LXIV

Epizod LXIII.

- Może pani chciałaby jakąś przymierzyć? – zapytała jedna z ekspedientek.

- Nie, dziękuję. – uśmiechnęłam się lekko i schowałam telefon do torby.

- Aneta, załóż jakąś. – krzyknęła wesoło Zośka.

Kiwnęłam przecząco głową.

- Przygotuję coś specjalnego. – wyszczerzyła  się jedna z pracownic sklepu i ruszyła w kierunku wystawy.

Po kilkunastu minutach wróciła z suknią.

- Będzie idealnie na pani wyglądała. – stwierdziła.

- Wątpię. – uśmiechnęłam się krzywo.

- Aneta, zrób to dla mnie. – zaśmiała się Zocha.

Głośno westchnęłam i wzięłam suknię. Weszłam do przebieralni i zrzuciłam z siebie ubrania. Po kilki minutach szamotania się udało mi się założyć białą kreację.

- Wyłaź, chcę cię zobaczyć. – zachichotała.

- Wyglądam jak kretynka. – westchnęłam.

Zośka otworzyła drzwi przebieralni i wskoczyła do niej z moim telefonem.

- Uśmiech! – krzyknęła robiąc mi zdjęcie.

Zakryłam twarz rękoma.

- Wariatka. – zaśmiałam się.

Stanęła za mną i przytuliła mnie.

- Patrz. – wskazała palcem na lustro. – Pięknie wyglądasz.

Wywróciłam oczami.

- Co ty robisz z moim telefonem? – zapytałam, kiedy zdejmowałam sukienkę.

- Nic. - wyszczerzyła się i podała mi komórkę.

Przyjrzałam jej się uważnie i wzięłam telefon. Weszłam w skrzynkę nadawczą. Zośka wysłała zrobione mi zdjęcie Zbyszkowi z podpisem „Co ty na to?”.

- Zwariowałaś? – krzyknęłam i szybko zaczęłam pisać kolejnego smsa.

Nie zdążyłam wysłać  wiadomości, kiedy przyszła odpowiedź Bartmana.

„Jestem na tak!” – odczytałam głośno treść smsa.

Zocha wyszczerzyła się i wbiegła do przymierzalni.

- Jak wyjdziesz to cię uduszę. – warknęłam i usiadłam na pufie.

Napisałam Zbyszkowi, że zdjęcie wysłała Zosia. Siedzieliśmy w tym sklepie do dwudziestej drugiej – później galeria miała zostać zamknięta, więc musiałyśmy opuścić budynek.

- Przymierzyłaś trzydzieści siedem sukienek i nie znalazłaś nic odpowiedniego? – zapytałam rozbawiona.

- Tylko się rozglądałam. – wyszczerzyła się.

- Wracasz do Warszawy? – zapytałam.

Kiwnęła twierdząco głową.

- Wezmę taksówkę. – uśmiechnęłam się.

- Mogę cię podrzucić, jeśli chcesz.

Machnęłam ręką.

- Kubiak się pewnie stęsknił. Wracaj. – powiedziałam.

Pocałowała mnie w policzek i wsiadła do auta. Wyjęłam telefon, jednak zrezygnowałam ze swojego pomysłu i postanowiłam wrócić do domu pieszo. Droga z galerii do mieszkania zajmowała mniej więcej trzydzieści minut. Przeszłam przez pasy i powoli szłam chodnikiem. Wyjęłam iPoda i założyłam słuchawki. Kiedyś nie potrafiłam funkcjonować bez muzyki, teraz słuchałam czegoś raz na tydzień, a nawet rzadziej. Wybrałam z listy utwór Bitelsów i zwiększyłam głośność do maksimum. Po drugiej stronie ulicy zauważyłam grupkę mężczyzn. Nie słyszałam ich, ale widziałam, że się śmieją i krzyczą coś do mnie. Zignorowałam ich i przyspieszyłam kroku. Przeszłam na czerwonym świetle i pognałam w stronę mieszkania. Minęły mnie dwie kobiety od których czuć było alkohol na kilometr. Zataczały się, ledwo stały na nogach. Zdezorientowana spojrzałam na nie – były młodsze ode mnie o kilka lat. Pokręciłam głową i skręciłam w lewo. Kilkanaście metrów przede mną zobaczyłam wieżowiec. W mieszkaniu na najwyższym piętrze świeciło się światło. Uśmiechnęłam się i przyspieszyłam. Przebiegłam na drugą stronę i skierowałam się w stronę wejścia. Po kilku minutach byłam na miejscu. Wsiadłam do windy i wjechałam na najwyższe piętro. Z mieszkania właśnie wybiegał Zbyszek.

