LXXXIX

Epizod LXXXVIII.

Wyszłam ze szpitala już na drugi dzień. Nie chciałam tam tyle siedzieć. Wieczorem, dwudziestego drugiego sierpnia mieli siatkarze mieli wrócić do domu. Chciałam ich przywitać, więc około osiemnastej wyjechałyśmy do Warszawy. Wcześniej nakarmiłam Roberta, przez całą drogę spał w foteliku. Teraz już wiem, dlaczego Zbyszek kupował te wszystkie akcesoria trzy miesiące temu. Teraz nie byłoby na to czasu. Około dwudziestej byłyśmy już na lotnisku. Wewnątrz czekała spora grupa dziennikarzy. Ja z Zośką stałyśmy z boku. Nie chciałam się rzucać w oczy, bałam się, że natręci z aparatami w rękach podbiegną żeby zobaczyć Roberta. Liczyłam się z tym zabierając go tutaj ale obiecałam sobie, że przywitam zwycięzców na lotnisku. Po kilkunastu minutach panowie pojawili się na holu. Stanęłam na palcach próbując odnaleźć wzrokiem Zbyszka. Po chwili go namierzyłam. Zośka podbiegła do Michała a ja wolnym krokiem podeszłam do Zibiego. Stał jeszcze w korytarzu prowadzącym na hol, nie było tam dziennikarzy. Uśmiechnął się szeroko widząc maleństwo na moich ramionach. Rzucił swoje torby i wyciągnął dłonie przed siebie. Ostrożnie podałam mu Roberta.

- Jest cudowny. – powiedział przytulając swojego syna.

- Obaj jesteście. – odparłam.

Zbyszek przyciągnął mnie do siebie i mocno pocałował. Nie widzieliśmy się prawie miesiąc, cholernie za nim tęskniłam.

- Miałeś na mnie poczekać. – powiedział nie odrywając oczu od syna.

- Śpieszyło mu się. – pogłaskałam Roberta po głowie.

- O której się urodził? – zapytał.

- Pod koniec czwartego seta. – odpowiedziałam uśmiechając się.

Pokiwał z niedowierzaniem głową. Wzięliśmy wszystkie bagaże i pojechaliśmy do domu. Po kilku godzinach byliśmy na miejscu. Zbyszek położył Roberta w łóżeczku. Przyszedł do sypialni i runął na łóżko.

- Jestem wykończony. – powiedział.

- Ty? – zaśmiałam się. – Rodziłam ponad dwanaście godzin.

- Dzwoniłem o jedenastej. – zmarszczył brwi.

- Gdybyś się dowiedział zacząłbyś panikować. – próbowałam się usprawiedliwić.

Wzięłam z szafki nocnej złoty medal, który przywiózł do Polski. Był zaskakująco ciężki.

- Kocham cię. Was. – powiedział i delikatnie mnie pocałował.

Nagle usłyszeliśmy donośny płacz dziecka.

- Ja pójdę! Ja! – minutę temu był wykończony, teraz pełen życia biegł do syna.

Po chwili wrócił do mnie z dzieckiem na rękach.

- Robert jest chyba głodny. – stwierdził podając mi go.

Kiwnęłam głową i mocno przytuliłam syna. Zaczęłam go karmić, Zbyszek zafascynowany uważnie mi się przyglądał.

- Nie patrz tak. – zaśmiałam się.

- To jest piękne. – stwierdził opierając swoją głowę na rękach.

Uśmiechnęłam się i spojrzałam na synka. Kiedy już się najadł włożyłam go z powrotem do łóżeczka i wróciłam do sypialni. Położyłam się obok Zbyszka i przymknęłam oczy.

- Wiesz, że tak będzie przez jakiś czas? – zapytałam. – Miną wieki zanim zacznie przesypiać całe noce.

- Mam piękną żonę, cudownego syna i złoto olimpijskie. Nic więcej mi nie potrzeba, mogę siedzieć w domu i wstawać co chwilę w nocy.

- Nie chcesz już grać? – otworzyłam szeroko oczy.

- Chcę. – powiedział wesoło. – Jasne, że chcę. Ale jeśli…

- Żadne ale. – odpowiedziałam. – Grasz i już. Pogodzimy jakoś to wszystko. Inni dali radę to my też.

- Zmieniłaś się przez te kilka miesięcy. - stwierdził uważnie mi się przyglądając.

Kiwnęłam twierdząco głową. Ciężko mi było w to uwierzyć, ale miał rację. Bartman uśmiechnął się i pocałował mnie. Przytuliłam się do niego i zamknęłam oczy. Byłam wykończona, on też. Szybko zasnęliśmy.

Obudził nas po raz kolejny płacz Roberta. Tym razem brakowało mu towarzystwa. Przyniosłam go i położyłam obok Zbyszka. Ten od razu zaczął się z nim bawić. Wyglądali razem naprawdę świetnie.

- Ma twoje oczy. – zauważyłam zadowolona.

Były jasnozielone, z czasem będą ciemnieć. Zibi szeroko się uśmiechnął. Po kilkunastu minutach znowu zasnęliśmy. Tym razem nic nie zakłóciło naszego snu. Wstałam o ósmej i zrobiłam Bartmanowi porządne śniadanie. Przyniosłam mu je do sypialni. Od razu się obudził kiedy poczuł zapach tostów. Zjedliśmy wszystko w łóżku wlepiając wzrok w Roberta. Był tak śliczny, że można by patrzeć na niego godzinami. Dni mijały, a nasz syn rósł jak na drożdżach. W ciągu niecałych dwóch tygodni odwiedziło nas mnóstwo osób.

- Właściwie dlaczego Robert? – zapytał Piotrek.

