LXXI

Epizod LXX.

Obudziły mnie silne, ciepłe promienie wpadające do pokoju przez otwarte okno.

- Dzień dobry. – usłyszałam wesoły głos Zbyszka.

Uśmiechnęłam się i pocałowałam go. Złapał moją rękę i z uśmiechem jej się przyglądał.

- Masz pudełko? – zapytałam kładąc się na brzuchu.

Kiwnął twierdząco głową. Wyjął je ze swoich spodni leżących na podłodze i mi je podał. Obróciłam kilkakrotnie pierścionek na swoim palcu i zdjęłam go.

- Nie podoba ci się? – był zaskoczony.

- Jest piękny. – odpowiedziałam szeroko się uśmiechając.

- Więc dlaczego go zdjęłaś? – zapytał wbijając wzrok w pudełko.

- Boję się go nosić. – odparłam cicho. – Co jeśli go zgubię albo zniszczę?

Wzruszył ramionami.

-  Masz go nosić, jasne? – zabrał i pudełko i wyjął z niego pierścionek.

Głośno westchnęłam i kiwnęłam twierdząco głową. Wsunął pierścionek na mój palec mocno ścisnął moją dłoń.

- Wiesz, że już jutro wracamy? – skrzywiłam się.

Niechciany wyjazd zamienił się w coś cudownego. Nie miałam ochoty stąd wyjeżdżać, jednak z drugiej strony stęskniłam się na nowym domem. Całą niedzielę spędziliśmy na zwiedzaniu i wylegiwaniu się na plaży. W poniedziałek, o czwartej rano wsiadaliśmy do samolotu lecącego do stolicy. Kiedy wróciliśmy do Polski od razu zatęskniłam za Kostaryką. Tutaj również było ciepło, ale zdążyłam się już przyzwyczaić do trzydziestostopniowych upałów. Przed godziną szesnastą byliśmy już u siebie.

- Nareszcie. – jęknął Bartman i rzucił się na kanapę.

Usiadłam obok niego i położyłam nogi na stole. Nasz domowy telefon zaczął dzwonić.

- Już? – zaśmiałam się.

Nie miałam nawet siły wstać. Chwyciłam poduszkę i rzuciłam nią w telefon. Słuchawka wypadła z podstawy. Usłyszałam głos Zośki. Zdziwiona swoją celnością klasnęłam w dłonie.

- Jesteś na głośnomówiącym. – powiedziałam nadal siedząc na kanapie.

Cisza.

- Jak Kostaryka? – zapytała głupio.

- Wakacje udane, dziękuję. – parsknęłam śmiechem. – Zbyszek mówił, że Kubiak musiał wracać do Polski. Szkoda…

Bartman spojrzał na mnie i wyszczerzył  się.

- Co robiliście?

- Po nurkowaniu poszliśmy na spacer. W niedzielę trochę pozwiedzaliśmy.

- Masz coś nowego? – dopytywała.

- Kupiłam Natalii pocztówkę, z Kostaryki jeszcze nie ma. – odparłam próbując przestać się śmiać.

- Jest tam gdzieś Zibi?

- Siedzi tuż obok. – odpowiedziałam przeczesując jego włosy ręką.

Przyciągnął mnie do siebie i posadził mnie na swoich kolanach.

- Podobało ci się nurkowanie? – zapytała.

- Było idealnie. – odparł atakujący Resovii. – Wszystko zgodnie z planem.

Usłyszeliśmy pisk Zośki i Michała. Zignorowaliśmy ich. Bartman przyciągnął moją twarz do swojej i zaczął mnie całować. Wplotłam ręce w jego włosy i odwzajemniłam pocałunek. Zosia zadawała jakieś pytania, ale zupełnie nie zwracaliśmy na nią uwagi. Zbyszek rzucił mnie na siedzenie tak, że leżałam na plecach. Szybkim ruchem zdjął swoją koszulkę i ponownie mnie pocałował.

- Haloo. – Zocha nie odpuszczała.

- Dlaczego wy nie świętujecie? – usłyszałam śmiech Michała.

- Właściwie to my… - zaczęłam, jednak przerwał mi Zbyszek.

- Tak jakby teraz. – dokończył głośno.

Poczułam jego ciepły język na swojej szyi. Odchyliłam głowę do tyłu i przymknęłam oczy.

- Teraz? – jęknęła Zośka. – Jesteście obrzydliwi.

Zaśmiałam się i zaczęłam rozpinać spodnie Zibiego.

- Udanej zabawy. – Kubiak jak zwykle trafnie skomentował sytuację.

- Jak skończysz wejdź  na pocztę. – burknęła Zosia i rozłączyła się.

- Od razu wiedziałem, że się z tobą ożenię. – powiedział Zbyszek nie przerywając mnie całować. – Już na praktykach byłem pewny.

Zaskoczył mnie.

- Dlaczego?

Wzruszył ramionami.

- Byłaś taka wesoła i sympatyczna. Wszyscy cię od razu polubili, skupiłaś na sobie ich całą uwagę. – odpowiedział. – Wtedy pierwszy raz o tym pomyślałem.

