LXXIX

Epizod LXXVIII.

- Leon? – mama Zbyszka nagle się obudziła.

Ojciec Bartmana lekko się uśmiechnął.

- Dlaczego mnie nie obudziłaś? – powiedziała z wyrzutem zerkając na mnie.

- Zabroniłem jej. – odpowiedział za mnie Leon.

- Pójdę po lekarza. – wstałam z krzesła i opuściłam pokój.

Po kilku minutach wróciłam z lekarzem i dwoma kawami – jedna była dla mamy Zbyszka, druga dla mnie.

- A ja? – zapytał rozbawiony Leon.

- Nie wolno panu. – mruknął lekarz przeglądając jego kartę.

- Może pan ją zabrać, Aneta zna ją na pamięć.

- Pani jest lekarzem? – facet w białym fartuchu przeniósł wzrok z karty na mnie.

- Studiuję co nie co. – odparłam.

Mężczyzna wyszczerzył się i zaczął rozmawiać z pacjentem. Mój telefon zaczął dzwonić, więc wyszłam na korytarz nie chcąc przeszkadzać. Dzwonił Zbyszek.

- Jak tata?

- W porządku. Właśnie jest u niego lekarz. – odpowiedziałam.

- Coś się stało?

- Teściowa się obudziła. – zaśmiałam się. – Jest okej, Leon nie narzeka.

- O dziewiątej jadę na trening. Jutro o siedemnastej wchodzę na boisko i zaraz po meczu wsiadam do auta.

- Spokojnie. – westchnęłam. – Odpocznij i dopiero wtedy przyjeżdżaj. Jeden pacjent chyba wystarczy…

- Niepotrzebnie wracałem.

- Damy sobie radę. Transmisję meczu załatwiłam, dziś Natalia dostarczy mi laptopa. – zaśmiałam się. – Będziemy kibicować.

- Dzięki że z nim zostałaś. – Zibi podziękował mi jak gdybym zrobiła coś nadzwyczajnego.

- Muszę kończyć. Pomęczę trochę lekarza, chcę wiedzieć wszystko. – powiedziałam.

- Słusznie. – odparł wesoło. – Kocham Cię.

- Ja Ciebie też. – powiedziałam z uśmiechem i zakończyłam połączenie.

Włożyłam telefon do kieszeni spodni i podeszłam do automatu z kawą. Wrzuciłam monetę i czekałam aż kubeczek wypełni się czarnym płynem. Tuż za mną stanął lekarz, który przed chwilą wyszedł z sali Leona.

- Mogę zabrać panu pięć minut? – zapytałam zabierając kubek z maszyny.

- Właściwie mam przerwę… - stwierdził zerkając na mnie. – Ale dlaczego nie?

Uśmiechnęłam się krzywo i usiadłam na krześle na korytarzu. Lekarz dołączył do mnie po chwili trzymając w dłoniach gorący, brązowy kubek.

- Co z Leonem? – zapytałam.

- Jest znacznie lepiej niż w większości przypadków. Ma dobry humor, wyniki są niezłe.

- Kiedy zamierzacie go wypuścić?

- Musimy zrobić jeszcze sporo badań, czeka go rehabilitacja. Wypiszemy go w przyszłym tygodniu, będzie musiała mu pani przypominać o braniu leków i chodzeniu na zajęcia.

Kiwnęłam twierdząco głową i upiłam łyk.

- Nie wiedziałem, że Leon Bartman na córkę. – powiedział wesoło lekarz. – Wiedziałem tylko o synu.

- Zbigniew ma siostrę. – odparłam z uśmiechem. – Kibicuje pan?

Potwierdził machając głową i wyszczerzył się.

- Jeszcze jedna kawa? – zaproponował, kiedy oboje opróżniliśmy swoje kubki.

- Ja pasuję. – odparłam z uśmiechem zgniatając plastikowy pojemnik.

- To może jutro? – zapytał z uśmiechem. – Albo w weekend?

Zaczerwieniłam się i zachichotałam jak nastolatka.

- To chyba niemożliwe. – odpowiedziałam wesoło.

- Masz już plany? – facet był wyraźnie zaskoczony.

Najwyraźniej byłam jedną z niewielu albo jedyną, która mu odmówiła. W sumie – nic dziwnego. Przystojny mężczyzna z dobrą pracą. Niezła partia.

- Jestem zaręczona. – odparłam uśmiechając się i unosząc dłoń.

Lekarz uważnie przyjrzał się pierścionkowi.

- Kim jest ten szczęśliwiec? – zapytał zgniatając swój kubek.

- Ten nieszczęśnik to syn twojego pacjenta. – zaśmiałam się.

- Bartman? Zbigniew Bartman?

Kiwnęłam głową.

- Nie jesteś jego siostrą?

- Nie. – odparłam rozbawiona i wskazałam palcem swoją twarz. – Zero podobieństwa.

- Czyli w sali obok leży twój teść, nie ojciec. – powiedział cicho.

- Nie mam ojca. – odparłam.

Wstałam i podziękowałam lekarzowi za wszystkie informacje. Zerknęłam na ogromny zegar wiszący na korytarzu. Siódma piętnaście. Zaraz powinna przyjechać mama. Weszłam do pokoju sto cztery i usiadłam na łóżku, które przyniósł Zbyszek.

- Zibi dzwonił? – zapytała żona Leona.