Uwielbiał bawić się z moim synkiem.

- Ma imię po najlepszym ojcu na świecie. – odparłam uśmiechając się. – Zbyszkowi się podoba.

Ojciec Kacpra miał na imię Robert. W dzieciństwie doskonale zastępował mi ojca, dlatego wybrałam to imię.

- Macie chrzestnych? – zapytał.

- Chrzestną będzie siostra Zibiego. – odpowiedziałam. – Z chrzestnym jest większy kłopot.

- Dlaczego?

- Nie wiem czy się zgodzi. – powiedziałam cicho.

- Każdy się zgodzi. – zaśmiał się Piotrek. – Popatrz na tę mordkę.

Uniósł Roberta do góry. Uśmiechnęłam się szeroko.

- Czyli  się zgadzasz?

- Ja? – Piotrek spojrzał na mnie otwierając szeroko oczy. – Mogę?

- Chcemy żebyś został chrzestnym Roberta. – powiedziałam.

- Słyszałeś, mały? – zwrócił się do mojego syna. – Będę twoim chrzestnym.

Nowakowski był wyraźnie podekscytowany.

Po chrzcinach wszystko wracało do normy. Przyzwyczailiśmy się do nieprzespanych nocy i dziecka. Rano zajmowałam się Robertem, Zbyszek trenował. Kiedy on wracał do domu ja zaczynałam się uczyć. Było ciężko, ale dawaliśmy radę.

- Pamiętasz, jak  się przed nim broniłaś? – zapytał Zbyszek, kiedy wrócił do sypialni.

Robert spał w łóżeczku w pokoju obok.

- Pamiętam. – westchnęłam.

Nie chciałam dziecka. Nie wyobrażałam sobie siebie w roli matki. Teraz nie wyobrażam sobie życia bez tego malucha. Jego płacz w ogóle mi nie przeszkadzał. Uwielbiałam patrzeć jak rośnie.

- Moi rodzice zaprosili nas na święta. – powiedział nagle.

Ucieszyłam się. Nie miałam siły szykować tego wszystkiego tutaj. Był dopiero początek października, ja już nie mogłam się doczekać pierwszych świąt z Robertem.

- Chcą się pochwalić wnukiem. – uśmiechnął się. – Będzie mnóstwo osób.

Wzruszyłam ramionami.

- Lubię twoją rodzinę. – odparłam.

- Stefcię najbardziej. – zaśmiał się.

- Jest na szczycie listy. – wyszczerzyłam się.

Zrobiło mi się zimno, więc wślizgnęłam się pod kołdrę i położyłam głowę na poduszce.

- Myślisz, że będzie sportowcem? – zapytałam.

- Już mu przyszłość planujesz? – uśmiechnął się. – Dajmy mu trochę podrosnąć.

- Rośnie tak szybko. – westchnęłam. – Dzisiaj zmieniamy mu pieluchy, jutro będziemy wysyłać go do szkoły.

- Będziemy mieli więcej czasu dla siebie. – odparł odgarniając kosmyk włosów z mojej twarzy.

Kiwnęłam głową. Teraz Robert pochłaniał tyle czasu, że wieczorem oboje byliśmy wykończeni.

Święta spędziliśmy w domu państwa Bartman. W salonie stała olbrzymia choinka. Robert był nią zachwycony. Zbyszek cały czas go trzymał pokazując mu lampki i bombki. Cała rodzina była zachwycona maleństwem. Każdy chciał je potrzymać, Zibi niechętnie oddawał syna komuś innemu. Na Wigilii było tyle osób, że każdy wymieniał się między sobą, z najbliższą osobą małym podarunkiem. Gdybyśmy mieli kupić prezent każdemu z osobna połowa obecnych tu osób by zbankrutowała – łącznie ze mną.

- Właściwie to mamy jeszcze jeden prezent. – powiedział Leon podając Zbyszkowi czerwoną paczkę.

Mój mąż rozdarł papier i wyciągnął małe ubranko. Koszulka była identyczna jak ta, w  której ZB9 grał w reprezentacji. Na plecach widniał napis „Bartman” a pod nim był numer – naturalnie dziewiątka.

- Dziękujemy. – powiedziałam z uśmiechem.

Prezent jak najbardziej udany, święta również takie były. Wróciliśmy do siebie dopiero dwudziestego szóstego grudnia. W domu byliśmy tuż po dwudziestej trzeciej, wszyscy byliśmy zmęczeni. Rano obudził mnie głośny trzask.

- Czego szukasz o tej porze? – krzyknęłam zaspana.

- Mojej koszulki.

Po chwili wrócił do sypialni ze swoją zdobyczą.

- Są identyczne! – powiedział wesoło porównując bluzki. 

Kiedy Robert się obudził Zbyszek od razu go przebrał w prezent od dziadków. Sam również ubrał reprezentacyjną koszulkę. Wyglądali tak uroczo, że musiałam zrobić im zdjęcie. Zaraz potem je wydrukowałam i oprawiłam. Zawisło tuż nad kominkiem, na honorowym miejscu w salonie. 

________________________________________________________________________

Mała ciekawostka : Gdybym wrzucała epizod co siedem dni, jak większość bloggerek, począwszy od wtorku (2 października) na blogu byłoby dopiero trzynaście postów, czyli we wtorek, 25 grudnia wrzuciłabym epizod, w którym Aneta i Zbyszek idą na imprezę u Piotra i jego dziewczyny Oli. 
Idąc tym tropem. Jeśli wrzucałabym epizody co tydzień, ten pojawiłby się dopiero 10 czerwca 2014 (!) roku. :)


Tymczasem zostawiam Was z tym epizodem i lecę robić obiad. Dzisiaj poznam swojego "szwagra". :>