LXV

Epizod LXIV.

- Wstawaj. – zaśmiałam się potrząsając jego ramieniem. – Już ósma.

Jęknął i głośno ziewnął.

- Za pięć minut widzę cię w kuchni na śniadaniu, jasne? – zapytałam mierzwiąc jego włosy.

Kiwnął głową i przeciągnął się. Wyszłam z sypialni i poszłam do kuchni. Pokroiłam ciepłą bagietkę i wyjęłam z lodówki twaróg. Wycisnęłam sok z pomarańczy i wlałam go do dwóch szklanek.

- Zbyszek! – krzyknęłam.

Cisza. Wytarłam ręce w kuchenną ściereczkę i poszłam do sypialni.

- Miałeś wstać. – powiedziałam widząc, że nadal leży w łóżku.

- Nie chce mi się. – westchnął.

Podeszłam do niego i usiadłam na łóżku.

- Zjemy śniadanie, pojedziesz na trening a później spotykamy się z architektem, pamiętasz? – zapytałam.

Kiwnął głową, złapał mnie w pasie i rzucił na łóżko.

- Naprawdę musimy wstać. – zaśmiałam się próbując usiąść.

- Nic się nie stanie, jeśli się trochę spóźnimy. – powiedział całując moją szyję.

- Wykładowca mnie zabije. – stwierdziłam i szybko wstałam z łóżka. – A ciebie trener, wstawaj.

Wywrócił oczami i odrzucił pościel. Jeszcze raz się przeciągnął i powoli wstał z łóżka. Zadowolona poszłam do kuchni. Wzięłam gazetę i zaczęłam czytać artykuł na ostatniej stronie.

- Ile trwa budowa takiego domu? – zapytałam, kiedy Bartman usiadł przy stole.

- Rok, dwa. – wzruszył ramionami. – Zależy. Chcę go wybudować jak najszybciej.

Uśmiechnęłam się i wypiłam szklankę soku. Zerknęłam na zegarek.

- Muszę lecieć. – powiedziałam biorąc torbę z blatu.

- Już? – zapytał zaskoczony.

- Obiecałam, że pomogę Marcie w bibliotece. – pocałowałam go w policzek. – Widzimy się tutaj, o piętnastej?

Kiwnął głową. Ubrałam płaszcz i wybiegłam z mieszkania. Nie chciało mi się czekać na windę, więc zbiegłam po schodach. Wyszłam z budynku i pognałam na parking. Wsiadłam do Chryslera, odpaliłam silnik i radio, a później wyjechałam z parkingu. Włączyłam się do ruchu i ruszyłam w stronę uczelni. Nie miałam najmniejszej ochoty na te zajęcia. Kilka minut przed dziewiątą byłam na miejscu. Wbiegłam do budynku i skierowałam się w stronę biblioteki.

- Przepraszam, miałam być wcześniej. – powiedziałam widząc Martę.

Machnęła ręką i uśmiechnęła się.

- Jesteśmy zwolnione z dwóch pierwszych godzin, ze spokojem zdążymy.

Wyszczerzyłam się i położyłam torbę na stolik.

- Czym się zajmiemy?

- Muszę znaleźć trochę materiałów do pracy.

- Jakiej pracy? – zapytałam zaskoczona.

- Tej, którą ty oddałaś dwa tygodnie temu. – zaśmiała się. – Zapomniałam o niej.

Kiwnęłam głową i podeszłam do regału. Przyniosłam jej kilka książek, z których korzystałam podczas tworzenia swojej pracy.

- Dzień dobry. – przywitałam się z bibliotekarzem.

- Pomóc w czymś? – uśmiechnął się.

- Nie trzeba. – wyszczerzyłam się i usiadłam obok Marty.

Przez dwie godziny pracowałyśmy nad jej spóźnionym projektem. Tuż przed jedenastą wyszłyśmy z biblioteki.

- Jeszcze raz dzięki za pomoc. – przytuliła mnie.

- Nie ma za co. – uśmiechnęłam się.

Do czternastej siedziałyśmy na wykładach, kilka minut po drugiej wyszłam z uczelni. O piętnastej miałam być w mieszkaniu. Wsiadłam do Chryslera. Stałam kilkanaście minut w korku, więc w domu byłam dopiero za dwadzieścia trzecia.

- Jedziemy? – zapytałam wchodząc do mieszkania.

Kiwnął głową i wziął kluczyki od Audi. Zabrałam swoje rysunki i wyszliśmy z mieszkania. Zjechaliśmy windą na dół i ruszyliśmy na parking.

