LXXXII

Epizod LXXXI.

Leon wyszedł ze szpitala półtora tygodnia później. Zaczął się marzec, śnieg zniknął a na dworze zaczynało się robić cieplej. Wszyscy byli optymistycznie nastawieni na nadchodzące miesiące. Nasz ślub zbliżał się wielkimi krokami. Udało nam się zmienić księdza przygotowującego nas do sakramentu – teraz uczył nas porządny duchowny, z którym nie było żadnych problemów. W czerwcu wszystko było już gotowe. Znalazłam piękną sukienkę, Zosia była nią zachwycona. Była  w czwartym miesiącu ciąży, wyglądała cudownie. Wspólnie z Michałem odliczali dni do porodu. Zaproszenia otrzymali już wszyscy – koledzy z klubu oraz reprezentacji byli podekscytowani. Na początku lipca reprezentacja miała grać w Rzeszowie mecz towarzyski z Kubą. Postanowiłam pójść na ich trening – tak dawno nie widziałam ich w akcji. Wstałam dość późno, Zbyszek był już w drodze na trening. Ubrałam dżinsowe szorty, białe conversy i czarny T-shirt z logo Led Zeppelin. Włożyłam telefon do kieszeni spodni i wbiegłam do łazienki. Włosy zebrałam i związałam w wysokiego kucyka. Zrobiłam sobie delikatny makijaż i zbiegłam na dół. Skierowałam się od razu do kuchni.

„ Będę o piętnastej. Zjedz coś porządnego.”

Wywróciłam oczami. Bartmanowi nie podobał się mój pomysł na śniadanie – szklanka soku i garść musli to według niego za mało. Chwyciłam kanapkę którą mi przygotował i pochłonęłam ją popijając wodą. Zerknęłam na zegarek. Dziewiąta trzynaście. Wyszłam z domu zamykając za sobą drzwi. Przywitały mnie ciepłe, słoneczne promienie. Wyciągnęłam twarz ku niebu chcąc nacieszyć się tą przyjemną chwilą. Rozejrzałam się po okolicy. O każdej porze roku było tu przepięknie. Zadowolona ruszyłam do garażu i wyjechałam z posesji swoim Chryslerem. Po przejechaniu kilkudziesięciu kilometrów byłam już na miejscu. Na parkingu rozpoznałam znajome auta innych zawodników. Wysiadłam z auta, zatrzasnęłam drzwi i wbiegłam do hali. W drodze na salę kupiłam w automacie butelkę soku grejpfrutowego. Odkręciłam ją i opróżniłam ją prawie w połowie. Dochodząc do wejścia na salę słychać było znajomy pisk butów i uderzenia piłek o podłogę. Pewnym krokiem wbiegłam na trybuny. Zauważyłam Zosię siedzącą w pierwszym rzędzie, od razu do niej podbiegłam. Pocałowałam ją w policzek na powitanie i zajęłam miejsce obok. Wyglądała kwitnąco, ciąża jej służyła. Po krótkiej rozmowie postanowiłam pójść przywitać się z chłopakami. Tak dawno ich nie widziałam.

- Kurek! – krzyknęłam widząc siatkarza.

- Pani Bartman. – powiedział z uznaniem i zaśmiał się. – Nie ma mnie chwilę a ty już zaręczona?

Mocno go przytuliłam.

- Na chwilę? - zapytałam. - Nie widziałam cię rok albo lepiej.

- Trzeba to nadrobić. - wyszczerzył się.

Bartek pognał do trenera a ja podeszłam do Zibiego. 

- A ty co? – wyszczerzył się.

Był zaskoczony widząc mnie na hali.

- Mam sprawę do Pawła. – odparłam uśmiechając się.

Odwróciłam się i zauważyłam Nowakowskiego. Rozpędziłam się i wskoczyłam mu na plecy. 

Złapał moje nogi i nie chciał mnie puścić. Owinęłam ręce wokół jego szyi i zaśmiałam się.

- Jak tam na dole? – zapytałam.

- Aneta, złaź z niego. – usłyszałam gniewny głos trenera reprezentacji.

Wyszczerzyłam się i pocałowałam Piotrka w policzek. Zeskoczyłam z jego pleców i podbiegłam do grupy zawodników.

- Brałaś ty coś? – zaśmiał się Jarosz. – Nadpobudliwa jakaś jesteś.

Pokazałam mu język. Cieszyłam się jak dziecko, że ich widzę. Siatkarze podziękowali za zaproszenia na ślub i zgodnie z nakazem trenera weszli na boisko. Wróciłam do Zośki, która właśnie skończyła pić mój sok.

- Mój ulubiony. – wyszczerzyła się machając pustą butelką.

- Odkąd jesteś w ciąży pochłaniasz wszystko niczym odkurzacz. – mruknęłam.

- Jak będziesz miała dzieci to zobaczysz jak to jest. – powiedziała z uśmiechem.

- Dzieci? Chyba w Simsach. – odparłam i podbiegłam do kosza.

Nakrętkę schowałam w kieszeni spodni, a butelkę zgniotłam i wyrzuciłam. Wyszłam na korytarz i kupiłam kolejny sok. Wróciłam na trybuny i rozłożyłam się na ławce.

- Byliście już na jakichś wakacjach? – zapytała nagle.

Kiwnęłam przecząco głową.

- Musimy być na miejscu, co chwilę trzeba coś załatwiać na sierpień. Odpoczniemy po weselu.

- Podróż poślubna?

Wzruszyłam ramionami.

- Zero planów. – odparłam. – Nie mamy kiedy jechać.

