LXXXVI

Epizod LXXXV.

Kolejne miesiące były cudowne. Po ślubie niewiele się zmieniło, oboje byliśmy szczęśliwi. Zbyszek trenował, ja spędzałam czas na uczelni. Studia ciągnęły się w nieskończoność. Bartman odbierał coraz to nowe nagrody, był w znakomitej formie. Reprezentacja odnosiła ogromne sukcesy.  Wszyscy z niecierpliwością czekali na zbliżające się igrzyska w Rio. Zibi coraz częściej poruszał temat ciąży – ja jednak nie zmieniłam zdania. Nie chciałam dzieci. Kiedy leżałam w szpitalu, po tym jak załatwił mnie Przemek powiedział „Nie chcesz mieć dzieci i ja to akceptuję”. Teraz zachowywał się jak gdyby nigdy nie wypowiedział tamtych słów. Na niczym mu tak nie zależało, jak na dziecku. Fakt, że Zośka była już w ósmym miesiącu ciąży mi nie pomagał. Naszą kolejną kłótnię przerwał telefon.

- Tak? – krzyknęłam do słuchawki nadal nie mogąc się uspokoić.

- Wszystko w porządku? – usłyszałam głos Michała.

- Nie. – westchnęłam. – Nie ważne. Co u was?

- Przejechałabyś może tutaj? Do Zośki? – zapytał cicho.

- Michał, wszystko okej? – usiadłam na kanapie przyciskając telefon do ucha.

Zbyszek usiadł naprzeciwko mnie i kiwnął głową chcąc wiedzieć o co chodzi. Nie odpowiedziałam tylko mierzyłam go wzrokiem.

- Jesteśmy w Warszawie. Po prostu przyjedź, proszę.

Zmarszczyłam brwi.

- Sama? – zapytałam.

- Sama. – odpowiedział.

- Wyślij mi adres smsem, zaraz wyjadę. – powiedziałam po chwili.

- Dziękuję. – powiedział drżącym głosem.

- Misiek, co się dzieje? – jęknęłam.

- Do zobaczenia.

Rozłączył się. Włożyłam telefon do kieszeni spodni i poszłam do kuchni po szklankę soku.

- Coś się stało? – zapytał Zbyszek.

- Jadę do Warszawy. – powiedziałam wypijając przygotowany napój.

- Po co?

Wzruszyłam ramionami. Sama nie wiedziałam o co chodzi.

- Dlaczego tak bardzo nie chcesz tego dziecka? – spytał po raz kolejny.

Usłyszałam dźwięk smsa. Otworzyłam wiadomość z adresem i schowałam telefon z powrotem do kieszeni.

- Zbyszek, ja się uczę, Ty grasz. – westchnęłam. – Bywa, że nie ma cię tydzień, albo ja wyjeżdżam na parę dni. Dziecko to nie jest zabawka.

- To oczywiste, że wiele się zmieni. – powiedział łapiąc moje dłonie. – Będziemy musieli zrezygnować z kilku rzeczy.

- Ja będę musiała. – warknęłam. – Nie możesz zrezygnować  z treningów, z klubu i reprezentacji.

- Popatrz na Winiarskiego, Zagumnego, Ruciaka, Jarosza… Wszyscy mają taką pracę jak ja i wszyscy mają dzieci.

- Ja naprawdę muszę jechać. – powiedziałam próbując mu się wyrwać.

- Kubiak poczeka. – stwierdził.- Nie puszczę cię dopóki tego nie omówimy. Pomagasz wszystkim wokół zapominając o swoich sprawach.

- Nie ma czego omawiać. – odpowiedziałam. – Nie lubię dzieci, nie chcę być matką. Nie dam sobie rady, nie mam na to czasu. Ciebie to nic nie kosztuje, ja będę musiała przerwać studia.

- Nigdy nie przeszkadzała ci moja praca. – powiedział smutno.

- Nadal mi nie przeszkadza. – odparłam. – Robisz to co kochasz i jesteś dzięki temu szczęśliwy. A jeśli ty jesteś, to ja również. Kiedy stałam przed ołtarzem nikt mnie nie uprzedził, że obowiązkowo będę musiała urodzić ci gromadę dzieci.

- „Czy chcecie z miłością przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy?” – zacytował.

- Jestem córką genialnego prawnika, nie kłóć się ze mną, Bartman. – odparłam. – Źle na tym wyjdziesz.

- Aneta, o niczym innym nie marzę tak jak  o dziecku.

- Naciskasz na mnie. Stawiasz mnie przed faktem dokonanym. Boję się. Ciąży, dziecka, siedzenia tutaj samej z wrzeszczącym niemowlakiem kiedy ty będziesz w Rio.

- Poradzimy sobie. – stwierdził. – Zawsze dajemy radę.

Głośno westchnęłam i zerknęłam na zegarek. Powinnam wyjechać już piętnaście minut temu.

- Muszę iść. – powiedziałam chwytając kluczyki do swojego Chryslera.

- Aneta, proszę. – spojrzałam w te jego wielkie, smutne, zielone oczy.

Ruszyłam w kierunku drzwi. Zbyszek zagrodził mi drogę, padł na kolana i przytulił się do moich nóg.

- Błagam.

Byłam w szoku. Kompletnie się tego nie spodziewałam. Byłam górą. To ja decydowałam, ale nie podobała mi się ta władza. Pierwszy raz widziałam go w takim stanie.

