LXXXVII

Epizod LXXXVI.

Październik nie należał do udanych miesięcy. Zośka poroniła i zmagała się z depresją. Odwiedzałam ją kiedy mogłam, ale rzadko znajdywałam na to czas. Zbyszek nie odpuszczał – coraz bardziej naciskał na dziecko. Tragedia Kubiaków bardzo go zabolała i wzmogła w nim chęć posiadania własnego potomstwa. Przedstawiał same pozytywy posiadania maleństwa. Wiedziałam, że pragnie tego jak niczego innego ale wiedziałam też, że nie poradzę sobie z dzieckiem. Nasyłał na mnie żonę Krzyśka, Michała czy Kuby. Wszystkie próbowały mnie przekonać do zajścia w ciąże. Ja nie chciałam nawet o tym słyszeć. Strach to podobno naturalna rzecz. Nie dla mnie. Strach jest definicją słabości. Mimo całej niechęci do dziecka potrafiłam sobie wyobrazić jakby to było. Wiem, że jakoś łączylibyśmy koniec z końcem. Ale po co utrudniać sobie życie? Nie ciąża byłaby najgorsza. Najgorsza byłaby reakcja Zośki, gdyby się dowiedziała. To tego chyba bałam się najbardziej. W listopadzie wszystko się jeszcze bardziej nasiliło. Z Zosią było coraz gorzej. Moja rozmowa ze Zbyszkiem zazwyczaj kończyła się awanturą. Pod koniec miesiąca już praktycznie ze sobą nie rozmawialiśmy. Mijaliśmy się w drzwiach bez słowa, spędzaliśmy czas osobno. Atmosfera w domu, który kochałam była nie do zniesienia. Zrobiłabym wszystko, żeby to zmienić – Bartman oczekiwał tylko jednego. Zarywałam nocki czytając o ciąży, wychowywaniu dziecka, wszystkich za i przeciw. Trafiałam na przeszczęśliwe matki z gromadą dzieci ale były też zrozpaczone kobiety nie dające sobie rady. Do której grupy ja bym należała? Pod koniec listopada zaczęło się świąteczne szaleństwo, które popsuło humory dosłownie wszystkim. Wróciłam późno wieczorem od Zośki, byłam pewna, że Zbyszek już śpi. Nie chcąc go budzić wzięłam ręcznik z garderoby i poszłam pod prysznic. Wiedząc, że mam mnóstwo czasu siedziałam w łazience bardzo długo. Starannie rozczesałam włosy i spryskałam się arbuzową mgiełką do ciała. Wytarłam się dokładnie ręcznikiem i narzuciłam na siebie szary T-shirt Zibiego. Związałam włosy w kucyk i zabrałam się za mycie zębów. Wyjęłam z szafki swoje tabletki antykoncepcyjne i uważnie przyjrzałam się etykietce. Nie wiem po co je tam trzymałam – już prawie w ogóle nie uprawialiśmy seksu. Usiadłam na brzegu wanny i odczytałam skład tabletek, mimo, że znałam go na pamięć. Wyobraziłam sobie wybuch radości mamy, teściów, Zbyszka kiedy dowiadują się o ciąży. Rozum mówił jedno, instynkt mówił drugie. Zawsze wybierałam to pierwsze – prawie nigdy źle na tym nie wyszłam. Nigdy nie chciałam działać spontanicznie, pod wpływem chwili. Musiałam sobie wszystko ułożyć, przemyśleć. Otworzyłam pudełko i wyjęłam jedną tabletkę. Z uwagą się jej przyglądałam. Stanowiła problem. Była źródłem moich wszystkich ostatnich zmartwień.

- Pieprzyć to. – powiedziałam sama do siebie i wysypałam zawartość pudełka do ubikacji.

Pierwszy raz postawiłam na instynkt. Nagle poczułam czyjeś ręce na swoich ramionach. Zbyszek złapał mnie i przyciągnął mnie do siebie mocno mnie całując. Tak bardzo mi go brakowało. Mieszaliśmy razem, ale oboje byliśmy samotni.

- Długo tak stałeś? – zapytałam odrywając się od niego.

- Kilka minut. – odparł z szerokim uśmiechem na twarzy.

Owinęłam swoje ręce wokół jego szyi i delikatnie go pocałowałam.

- Wyrzuciłaś je. – powiedział zadowolony.

