LXVI

Epizod LXV.

Kolejne miesiące mijały bardzo szybko. Przygotowanie ślubu i wesela Zośki i  Michała pochłaniało mnóstwo czasu. Do tego doszły studia i praca. Bartman ciężko trenował z klubem jak i reprezentacją. W czerwcu Zbyszek poznał prawie całą moją rodzinę. Ojciec na szczęście nie pojawił się na tym spotkaniu. Kilka miesięcy później świętowaliśmy równe dwa lata bycia razem. Kubiak razem z Zochą przygotowali małą uroczystość na którą zaprosili mnóstwo osób. Wreszcie miałam okazję porozmawiać z siatkarzami, za którymi tak tęskniłam. Po tej imprezie pojechaliśmy na weekend nad polskie morze. Mimo, iż był to październik świetnie się bawiliśmy. Uwielbiałam szum morza i spacery po lesie. Święta i nowy rok spędziliśmy podobnie jak w ubiegłym roku. Jedenastego kwietnia w Warszawie miał odbyć się ślub Zosi i Michała.

- Zośka, nie panikuj. – jęknęłam.

Za dwadzieścia minut mieliśmy wsiąść do auta i pojechać do archikatedry św. Jana Chrzciciela.

- Wyglądasz pięknie, wszystko jest  już gotowe.

Kiwnęła głową i wzięła mnie za rękę. Przytuliłam ją i otworzyłam drzwi. Uniosłam jej długą suknię i wyszłyśmy z mieszkania. Przed domem czekało zaparkowane BMW. Ojciec Zosi pomógł jej wsiąść do auta i pojechaliśmy w stronę archikatedry. Po kilkunastu minutach byliśmy na miejscu. Katedra była pełna gości. Weszłam bocznym wejściem chcąc się upewnić, że uroczystość może się zacząć. Przy ołtarzu czekał już ksiądz i Michał. Kilka metrów dalej stał Zbyszek. Uwielbiałam na niego patrzeć, kiedy miał na sobie smoking. Uśmiechnęłam się i pokiwałam ręką. Puścił mi oczko i wyszczerzył się. Wyszłam z katedry.

- Gotowa? – zapytałam.

- Nie. – jęknęła. – Potknę się, zobaczysz.

- Wracam do środka. – uśmiechnęłam się. – Za minutę wchodzicie.

Ojciec wziął Zośkę pod rękę i kiwnął głową.

- Powodzenia. – szepnęłam i pocałowałam ją w policzek.

Wróciłam do katedry i zajęłam miejsce obok Zibiego. Po chwili zabrzmiały kościelne organy, a do archikatedry weszła Zośka. Jej ojciec odprowadził ją do samego ołtarza i przekazał jej dłoń Michałowi. Kubiak był zachwycony, nie mógł oderwać od niej wzroku. Ksiądz przywitał zgromadzonych. Po krótkiej liturgii słowa nadszedł czas na sakrament. Wszyscy obecni wstali. Michał i Zosia podeszli do księdza, a ja i Zbyszek stanęliśmy za nimi.

- Zofio, Michale. Czy chcecie dobrowolnie i bez żadnego przymusu zawrzeć związek małżeński?

- Chcemy. – odpowiedzieli równo.

- Czy chcecie wytrwać w tym związku w zdrowiu i chorobie, w dobrej i zlej doli, aż do końca życia?

- Chcemy.

- Czy chcecie z miłością przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy?

- Chcemy.

Po wyznaniu woli przez narzeczonych zgromadzeni goście odśpiewali religijną pieśń. W czasie śpiewania kapłan zwrócił się do Zosi i Michała. Stanęli do siebie przodem i podali sobie prawe ręce, które kapłan związał końcem stuły.

- Powtarzaj za mną. – powiedział ksiądz do Kubiaka.

- Ja, Michał, biorę ciebie, Zofię

- Ja, Michał, biorę ciebie, Zofię – powtórzył Misiek.

Bartman wyszczerzył się słysząc Michała. Był naprawdę zdenerwowany.

- … za żonę i ślubuję ci miłość, wierność

- … za żonę i ślubuję ci miłość, wierność – powtórzył szybko.

