wstaliśmy i zasypaliśmy ich gromem pytań.

- Żyje? – zapytał głośno Zbyszek. 

________________________________________________________________________

Jak minął Wam czwartek? :)