- Wyrzuciłam.

Uśmiechnął się szeroko, jego zielone oczy były niesamowicie błyszczące. Przyciągnęłam jego twarz do swojej i znowu go pocałowałam. Wplótł swoją dłoń w moje włosy i odwzajemnił pocałunek. Po chwili przestał i zaciągnął mnie prosto do sypialni. Rzucił mnie na łóżko i znowu zaczął mnie całować.

- Zbyszek?

Poczułam jego język na swojej szyi, z trudem panowałam nad swoim głosem, oddechem. Nad całą sobą.

- Hm? – zerknął na mnie nie przerywając.

- Mam tylko jedną prośbę. – powiedziałam.

- Zrobię wszystko. – odparł zbliżając swoją twarz do mojej.

Wbiłam w niego wzrok.

- Niech to będzie chłopak. – poprosiłam uśmiechając się.

- Do usług. – zaśmiał się.

Pocałowałam go i zdjęłam z niego białą podkoszulkę. Rzuciłam ją na podłogę i przyciągnęłam go do siebie. Cały czas się uśmiechał. Oplotłam swoje nogi wokół jego bioder nie przestając go całować. Poczułam przyjemny dreszcz. Zbyszek podniósł mnie i zdarł ze mnie jego T-shirt. Posadził mnie na swoich udach i objął mnie swoimi silnymi ramionami. Pocałował mnie namiętnie błądząc rękoma bo moim całym ciele. Zapach jego ciała był oszałamiający. Zdjęłam z niego bokserki nie odrywając się od jego ciała. Był wyraźnie zniecierpliwiony, uwielbiałam  się z nim drażnić. Przestał nad sobą panować. Zrzucił mnie z siebie tak, że leżałam na plecach i zaczął pracować. Głośno jęknęłam wbijając paznokcie w jego kark. Cholernie za  nim tęskniłam. Oplotłam jego biodra swoimi nogami nie chcąc, żeby przestawał. Błądziłam dłońmi po jego plecach. Moje paznokcie zostawiały bolesne, czerwone, długie ślady. Był niesamowicie szybki. Jak gdyby bał się, że ucieknę. Teraz ledwo byłam w stanie się ruszyć. Na jego twarzy i torsie pojawiły się małe kropelki potu. Wplotłam swoje ręce w jego włosy i przyciągnęłam jego twarz do swojej. Poczułam jego język w swoich ustach, całkowicie zaangażowałam się w pocałunek. Zbyszek nie przestawał ruszać swoimi biodrami, doprowadzał mnie do szaleństwa. Głośno jęczałam czując co ze mną robi. Nie mogłam nad sobą zapanować. Po chwili sam zaczął głośno krzyczeć. Wygięłam się w łuk czując niesamowicie przyjemną falę ciepła. Cała drżałam. Bartman położył się na mnie ciężko oddychając. Czułam ciepłe powietrze na swojej szyi.

- Dziękuję. – szepnął.

Głośno oddychaliśmy nie mogąc doprowadzić się do porządku.

- Co jeśli to będzie dziewczynka? – zapytał kładąc się na plecach obok nie.

- To będzie znak, że się nie postarałeś. – odparłam rozbawiona.

- Muszę wprowadzić małe poprawki. – mruknął delikatnie mnie całując.

- Korekta nie zaszkodzi. – stwierdziłam śmiejąc się.

Kiwnął głową i zaczął całować moją szyję, obojczyki i brzuch. Schodził coraz niżej.

Pod koniec grudnia zrobiłam test ciążowy. Był pozytywny. Reakcja Zbyszka była niesamowita. Nigdy nie widziałam go równie szczęśliwego. Tuż przed świętami zaprosiliśmy naszych rodziców i poinformowaliśmy ich o mojej ciąży. Wszyscy byli zachwyceni. Bałam się, że będę żałować swojej decyzji. Wyrzucenia tabletek i zajścia w ciąże. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że tak nie jest. Byłam równie zadowolona jak reszta, zupełnie nie myślałam o tym, że coś może pójść nie tak. Dwudziestego grudnia w Katowicach miał odbyć się mecz charytatywny. Zebrane pieniądze miały być przekazane potrzebującym. Zibi chętnie wziął udział w tej akcji, obecność zadeklarowała znaczna część reprezentacji. Wstaliśmy wcześnie rano nie chcąc się spóźnić. Wzięłam szybki prysznic. Włosy związałam w wysokiego kucyka i pognałam do garderoby owinięta ręcznikiem. Założyłam jasne dżinsowe rurki i granatowy, luźny, dzianinowy sweter. Zbiegłam do kuchni i zrobiłam nam śniadanie. Zjedliśmy sałatkę owocową i zaczęliśmy się zbierać. Wrzuciłam do torby telefon, dokumenty. Włożyłam swoje czarne oficerki i czekałam na Zbyszka.