- … i uczciwość małżeńską oraz, że cię nie opuszczę aż do śmierci. – powiedział ksiądz.

Michał powtórzył jego słowa.

- Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci.

- Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci. – powtórzył Kubiak.

Zosia powtórzyła dokładnie taki sam tekst. Po potwierdzeniu małżeństwa ksiądz usunął stułę z ich rąk. Michał nerwowo zerknął na Zbyszka. Ten podał mu pudełko z obrączkami. Ksiądz zabrał je i pobłogosławił. Zbyszek wrócił na miejsce i złapał mnie za rękę.

- Zofio, przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. – powiedział Kubiak nakładając pierścionek na palec serdeczny Zośki.

- Michale, przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. – Zocha powtórzyła słowa i wykonała dokładnie taką samą czynność jak Michał.

Po potwierdzeniu przez księdza małżeństwa msza prawie dobiegła końca.

- Możesz pocałować pannę młodą. – powiedział z uśmiechem ksiądz.

Michał niemalże rzucił się na Zośkę, część gości roześmiała się. Siatkarze dali Kubiakowi duże owacje.

Po błogosławieństwie goście opuścili kościół, a Michał z Zosią udali się do zakrystii. Po kilku minutach wyszli z katedry. Czekał na nich spory tłum. Wszyscy zaczęli im gratulować i składać życzenia. Po całym zamieszaniu przed archikatedrą goście i para młoda wsiedli do aut i ruszyli na wesele. Ja i Zbyszek wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy do lokalu, w którym miało odbyć się wesele.

- Piękna uroczystość. – powiedziałam zapinając pasy.

- Słyszałaś ich? – zapytał rozbawiony. – Zestresowali się.

- Ważne, że się nie pomylili. – zaśmiałam się. –Zośka powtarzała ten tekst ze sto razy i za każdym razem coś w nim przekręcała.

- Nie chciałabyś, żeby Adam poprowadził cię do ołtarza? – zapytał odpalając silnik.

- Nie chciałabym go widzieć w dniu swojego ślubu. – odpowiedziałam spokojnie.

Nie chciałam sobie psuć tym tematem humoru. Dzisiaj liczy się tylko dobra zabawa na weselu przyjaciół. Po jakichś dwudziestu minutach dojechaliśmy na miejsce. Lokal był naprawdę ładny. Na zewnątrz był ładny park i mnóstwo miejsca do siedzenia. Wysiadłam z auta i ruszyłam w stronę wejścia. Bartman dogonił mnie i złapał za rękę. Wewnątrz było już mnóstwo gości oraz najważniejsza para dzisiejszego dnia. Kiedy wszyscy złożyli im życzenia pracownicy rozdali wszystkim po kieliszku szampana. Odśpiewaliśmy „Sto lat”.

- Zobaczymy jak tobie pójdzie publiczne przemówienie. – zaśmiałam się wypychając Zibiego na środek.

Michał i Zosia poprosili go o krótki toast. Bartman poradził sobie znakomicie. Wypiliśmy szampana i zajęliśmy miejsca, które wyznaczyła para młoda. Na każdym krześle znajdowała się karteczka z imieniem. Siedzieliśmy przy ogromnym stole razem z innymi siatkarzami ich osobami towarzyszącymi. Orkiestra weselna nie zachwycała – ale chyba nie było takiej, która kogoś by zadowoliła. Po pierwszym tańcu Michała i Zośki wszyscy ruszyli na parkiet. Zatańczyłam ze Zbyszkiem, Kubiakiem, Ignaczakiem i Piotrkiem. Po kilku godzinach wesela do naszego stolika podszedł do nas Misiek.

- Nawet nie wiecie ile bym oddał za miejsce przy tym stoliku. – zaśmiał się.

- Teściowie. – powiedzieli równo Jarosz i Ignaczak.

Udostępniłam swoje  miejsce Michałowi i poszłam do Zośki.

- Jak tam? – zapytała.

- Świetnie. – odpowiedziałam. – Wspaniałe wesele.

Uśmiechnęła się szeroko. Nie porozmawiałyśmy długo – co chwilę ktoś porywał ją do tańca.

- Można? – zapytał Łukasz.