Kiwnęła głową. Doskonale pamiętała jak bardzo  musieli się natrudzić z Michałem, żeby dostał kilka dni urlopu. Po zagraniu trzech setów Andrea zarządził małą przerwę. Od razu podeszłam do rudowłosego zawodnika, który usiadł na boisku i łapczywie opróżniał butelkę. Usiadłam przed nim po turecku i wyszczerzyłam się.

- O co chodzi? – zapytał z uśmiechem kiwając głową.

- Mam prośbę. – wyszczerzyłam się. – I nie przyjmuję odmowy.

Paweł przyjrzał mi się uważnie. Miał dobry humor.

- Dawaj.

- Obiecaj, że się zgodzisz. – poprosiłam śmiejąc się.

- Obiecuję. – westchnął.

Klasnęłam w dłonie.

- Powiesz mi o co chodzi? – zapytał rozbawiony.

- Zbyszek wymyślił sobie tę olbrzymią katedrę. Chciałam brać ślub gdzie indziej, ale marudził i narzekał, więc…

- Aneta, do rzeczy. – zaśmiał się. – Zaraz muszę wracać na boisko.

- Przepraszam. – zachichotałam.

Paweł uśmiechnął się i kiwnął głową.

- Nie chcę iść sama, więc wymyśliłam sobie, że poprowadzisz mnie do ołtarza. – wyszczerzyłam się. – Dziękuję. Dobranoc.

Chciałam wstać, ale Zagumny mnie powstrzymał.

- Ja ciebie mam zaprowadzić do ołtarza? – zaśmiał się. – Dlaczego ja?

- Nie ma kto ze mną iść. – skrzywiłam się. – Sama nie dam rady.

- Co z twoim ojcem?

Prychnęłam.

- Ojciec nie istnieje. – odpowiedziałam krótko.- No błagaaaaam.

- Nie lepiej wziąć Igłę albo Piotrka? – zapytał niepewnie.

Pokiwałam przecząco głową. Uwielbiałam Pawła. Zawsze był spokojny, rozważny, opanowany. Cholernie inteligentny facet, mój wzór do naśladowania od zawsze. To nie mógł być nikt inny.

- Zgoda. – odparł widząc moją minę.

- Dziękuję, dziękuję, dziękuję! – zapiszczałam i mocno go przytuliłam.

Inni zawodnicy, którzy właśnie wchodzili na boisku spojrzeli na nas zaskoczeni.

- Paweł kogoś przytula? – zaśmiał się Łukasz.

- Idę po kamerę! – wrzasnął Krzysiek.

Uciekłam z boiska i wleciałam na trybuny.

- Na boisko. - szturchnęłam Michała, który siedział przy Zośce.

- Coś czuję, że na jednym się nie skończy. – powiedział Bartman zerkając na Kubiaka.

- Ja chcę trójkę. – wyszczerzyła się Zocha.

Pokiwałam z niedowierzaniem głową.

- A Bartmany ile? – zapytał Jarosz czochrając włosy Zbyszka.

- Ósemkę przecież. – mruknęłam. – Naraz.

- To nie jest głupi pomysł. – stwierdził wesoło ZB9.

- Panowie! – Andrea najwyraźniej nie miał dzisiaj humoru.

- Lećcie na boisko. – poleciłam im i zajęłam miejsce Kubiaka.

Zośka zerknęła na moją butelkę soku.

- Masz. – niechętnie oddałam jej swój napój.

Pochłonęła go w rekordowym tempie.

- Już wiem kto poprowadzi mnie do ołtarza. – wyszczerzyłam się.

- Adam? – zapytała zaskoczona.

- Nie Adam. – skrzywiłam się. – Paweł.

- Paweł?

- Ty mnie w ogóle słuchasz? – zapytałam rozbawiona.

- Dlaczego Paweł? Zibi wie?

- Powiem mu po treningu. – odparłam. – Nie chcę Adama na ślubie.

- Nie zaprosisz własnego ojca? – była zdziwiona.

- Jakoś nie czuł potrzeby uczestniczenia w moich najważniejszych chwilach, po co mu zawracać głowę? – zapytałam z ironią w głosie.

- On wie w ogóle o zaręczynach?

- Zbyszek prosił go o moją rękę. – odparłam obserwując atak mojego narzeczonego.

- Poważnie? – zapiszczała. – Jak słodko!

Wywróciłam oczami. Przez tę ciążę traci rozum. Tęskniłam za beztroską Zośką. Zostałyśmy obie do końca treningów. Później wszyscy wrócili do siebie. Większość zawodników nocowała w hotelach. Kiedy byliśmy w domu zabrałam się za robienie obiadu.

- Za równy miesiąc będziemy małżeństwem. – stwierdziłam zerkając na kalendarz wiszący w kuchni.

Zbyszek wziął czerwony marker i przekreślił dzisiejszy dzień – szósty lipca. Wspólnie odliczaliśmy do dnia ślubu.

- Zibi?

- Hm?

- Masz coś przeciwko, żebym nie szła sama do ołtarza? – zapytałam.

Uśmiechnął się szeroko.

- Skąd. – odparł. – Adam jednak będzie?

- Nie. – odpowiedziałam. – Ale Paweł będzie.

- Zagumny? – Bartman zaśmiał się. – Guma cię będzie prowadził do ołtarza?

- Poprosiłam go o to. – powiedziałam uśmiechając się.

Zbyszek wyszczerzył się i skończył jeść swoją porcję.

- Co z twoim wieczorem kawalerskim? – zapytałam przypominając sobie o czym rozmawiali zawodnicy na treningu.

- Wyskoczę z kilkoma chłopakami na piwo, nic wielkiego. – odparł. – Nie mam ochoty na balowanie.

Kiwnęłam głową. Miałam podobne plany na spędzenie ostatniego wieczoru wolności.

________________________________________________________________________

Jaka jest Wasza ulubiona piosenka świąteczna? :>

formspring.