- Zbyszek, wstań. – poprosiłam.

Nie ruszył się z miejsca. Zniżyłam się tak, że oboje klęczeliśmy.

- Coś jest nie tak, naprawdę muszę tam jechać. – powiedziałam ujmując jego twarz w dłonie. 

– Wrócę i wtedy porozmawiamy, zgoda?

Niechętnie się zgodził kiwając twierdząco głową.

- Kocham cię. – pocałowałam go i wstałam.

Powtórzył moje słowa i odprowadził mnie do drzwi. Szybko wybiegłam na ogród i wsiadłam do auta. Odpaliłam silnik i popędziłam w stronę Warszawy. Po kilku godzinach jazdy byłam na miejscu. Pod wskazanym adresem znajdował się szpital. Dwa razy sprawdzałam wiadomość wysłaną przez Michała. Weszłam do budynku, na holu zobaczyłam mamę Zosi.

- Dzień dobry. – przywitałam się. – Wszystko w porządku?

Wycierała z twarzy łzy. Miała zaczerwienione, opuchnięte oczy.

- Taka tragedia… - zaszlochała i rzuciła mi się w ramiona.

Przez myśl przemknął mi najgorszy z możliwych scenariuszy. Mocno przytuliłam mamę swojej przyjaciółki.

- Gdzie ona jest? – zapytałam po chwili.

- Drugie piętro, czwarta sala.

Kiwnęłam głową i pognałam na górę. Przed drzwiami do pokoju numer cztery zauważyłam Michała. Nigdy w życiu nie widziałam czegoś równie smutnego. Do końca swoich dni będę pamiętać jego wyraz twarzy. Nie musiałam pytać, wiedziałam co się stało. Pewnym krokiem do niego podeszłam i mocno go przytuliłam.

- Dlaczego? – zapytał nie odrywając się ode mnie. – Wszystko było w porządku.

Próbowałam go uspokoić, ale nie miałam pojęcia jak to zrobić.

- Robiliśmy wszystkie badania, lekarz zapewniał, że wszystko jest okej. – mówił drżącym głosem.

Postanowiłam, że lepiej będzie jeśli w ogóle nie będę się odzywać. Mocno go przytulałam klepiąc go ręką po plecach. Byłam w szoku. Tyle czekali na to dziecko. Urządzili już pokój, kupili stosy ubranek. I wszystko to legło w gruzach.

- Chyba powinnam do niej zajrzeć. – powiedziałam po kilku minutach.

- Masz rację. – oderwał się ode mnie. – Nie mam pojęcia jak z nią rozmawiać. Nie może się opanować, nie dałem rady, więc zadzwoniłem po ciebie.

Kiwnęłam głową.

- Dziękuję, że przyjechałaś. – próbował się uśmiechnąć.

Poklepałam go w ramię i weszłam do sali cztery. Na łóżku siedziała Zośka. Owinęła swoje ręce wokół kolan, cały czas wylewała łzy. Zamknęłam cicho drzwi. Kiedy zorientowała się, że nie jest sama zerknęła na mnie i jeszcze bardziej się rozpłakała. Bez namysłu podeszłam do niej, usiadłam na łóżku i przytuliłam ją.

- Michał mnie nienawidzi. – powiedziała drżącym głosem. – Co zrobiłam nie tak?

Jeszcze mocniej ją objęłam. Położyła swoją głowę na moim ramieniu, połowa mojej bluzki była mokra od jej łez.

- Michał cię kocha. – uspokajałam ją. – Tego nie można było przewidzieć.

Nie potrafiła się uspokoić. Cały czas trzymała swój brzuch. Przyzwyczaiłam się do ciężarnej Zośki. Teraz wyglądała zupełnie inaczej. Zaczęłam się zastanawiać jak ona w ogóle tutaj się znalazła. Mieszkali daleko stąd, więc dlaczego Warszawa?

- Poczułam się źle tydzień temu. Mój lekarz zupełnie to zignorował, twierdził, że to normalne, więc przyjechaliśmy tutaj. – Zocha chyba czytała mi w myślach. – Po dwóch dniach miałam ostre skurcze. Zaczęłam rodzić. Lekarz powiedział, że muszę ją urodzić teraz.

- Ją? – zapytałam.

- To była dziewczynka. – z jej oczu cały czas ciekły łzy.

Nie  chcieli znać płci do porodu. Teraz już o wszystkim wiedzieli.

- Zgodziłam się. Chciałam ją ratować, ale było za późno. – zaszlochała. -  Była martwa.

Oczy zaszły mi łzami. Jeszcze mocniej przytuliłam Zośkę.

- Kiedy wychodzisz? – zapytałam po chwili.

- Dzisiaj, zaraz, teraz. – odpowiedziała. – Nie chcę tutaj siedzieć ani chwili dłużej.

Kiwnęłam głową. Do sali wszedł Michał.

- Wracajmy do domu. – Zosia go niemal błagała.

Kubiak zgodził się i mocno ją przytulił. Wyszłam z sali i usiadłam na krześle stojącym na korytarzu. Schowałam twarz w dłoniach próbując zebrać myśli. Nie miałam pojęcia co ze sobą zrobić. 

________________________________________________________________________

Znowu nie mam pojęcia kiedy wrócę, więc na wszelki wypadek wrzucam epizod już o 13. :)

Macie już jakieś postanowienia noworoczne? :>