LXXV

Epizod LXXIV.

Pewnie wyszłam ze studia uśmiechając się od ucha do ucha. Cieszyłam się, że jest już po wszystkim.

- A mówiłaś, że będzie beznadziejnie. – prychnęła Zośka.

- Trochę mnie denerwowali tymi pytaniami. Czułam się jak na przesłuchaniu.

- Taka praca. – westchnęła. – Wyciągnąć jak najwięcej informacji.

- Ciebie tak nie męczyli. – mruknęłam. –  Ogląda ich kilka milionów ludzi. Oni naprawdę myślą, że widzowie chcą wiedzieć jakie mam plany?

- Nie chcą znać twoich planów. Chcą znać plany Zbyszka.

- Niech zaproszą go, nie mnie. – odparłam.

Wsiadłyśmy do auta i odjechałyśmy do hotelu. Zaczęłam się pakować jak tylko weszłam do pokoju.

- Już chcesz wracać? – zapytała.

Wzruszyłam ramionami.

- Nie mam tu nic do roboty. – stwierdziłam zamykając walizkę.

- Pomyślałam, że może poszłabym do lekarza. – powiedziała cicho.

- Mogę iść z tobą jeśli chcesz. – zaproponowałam siadając na łóżku. – Ale nie wiem czy to jest dobry pomysł.

Spojrzała na mnie pytająco.

- Myślę, że Michał też powinien się widzieć z lekarzem. – westchnęłam. – Poza tym jesteśmy w Warszawie. Mieszkasz daleko stąd, nie lepiej znaleźć jakiegoś specjalistę u ciebie, na miejscu?

- Jedna wizyta może nie starczyć? – zapytała.

Nie miałam pojęcia.

- Musicie się przebadać i porozmawiać z lekarzem, bez tego ciężko będzie…

- Innym nie jest ciężko. – warknęła. – Nie chcesz dzieci, a jestem pewna, że bez problemu zaszłabyś w ciążę.

Spojrzałam na nią z politowaniem.

- Mam zajść w ciążę tylko dlatego że ty nie możesz? – zapytałam rozbawiona.

Zośka zaczęła pakować swoje rzeczy.

- Nie wiem czy u mnie wszystko jest w porządku, mam nadzieję, że tak. I mam nadzieję, że zajdziesz w ciążę. Michał będzie najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi i będzie dobrze.

- Michał chyba nie chce aż tak dziecka. – mruknęła. –To znaczy chce, ale nie wiem… Patrząc na niego a Zbyszka…

- Na Zibiego nie patrz, ma jakąś manię. – wywróciłam oczami.

- Masz rację, pojadę z Michałem. – westchnęła. – Wracajmy.

Kiwnęłam głową. Wzięłyśmy swoje bagaże, zjechałyśmy na parter i opuściłyśmy hotel.

- Nie mów nikomu. – złapała mnie za ramię, kiedy szłam do Chryslera. – Zbyszek może wiedzieć, ale nikt inny.

Obiecałam zachować dyskrecję i pożegnałam się z nią. Wsiadłam do auta i ruszyłam w drogę do domu. Ponad dwie godziny stałam w korku co doprowadziło mnie do szaleństwa. Chciałam być jak najszybciej w domu a przez te wszystkie opóźnienia wróciłam dopiero przed osiemnastą. Zaparkowałam w garażu, wzięłam torebkę, walizkę i weszłam do mieszkania. Rzuciłam wszystkie  rzeczy na podłogę i powoli weszłam do salonu. Zdjęłam swoje buty i podeszłam do kanapy. Zbyszek wyglądał tak niewinnie kiedy spał. Kto widząc go teraz pomyślał jaki ma charakterek? Uśmiechnęłam się i rzuciłam się na fotel. Najwyraźniej zrobiłam to za głośno bo Bartman się ocknął.

- Wróciłaś.- zauważył zadowolony i szybko wstał.

- Dopiero. – skrzywiłam się.

Podszedł do mnie i pocałował mnie na powitanie. Zerknął na zegarek i spojrzał na mnie zdezorientowany.

- Korki.

Kiwnął ze zrozumieniem głową, usiadł z powrotem na kanapie i wskazał miejsce obok siebie. Uśmiechnęłam się i przyłączyłam się do niego.

- Jak tam, celebrytko? – zachichotał.

- Nic nie mów. – schowałam twarz w dłoniach. – Porażka.

- Dałaś radę. – zaśmiał się.

- Kiedy tam siedziałam cały czas zerkałam na zegarek w studiu i byłam pewna, że siedzisz przed telewizorem i masz ze mnie ubaw.

- Było dobrze. – odparł nadal się śmiejąc.

- Mam nadzieję, że nasi rodzice tego nie oglądali. – powiedziałam.

Chcieliśmy się pochwalić w środę – zaprosiliśmy ich na kolację.

- Nie wiedziałem, że jesteś taka popularna. – znowu zaczął się śmiać. – Pokażę ci coś.