Wyszczerzyłam się i podałam mu swoją dłoń. Był świetnym tancerzem – to trzeba było przyznać. Po przetańczeniu całej piosenki wróciłam na swoje miejsce, które wciąż zajmował Michał. Usiadłam Bartmanowi na kolanach i wzięłam łyk ze swojej szklanki.

- O! – zerwałam się nagle i pognałam do drugiego końca stolika.

Usiadłam na wolnym krześle stojącym obok Pawła Zagumnego.

-  Z tobą jeszcze nie tańczyłam. – powiedziałam wesoło.

- Nie umiem tańczyć. – jęknął.

- Ja też nie. – zaśmiałam się.

- Guma, ona nienawidzi tańczyć. – powiedział Zbyszek. – Doceń to.

Zagumny roześmiał się i zabrał mnie na parkiet. Po przetańczeniu kilku piosenek wróciłam do Zibiego. Moje miejsce już się zwolniło. Kiedy wybiła północ na salę wjechał olbrzymi tort. Po zjedzeniu tego cuda naszedł czas na kilka zabaw organizowanych przez parę młodą.

- Zapraszamy wszystkich panów na środek sali.

Prawie wszyscy wstali i wykonali polecenie. Kubiak zdjął swoją muszkę, odwrócił się tyłem do grupy i rzucił częścią garderoby. Muszka poleciała oczywiście prosto w ręce Bartmana.

- Oczywiście, że nie celowałeś w nikogo konkretnego. – zaśmiała się Zośka trzymając w ręku mikrofon.

Goście na sali zachichotali. Mężczyźni rozeszli się i zajęli swoje miejsca. Zbyszek zdjął swoją muszkę i założył Kubiaka. Pomogłam mu ją odpowiednio ułożyć.

- Teraz zapraszamy wszystkie panie. – zaśmiał się Kubiak przejmując mikrofon.

Prawie każda kobieta na sali wstała. Wszystkie chciały zatańczyć z Zibim. Rozbawiona zaśmiałam się widząc jak się przepychają.

- Ty też. – powiedział Bartman wskazując mi grupę kobiet.

- Ja tam nie idę. – odpowiedziałam wciąż się śmiejąc.

- Aneta, na środek. – usłyszałam donośny głos Michała Kubiaka.

Mikrofon robił swoje. Niechętnie wstałam i podeszłam na środek sali. Stanęłam na samym końcu grupy.

- To wszystko jest ustawione! – zaśmiałam się.

Kuzynki, ciotki i znajome Zośki zniecierpliwione czekały na rzut welonem. Misiek podszedł do stojącej tyłem Zochy i podawał jej dokładne instrukcje. Ta zamachnęła się i rzuciła najdalej jak potrafiła. Wycelowała. Dostałam prawie w twarz, nie mogłam tego nie złapać.

- No proszę. – zachichotał Kubiak. – Jaka niespodzianka.

- Nie spodziewałam się. – mruknęłam pod nosem.

Zrezygnowane dziewczyny wróciły na swoje miejsca.

- Musiałaś? – zapytałam Zośkę, kiedy pobiegła do mnie i zakładała mi welon.

- To nie mój pomysł. – powiedziała chichocząc.

- Michała?

- Też. Tak ogólnie to jest pomysł tamtej grupy. – wskazała palcem stolik, przy którym siedziałam.

Wszyscy siatkarze zadowoleni pomachali w naszą stronę.

- Wiedziałam. – powiedziałam mierząc ich wzrokiem. – Uduszę.

- Daj spokój. – zaśmiała się. – Ślicznie wyglądasz.

Z ogromnych głośników po raz kolejny zabrzmiała muzyka.

- Porywam ją. – wyszczerzył się Zbyszek i złapał moją rękę.

Przyciągnął mnie do siebie. Był wyraźnie zadowolony.

- Pasuje ci ten welon. – stwierdził bawiąc się białym tiulem na mojej głowie.

- Wyglądam jak zakonnica. – powiedziałam.

Roześmiał się i obrócił mnie. Po chwili na parkiecie pojawiły się kolejne pary. 

________________________________________________________________________

Jak minął wam dzień Świętego Mikołaja? :)