- A ty gdzie? – zaśmiałam się i zerknęłam na zegarek. – Za kilka minut jedenasta.

- Miałem zamiar zacząć cię szukać. – powiedział z wyrzutem. – Nie odbierasz telefonu.

- Słuchałam muzyki. – wyszczerzyłam się machając słuchawkami.

- Myślałem, że Zośka cię podrzuci.

- Kazałam jej wracać do Warszawy. – uśmiechnęłam się. – I zrobiłam sobie spacer.

- Rekwiruję tego iPoda. – stwierdził zabierając mi urządzenie.

-  Nie ma mowy. – zaśmiałam się i weszłam do mieszkania.

Skierowałam się w stronę kuchni, byłam strasznie głodna. Na stole czekały gotowe kanapki. Pocałowałam Zbyszka w policzek i wzięłam talerz do salonu.

- Bardzo ładne zdjęcie. – zachichotał pokazując wiadomość, którą wysłała mu Zosia.

- Przepraszam. – jęknęłam. – Zabrała mi telefon.

- Po co przymierzałaś sukienkę? – zapytał wesoło.

Wzruszyłam ramionami.

- Zośka mnie namawiała, więc ubrałam jedną dla świętego spokoju. – powiedziałam. – Wyglądałam strasznie.

- Mnie się podoba. – stwierdził. – Kubiak dzwonił z pytaniem, czy będziemy ich świadkami.

Kiwnęłam głową.

- Zgodziłem się.

- Poszaleli z tym ślubem. – westchnęłam. – Przecież nawet nie wiadomo kiedy się pobiorą.

- Michał był dziś załatwiać wszystko. – powiedział. – Wstępnie ustalili, że ślub będzie w kwietniu.

Machnęłam ręką.

- Jeszcze rok czasu.

- Zanim zorganizują wesele i wszystkie inne sprawy będzie już marzec. – zaśmiał się. – Zobaczysz.

- Może namówmy ich na szybki ślub w Vegas? – zapytałam. – Elvis ich pobłogosławi, dziesięć minut i będzie po wszystkim.

- Chciałabyś tak wziąć ślub? – zapytał zaskoczony.

- Nie. – zaśmiałam się. – Ale mam już dość oceniania kreacji Zośki.

- Pojedziemy jutro na działkę?

Wzruszyłam ramionami.

- Czemu nie? – uśmiechnęłam się.

- Weźmiemy plany, o szesnastej ma tam być architekt.

- Zatrudniłeś architekta? – jęknęłam. – Kiedy zamierzałeś mi o tym powiedzieć?

- Skontaktowałem się z dzisiaj. – wyszczerzył się. – Przejrzy twoje projekty, zrobi właściwy i zabieramy się za budowę.

- Nie stać mnie na budowę domu. – zaśmiałam się. – Taki architekt za sam projekt kasuje kilkanaście tysięcy.

Wzruszył ramionami.

- To jest zadanie faceta. – odpowiedział. – Utrzymać swoją rodzinę.

- A kobieta ma ładnie wyglądać i siedzieć w kuchni? – zapytałam rozbawiona.

- Mniej więcej. – uśmiechnął się.

- Nie myślałam, że tak szybko weźmiemy się za ten dom. – westchnęłam.

- Na co czekać? – zapytał wesoło. – Środki mamy, więc czemu z nich nie skorzystać?

- Źle się czuję z tym, że za wszystko zapłacisz. Budowa domu to nie jest kilka tysięcy, tylko kilkaset.

- Aneta, na tym to wszystko polega. Myślisz, że ludzie dzielą wszystkie koszty na pół, nawet jeśli jedna strona zarabia trzy razy więcej od drugiej.

- Trzy? Chyba dziesięć… - westchnęłam. – Tak chyba powinno być? Wszystkie koszty na pół.

Pokiwał przecząco głową.

- Poczekaj z czterdzieści lat, może uzbieram. – wyszczerzyłam  się.

- Czterdzieści lat? – zaśmiał się. – Będę po sześćdziesiątce.

- Chcę pokryć chociaż część wydatków, zgoda? – zapytałam.

- Niech będzie. – powiedział i pocałował mnie. 

________________________________________________________________________

No i zaczynam urlop. :)

Mam obowiązek Was poinformować, że po długich, dokładnych przemyśleniach wstępnie podjęłam decyzję o zakończeniu tej historii. Niedługo się z Wami pożegnam - myślę, że koniec roku będzie jednoznaczny z końcem mojej działalności.