Wstał i podszedł do komody na którym leżał mój laptop. Wrócił na miejsce i położył komputer na swoich kolanach.  Włączył go i otworzył przeglądarkę.

- Wpisuj swoje imię i nazwisko.

Spojrzałam na niego niepewnie i posłusznie wykonałam jego polecenie. Wyświetliło się mnóstwo zdjęć i stron na mój temat.

- „Stało się! Największy przystojniak polskiej reprezentacji bierze ślub!” – przeczytałam głośno i zaczęłam się śmiać.

Pod ogromnym, czerwonym tytułem znajdował się artykuł i zdjęcia z dzisiejszego odcinka „Dzień Dobry TVN”. Dziennikarka opisała w kilku zdaniach przebieg programu. Wypowiedziało się też kilka innych osób.

- „To bardzo urocza, skromna i sympatyczna osoba.” tak Anetę opisała Dorota Wellman. – przeczytałam. – Jestem urocza!

Zaśmiałam się jak dziecko i przejęłam laptopa. Pod postem znajdowało się mnóstwo komentarzy.

- One naprawdę rozpaczają. – zauważyłam zaskoczona czytając komentarze fanek Zbyszka.

Wyłączyłam stronę i zaczęłam przeglądać kolejne. Odpaliłam jakiś serwis plotkarski.

- Nawet ranking zrobili. – zaśmiał się głośno.

Wywróciłam oczami. Większość komentarzy na mój temat była zaskakująco miła, ale wiadomo, że pojawiły się też nieciekawe opinie. Dla niektórych byłam małolatą wykorzystującą sławnego chłopaka a dla jeszcze innych celebrytką próbującą się wybić przy sportowcu. Postanowiłam nie przejmować się tymi uwagami i wyłączyłam komputer. Odłożyłam go na bok i przytuliłam się do Zbyszka.

- Trzeba będzie ustalić datę. – powiedział bawiąc się moimi włosami. – Nauki przedmałżeńskie.

Jęknęłam.

- Ksiądz będzie mnie uczył co mam robić z mężem?

Zabrzmiało to dwuznacznie, więc Zbyszka wybuchnął głośnym śmiechem. Szturchnęłam go, ale sama zaczęłam się śmiać.

- Raczej co nie robić. – nadal się śmiał. – Na dzień dobry dostaniemy kazanie o seksie przedmałżeńskim.

- Zrzucę winę na ciebie. – zachichotałam. – Jestem uroczą, sympatyczną małolatą, to wszystko Twoja wina.

Bartman zaśmiał się i pocałował mnie. Poczułam jego dłonie przy swoich dżinsach.

- Co ty robisz? – zapytałam mierzwiąc jego włosy.

- Trzeba korzystać, póki ksiądz nie wie. – zaśmiał się i zaczął całować moją szyję.

- Zamierasz go słuchać?

- Panika w oczach.  – wskazał na mnie palcem. – Nie zamierzam.

- Słusznie. – uśmiechnęłam się i przyciągnęłam go do siebie.

Przerwał nam dźwięk telefonu. Zbyszek niechętnie się ode mnie oderwał i chwycił swoją komórkę. Przełączył połączenie na głośnomówiący i położył telefon obok mnie.

- Zbyszek! – usłyszałam głos jego matki.

- Cześć mamo. – wyszczerzył się nie przestając całować mojej szyi.

Rozbawiona próbowałam go odepchnąć.

- Jak to jest, że matka dowiaduje się ostatnia o zaręczynach syna?! – krzyknęła. – Dowiedziałam się w sklepie od sąsiadki!

- Chcieliśmy wam powiedzieć w środę. – wywrócił oczami i odpiął moją marynarkę.

- Od sąsiadki? – jęknęła.

Zaśmiałam się cicho, szybko zasłoniłam swoje usta dłonią. Zbyszek nie odpowiedział, był zajęty zdejmowaniem ze mnie koszulki.

- Przekaż Anecie, że bardzo ładnie wyglądała. – powiedziała wesoło moja teściowa.

- Dziękuję! – wyrwało mi się.

Zaśmiałam się jak dziecko.

- Też tak uważam. – stwierdził Bartman wbijając we mnie wzrok.

Byłam już bez górnej części garderoby.

- Gratulacje. – usłyszeliśmy głos Leona.

Grzecznie podziękowaliśmy. To było dziwne. Rozmawiać z rodzicami Zbyszka, kiedy on był zajęty czymś zupełnie innym.

- Leon pyta, czy zrobisz w środę tartę. – mruknęła nudno mama Zibiego.

Zaśmiałam się i obiecałam ją zrobić. Zrzuciłam koszulkę z Bartmana i przyciągnęłam go do siebie.

- Musimy już kończyć. – stwierdził i rozłączył się.

- Wariat. – powiedziałam z uśmiechem i zajęłam się zdejmowaniem jego spodni.

________________________________________________________________________

Przygotowane na jutrzejszy mecz? :) Co sądzicie o tym nowym systemie, który ma być testowany podczas niedzielnego spotkania?