Przytaknęłam i powiedziałam, że bezpiecznie dojechał do Rzeszowa. Porozmawialiśmy jeszcze chwilę kiedy do pokoju wpadła Natalia. Moi teściowie nie spodziewali się tej wizyty. Mama zostawiła mi laptopa i tuż przed ósmą wyszła ze szpitala. Przez cały dzień Leon był maltretowany przez lekarzy. Kiedy nie było go w sali odpalałam laptopa i pracowałam.

- Chyba pojadę do domu po jakieś ubrania i porządne jedzenie. To szpitalne to jakaś kpina. – powiedziała mama Zbyszka.

- Za dwadzieścia minut zaczyna się mecz. – przypomniałam jej z uśmiechem.

Machnęła ręką. Stwierdziła, że obejrzy powtórkę.

- Niech pani zabierze jakąś kawę, błagam. – jęknęłam kiedy wychodziła.

To, co leciało z maszyny nawet nie przypominało tego napoju. 

- Mam to na szczycie listy. – zaśmiała się machając kartką.

Usiadłam przy łóżku Leona i włączyłam laptopa. Wzięłam telefon i zadzwoniłam do Zbyszka. O dziwo, odebrał.

- Niezłą transmisję tutaj urządzamy. – zaśmiałam się. - Pełno pacjentów przychodzi.

Leon kiwnął ręką dając mi znak, że chce porozmawiać z synem. Posłusznie podałam mu komórkę.

- Jakikolwiek nie byłby wynik, wszyscy będziemy dumni.

Spojrzałam z niedowierzaniem na ojca. Od kiedy tak docenia Zbyszka? Bartman pewnie teraz skacze z radości.

- Trzy punkty mają być. – zaśmiałam się.

- Aneta mówi, że macie wygrać trzy do zera. – przekazał Leon.

Po chwili panowie zakończyli rozmowę. Zibi musiał się rozciągnąć przed wejściem na boisko. Tuż przed rozpoczęciem się meczu sala sto cztery była pełna pacjentów. Byłam pełna podziwu, że chciało im się tu  przyjść ale w sumie co innego mieli do roboty?

- To mój syn. – powiedział dumnie Leon kiedy Bartman wbiegł na boisko.

Pacjenci byli pod wrażeniem. Z uwagą przysłuchiwałam się teściowi. Widać było, że jest dumny z syna. Na samo wspomnienie o Zbyszku świeciły mu się oczy. Leon bardzo się zmienił od czasu naszego pierwszego spotkania.

- Tak spieprzyć! – uniósł się jeden z kibiców po kilku minutach meczu. 

- Panie, odbierz pan lepiej niż on, wtedy pogadamy. – zezłościł się mój teściu.

Z rozbawieniem obserwowałam kłócących się mężczyzn.

- Tacy wielcy gracze a nawet brązu nie przywieźli z igrzysk! – wrzasnął staruszek.

Wywróciłam oczami i skupiłam się na meczu. Leon cały czas kłócił się z pacjentem z pokoju sto dziewięć.

- Jeszcze jeden komentarz i zacznę wyrzucać za drzwi. – wyszczerzyłam się zerkając na staruszka, który po raz kolejny negatywnie ocenił grę Zbyszka.

Zrozumiałabym uzasadnioną krytykę, ale dzisiaj Zibi był niesamowity. Zdobywał punkt za punktem.

- A ta to kto? – zapytał facet w niebieskim szlafroku.

- Moja synowa. – odparł z uśmiechem Leon.

Wszyscy pacjenci uważnie mi się przyjrzeli.

- Młoda jakaś. – mruknął jeden z nich. – Ile ma lat?

- Za dużo. – mruknęłam.

- Chudzinka. – skomentował kolejny. – Szpitalne jedzenie ci nie służy.

Cały mecz potrwał jakieś dziewięćdziesiąt minut. Drużyna Zbyszka bez problemu pokonała przeciwnika. Wynik jak najbardziej mnie zadowolił. Po meczu wszyscy pacjenci wyszli, zostałam tylko ja, Leon i jego żona, która wróciła pod koniec drugiego seta.

- Mogłaś zostać w domu. – powiedział Leon do swojej żony. – Co będziesz tutaj robiła całą noc?

Kobieta machnęła ręką i wyjęła ze swojej torby świeże owoce. Chwyciłam jabłko i zaczęłam je pochłaniać. Byłam cholernie głodna.

- Aneta, dzisiaj łóżko jest twoje. – powiedziała z uśmiechem.

Zaprzeczyłam głową.

- Niech się pani położy. – pomachałam jej kartą Leona. – Mam mnóstwo nowych materiałów.

- Nie możesz nie spać dwa dni z rzędu. – westchnął mój teść.

- Jestem studentką. – odparłam wesoło. – Dwa dni to dopiero rozgrzewka.

Mimo wielu prośbom nie złamałam się. Nie zamierzałam pójść spać. Obiecałam Zbyszkowi, że będę pilnowała Leona. Tuż po dwudziestej trzeciej moi teściowie zasnęli. Ja odpaliłam laptopa i próbując zabić zmęczenie zajęłam się pracą. Tuż po drugiej w nocy wyłączyłam komputer i wyjęłam z kieszeni telefon – poczułam wibracje.

- „ Będę z samego rana.”

Uśmiechnęłam się. To dobrze, że został po meczu w Rzeszowie i odpoczął chociaż kilka godzin.

- „ Pół oddziału trzymało za ciebie kciuki. Gratulacje. Do zobaczenia jutro.” – odpisałam szybko i skuliłam się na wielkim fotelu stojącym w pokoju. 

________________________________________________________________________

Potrzebuję sukienki na wesele i najlepiej kogoś, kto pójdzie na nie za mnie. :)