- Zatrzymasz się przed galerią? – zapytałam wsiadając do auta. – Umieram z głodu.

- Ja też. – zaśmiał się i odpalił silnik.

Około trzeciej byliśmy w centrum. Wzięłam szybko coś na wynos i wróciłam do auta.

- Zjemy na miejscu. – stwierdziłam i zapięłam pas.

Po jakichś 40 minutach byliśmy już na działce. Usiadłam na trawie i zaczęłam jeść swoją porcję spaghetti. Bartman wziął ze mnie przykład i również zaczął jeść.

- Twoje lepsze. – powiedział, kiedy skończył pochłaniać swoją porcję.

Wyszczerzyłam się i zabrałam plastikowe pudełka. Władowałam je do reklamówki i wrzuciłam do auta.

- O której będzie ten architekt? – zapytałam rozglądając się.

- Za pięć minut powinien się pojawić.

- Trafi tutaj? – zaśmiałam się.

- Chyba tak. – uśmiechnął się. – Nie mogę się doczekać, kiedy się tutaj przeprowadzimy.

- Zibi, zanim wszystko będzie gotowe minie rok albo jeszcze więcej. – westchnęłam.

- Damy radę. – stwierdził.

- Po co nam dach, czy fundamenty. Przeprowadźmy się za tydzień. – wyszczerzyłam się.

Usłyszałam jakiś hałas.

- Trafił. – powiedział zadowolony Bartman wstając z trawy.

Między drzewami zauważyłam nadjeżdżające auto. Granatowy Fiat zaparkował tuż obok białego Audi. Z samochodu wysiadł wysoki mężczyzna, wyglądający na jakieś czterdzieści lat.

- Dzień dobry. – przywitał się grzecznie.

Uścisnął nam dłonie i od razu przeszedł do rzeczy.

- Bardzo ładne miejsce. – powiedział rozglądając się. – Muszę jednak od razu powiedzieć, że ciężko będzie tu z wodą, prądem i tak dalej. Załatwienie tego wszystkiego będzie sporo kosztowało.

Bartman machnął ręką  a ja się załamałam. Kolejne wydatki. Zbyszek wyjął z auta teczkę z moimi rysunkami i pokazał je architektowi.

- Pani je zrobiła? – zapytał.

Kiwnęłam nieśmiało głową.

- To bardzo ułatwia sprawę. – uśmiechnął się. – Lubię takich klientów. Konkretnych i zdecydowanych.

Bartman wyjaśniał mu co i jak pokazując każdy rysunek.

- Mogę je zabrać? Przydałyby mi się.

- Pewnie. – wyszczerzył się Zbyszek.

- Oddam je razem z projektem. – obiecał. – Dom ma stanąć tutaj, tak?

- Tam. – wskazał miejsce na działce ZB9. – Tutaj będzie garaż. Tam zagospodarujemy trochę miejsca na ogród i rośliny a na końcu się wszystko ogrodzi.

- Pokoje mają być rozmieszczone tak jak na rysunkach?

Wzruszyłam ramionami.

- Ważne, żeby okno sypialni wychodziło na tą stronę. – wyszczerzyłam się wskazując palcem łąki.

- Okej. – zanotował coś na kartce.

- Na dole kuchnia, salon, łazienka, jadalnia, korytarz i biuro, tak? – zapytał.

Kiwnęłam głową.

- A góra? Sypialnia, łazienka, korytarz… Planujecie dzieci?

- Ósemkę. – powiedziałam rozbawiona.

- Trzeba będzie w takim razie powiększyć trochę wymiary.

- Żartowałam. – zaśmiałam się.

- Muszę wiedzieć, żeby w środku budowy nie było zmiany planów. – wyszczerzył się.

- Niech pan da dwa, trzy pokoje dodatkowo. – powiedział wesoło Bartman.

- No i jeszcze garderoba. – uśmiechnęłam się. – Duża.

- Na kiedy jest pan wstanie przygotować ten projekt? – zapytał ZB9.

Facet wzruszył ramionami.

- Zależy państwu na czasie?

- Tak. – odpowiedzieliśmy jednocześnie.

- Myślę, że w sobotę będzie gotowy. – uśmiechnął się.

-  Idealnie. – wyszczerzył się Bartman. – Dziękuję.

Uścisnęliśmy dłoń architektowi. Po kilku minutach granatowy Fiat odjechał.

- Dwa, trzy pokoje dodatkowo? – zapytałam uśmiechając się.

- Ósemka dzieci musi się gdzieś zmieścić, nie? – głośno się zaśmiał.

________________________________________________________________________

Jak Wam minęła środa? :)