LXII

Epizod LXI.

Usiadłam na krześle stojącym na korytarzu. Oparłam głowę o ścianę i przymknęłam oczy. Byłam naprawdę zmęczona. Nie można było tego porównać ze zmęczeniem żony Kuby, ale nawet kawa z automatu niewiele pomogła. Po kilkunastu minutach w szpitalu pojawił się Zbyszek.

- Jak tam? – zapytał całując mnie w policzek.

- Okej. – uśmiechnęłam się i przytuliłam się do niego.

Zbyszek zapukał do drzwi i powoli wszedł do sali.

- Gratulacje. – powiedział cicho.

Jaroszowie podziękowali mu. Podszedł do łóżka, żeby zobaczyć Kamila.

- Właśnie wrócił z badań. – powiedziała żona Kuby. – Jest silny i zdrowy.

Uśmiechnęłam się słysząc, że wszystko jest w porządku. Po chwili dziecko znowu się rozpłakało.

- Nie mam siły. – zaśmiała się. – Chcesz go potrzymać?

- Pewnie. – Bartman wyszczerzył się i wyciągnął ręce.

Kuba wziął dziecko od swojej żony i ostrożnie podał je Zbyszkowi.

- Patrz, jaki fajny. – powiedział wesoło pokazując mi niemowlę.

Kamil złapał kciuk Zibiego. Bartman był zachwycony.

- Jest uroczy. – przyznałam wpatrując się w maleństwo.

- Zabieramy go. – zaśmiał się Zbyszek i pogłaskał dziecko po główce.

Kamil przestał płakać.

- Nie chcesz dorobić jako opiekunka, Zibi? – spytała żona Kuby.

Wzruszył ramionami rozbawiony.

- Czemu nie?  – odpowiedział z uśmiechem.

- Powinniśmy chyba już wracać, Ignaczak rozniesie nam mieszkanie. – zaśmiałam się.

Bartman kiwnął głową i oddał dziecko Kubie.

- Gratulacje. – Zbyszek uścisnął dłoń Jaroszowi.

Pożegnaliśmy się z nimi i wyszliśmy z sali. Zibi wziął mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę wyjścia.

- Widziałaś Jarosza? – zapytał wesoło.

-  W życiu nie widziałam go szczęśliwszego. – odparłam z uśmiechem.

- Nie był i nie będzie szczęśliwszy. – stwierdził, kiedy schodziliśmy po schodach. – Chyba, że urodzi mu się kolejne dziecko.

- Kto wie? – zapytałam. – Może na twoich kolejnych urodzinach będzie już dwóch małych Jaroszów.

- Kamil Jarosz, urodzony piątego maja. – powiedział z uśmiechem Bartman. – Łatwo zapamiętać.

Po kilkunastu minutach jazdy byliśmy już w mieszkaniu. Opowiedziałam wszystkim o Kamilu. Byłam w szoku, że wszyscy zostali. Byli jak jedna, wielka rodzina. Goście rozeszli się dopiero przed piątą. Podziękowaliśmy im za przyjazd. Zamknęłam drzwi mieszkania i runęłam na kanapę.

- Cholera! – krzyknęłam nagle.

- Co jest? – zapytał Bartman stając nade mną.

- Twój prezent. – uderzyłam ręką w swoje czoło. – Zapomniałam.

Wstałam z kanapy i podbiegłam do komody.

- Miałam dać ci go wieczorem, ale nie było kiedy. – uśmiechnęłam się lekko. – Na początku chciałam ci po prostu coś kupić, ale stwierdziłam, że lepiej będzie, jeśli zrobię coś sama.

Usiadłam obok niego i wręczyłam mu białą teczkę.

- Rachunki? – wyszczerzył się.

Roześmiałam się i usiadłam po turecku.

- Mogę? – zapytał za gumkę przy teczce.

Kiwnęła twierdząco głową. Bartman otworzył swój prezent.

- Blok milimetrowy? – był zaskoczony.

- Otwórz. – uśmiechnęłam się.

Wyjął blok z teczki i odłożył ją na stolik.

- Opisałeś mi trochę ten dom, więc postanowiłam trochę nad nim popracować.