- Po zamienieniu ze mną kilku zdań? – zapytałam rozbawiona.

- Od tamtej pory tylko się przekonywałem, że pomysł jest dobry. – wyszczerzył się. – Natalia może nie jest do mnie przekonana…

- Lubi cię. – dźgnęłam go w klatkę piersiową palcem.

- Adam mnie lubi.

Usiadłam na kanapie i zmarszczyłam brwi. Poprawiłam swoją bluzkę i zmierzyłam wzrokiem Zbyszka.

- Kiedy go poznałeś? – zapytałam.

- Postanowiłem go znaleźć, kiedy kupiłem pierścionek. – westchnął. – Nie bądź zła…

- Kiedy?

- Pamiętasz jak pierwszy raz pokazałem ci to miejsce? – zapytał.

Kiwnęłam twierdząco głowo. Pamiętam, że było zimno, śnieg pokrywał całą działkę.

- Poznałem go jakiś tydzień przed tym. – powiedział.- Zadzwoniłem do Natalii  i dostałem jego numer.

- Natalia ci go dała? – zacisnęłam dłonie w pięści. – Mówiłam ci, że nie chcę go więcej widzieć.

- Widzisz go gdzieś tutaj? – zapytał zirytowany. – Poznałem go, porozmawialiśmy i tyle.

- O czym rozmawialiście? – nie odrywałam od niego wzroku.

- O tobie… i sporcie. – zaśmiał się.

Widząc jego uśmiech sama zaczęłam się śmiać.

- Właściwie po co go szukałeś? – zapytałam.

Nie byłam już tak zła, jak przed chwilą. Cwaniak wszystko potrafił zdziałać uśmiechem.

- Chciałem go poznać. – wzruszył ramionami. – No i musiałem zdobyć zezwolenie.

- Na co? – nadal byłam rozbawiona.

- Na oświadczyny. – wyszczerzył się.

- Prosiłeś go o moją rękę? – zapytałam niedowierzając.

Kto tak jeszcze robi?

- Go i Natalię. – odpowiedział mocno mnie  przytulając.

- Gdyby się nie zgodzili nie oświadczyłbyś się?

- Nie interesuje mnie ich opinia. – uśmiechnął się. – Ale to fajna tradycja.

- W sumie to lepiej, że Adama mamy już za sobą. – wzruszyłam ramionami.

- Powiedziałaś już Natalii? – zapytał.

Zaprzeczyłam.

- Nie było kiedy. – uśmiechnęłam się oplatając swoje ręce wokół jego szyi.

- Możemy zaprosić ją i moich rodziców w przyszłym tygodniu. – zaproponował. 

- Przypominam, że w sobotę zjeżdża tu się mnóstwo ludzi. – powiedziałam delikatnie go całując.

- Mamy co świętować. – stwierdził z uśmiechem. – Miałaś sprawdzić pocztę.

Kiwnęłam twierdząco głową i wzięłam laptopa ze stolika. Odpaliłam go i szybko włączyłam skrzynkę. Kilka reklam, jedna wiadomość od Zośki i jedna od Stefana. Usunęłam reklamy nawet ich nie otwierając.

- Kto to jest Stefan? – zapytał Zbyszek zerkając na ekran.

- Zero prywatności. – zaśmiałam się odsuwając od niego komputer.

- Nie znam żadnego Stefana. – powiedział marszcząc brwi.

Wyłączyłam wiadomość od kolegi z liceum i zabrałam się za czytanie tej od Zośki. Jak zwykle pisała chaotycznie. Zaczynała jedno zdanie nie kończąc drugiego. Wywróciłam oczami starając się rozumieć sens tego tekstu. Wstałam i wzięłam telefon leżący na blacie. Wybrałam numer Kubiaków i czekałam na połączenie. Bartman przechwycił laptopa i wybuchnął głośnym śmiechem po odczytaniu wiadomości Zosi. Usiadłam obok niego i rozłączyłam się. Ponownie wybrałam numer w nadziei, że ktoś odbierze. Zbyszek otworzył e-mail Stefana. Spojrzałam na niego z politowaniem.

- Tak? – usłyszałam w słuchawce.

- Zośka, w co ty mnie wrabiasz? – krzyknęłam.

- Wszystko już potwierdziłam. – zaśmiała się. – Nie masz wyjścia, zostałaś zaproszona.

Usłyszałam jakiś szum w słuchawce.

- Tak szybko? – zapytał Kubiak. – Co z wami?

Wywróciłam oczami.

- To była rozgrzewka. – zaśmiałam się. – Oddaj Zosię.

Właśnie wychodzili, więc musiałam zakończyć rozmowę.

- Uduszę ją. – warknęłam i odłożyłam słuchawkę na miejsce. – I ciebie też. Ja w twoje e-maile nie zaglądam.

Pokazał mi język i roześmiał się. 

________________________________________________________________________

Przepraszam za to spóźnienie, dopiero wróciłam z akcji charytatywnej na rzecz schroniska. :)

formspring