Uśmiechnął się szeroko. Cały blok był wypełniony projektami domu, który miał stanąć na działce Zbyszka.

- Naprawdę ty to zrobiłaś? – zapytał.

Kiwnęłam twierdząco głową.

- Nie jestem jakimś wybitnym architektem, wiem, ale…

Zaśmiał się i mocno mnie pocałował. Odwzajemniłam pocałunek i ujęłam w dłonie jego twarz.

- Jesteś cudowna. – stwierdził. – Musiałaś nad tym siedzieć godzinami.

Fakt. Zrobiłam ponad czterdzieści rysunków, pomyślałam o każdym szczególe – poświęciłam na to trochę czasu.

- Mieliśmy mieć ładny widok z salonu, więc musiałam przesunąć te dwa pokoje. Garaż masz tutaj. – opowiadałam mu o każdym rysunku.

- Masz ołówek? – zapytał.

Wstałam i ponownie podeszłam do komody. Wyjęłam wszystkie przybory, których używałam i wróciłam na miejsce. Bartman wziął ołówek i zaczął poprawiać moją pracę.

- Taras powinien być większy. – powiedział z uśmiechem.

- Racja. – wzięłam gumkę i wymazałam ślady ołówka.

Zbyszek narysował linię i przeszliśmy do kolejnego rysunku.

- Garaż na dwa auta. – wskazałam palcem projekt.

- A to? – zapytał pokazując małe pomieszczenie.

- Na narzędzia, rowery i inne pierdoły. – zaśmiałam się. – Przyłączone do garażu, żeby jakoś się to prezentowało.

- Praktycznie. – pochwalił mnie.

- Teraz dół. – przewróciłam kartkę. – Duży salon, jadalnia i kuchnia. Łazienka i małe biuro.

- Tutaj można dodać kominek. – wyszczerzył się i dorysował go w odpowiednim miejscu.

Kiwnęłam głową.

- Piętro. – powiedział głośno.

- Sypialnia z balkonem, widok na łąki i staw. – uśmiechnęłam się szeroko przypominając sobie ten widok.

- Co to? – zapytał wskazując pokój po drugiej stronie.

- Garderoba. – odpowiedziałam. – Dalej masz łazienkę.

- A te dwa pokoje?

Wzruszyłam ramionami.

- Jakoś się je wygospodaruje. – stwierdziłam nieśmiało.

Uśmiechnął się i objął mnie ramieniem.

- Dalej masz ogród. – pokazałam mu projekt działki, który bardzo mu się spodobał.

Na samym końcu była elewacja domu.

- Trzeba się wziąć za budowę. – powiedział. – Chcę tam zamieszkać.

- Nie uznają nam tego projektu. – zaśmiałam się. – Pełno tu błędów.

- Płacę,  wymagam. – wyszczerzył się. – Damy radę.

- Zawsze dajemy. – westchnęłam.

- Co tutaj się w ogóle działo? – zapytałam. – Cały wieczór spędziłam w szpitalu.

- Chłopacy się za tobą stęsknili. – powiedział i pocałował mnie w czoło. – No i Kubiak okazał się bardzo niewyżyty.

- Niewyżyty?

- Szukałem telefonu. Wchodzę do sypialni a ci w połowie rozebrani leżą na podłodze. – zaśmiał się. - Musieli naprawdę dużo wypić.

Roześmiałam się próbując wyobrazić sobie tą scenę.

- Rozumiem kanapę, salon, ale nie w naszej sypialni. – powiedział nadal się śmiejąc.

Uśmiechnęłam się i ziewnęłam. Byłam wykończona.

- Wiesz, że jest prawie siódma rano? – zapytał.

- Spać. – jęknęłam i przytuliłam się do niego.

Rozbawiony wziął mnie na ręce  i zaniósł do sypialni. Zasnęliśmy prawie od razu. 

________________________________________________________________________

Wrzucam wcześniej, ponieważ jadę odwiedzić znajomych - przepraszam za kolejne już naciągnięcie zasad. :)

Polecicie mi coś na ból każdej możliwej części ciała po genialnych koncertach? :>