- Powiemy im dzisiaj? – zapytał z uśmiechem.

Zbyszek z trudem powstrzymywał się od informowania swoich znajomych. Chciał to zrobić jak tylko test ciążowy okazał się pozytywny. Pokręciłam przecząco głową. Nikt jeszcze nie wiedział o ciąży. Tylko rodzice. Bałam się reakcji Zośki.

- Ucieszą się. – powiedział cicho.

- Zocha wygląda jak zjawa. – stwierdziłam. – Nie umie zasnąć bez tabletek, całkiem się załamała  a ja mam ogłaszać szczęśliwą nowinę?

Zbyszek się skrzywił. Ubrał buty i swoją kurtkę. Założyłam zielony, militarny płaszcz, chwyciłam torbę i wyszłam z domu. Bartman zamknął drzwi i otworzył Audi. Wskoczyłam do auta chroniąc się przed mrozem. ZB9 odpalił silnik i ruszyliśmy w stronę Katowic. Po kilku godzinach jazdy byliśmy na miejscu. Bartman jechał zadziwiająco wolno. Przed meczem panowie rozgrzewali się na boisku a ja zajęłam miejsce na trybunach. Obok mnie siedziała mama Zbyszka, a po lewej stronie była Zośka. Miała nie przyjeżdżać, ale najwyraźniej Michał ją namówił. Słusznie. Potrafiła przesiedzieć cały dzień w czterech ścianach, kontakt z ludźmi był wskazany. Cały czas próbowałam ją jakoś zagadać, ale w ogóle nie zwracała na mnie uwagi i tylko przytakiwała machając głową.

- Aneta, byliście już na badaniach? – zapytała nagle moja teściowa.

Spanikowałam.

- Badaniach? Jakich? – udawałam, że nie wiem o co chodzi, ale to tylko pogorszyło sprawę.

- Mieliście iść do ginekologa. – odparła.

Zośka zerknęła w naszą stronę i uważnie wsłuchiwała się w rozmowę. Próbowałam zmienić temat rzucając uwagi na temat kolejnych zawodników pojawiających się na boisku jednak mama Zbyszka nie odpuszczała.

- Jesteś w ciąży? – zapytała zaskoczona Zośka.

- Jeszcze się nie pochwaliliście? – zaśmiała się moja teściowa. – Ups…

Wywróciłam oczami, miałam ochotę nieodpowiednio skomentować całą tę sytuację ale zacisnęłam zęby, ścisnęłam pięści i jakoś się opanowałam.

- Aneta. – Zocha złapała moje ramię i szarpnęła nim.

- Co?

- Jesteś w ciąży? – ponowiła swoje pytanie.

Wzięłam głęboki oddech.

- To nie jest chyba ani odpowiednia pora ani odpowiednie miejsce na takie rozmowy. – powiedziałam cicho.

- Jesteś w ciąży?

Nie wytrzymałam.

- Jestem w ciąży. – odparłam wbijając wzrok w boisko.

Zośka rzuciła się na mnie mocno mnie przytulając. Nie takiej reakcji się spodziewałam, ale odwzajemniłam uścisk.

- Gratulacje. – powiedziała z uśmiechem. – Zbyszek musi być zachwycony.

Kiwnęłam głową uśmiechając się niepewnie.

- Długo? Dlaczego nic nie mówiłaś?

Wzruszyłam ramionami. Po chwili sama się domyśliła.

- Powiedzieliśmy tylko rodzicom.

- Znasz już termin? – zapytała.

- Nie byliśmy jeszcze u lekarza. – odparłam. – Ciąża trwa dziewięć miesięcy, więc wypadnie jakoś w sierpniu.

Kiwnęła głową i jeszcze raz mi pogratulowała. Podczas przerwy między setami siatkarze podeszli do barierek. Zeszłam z trybun i podeszłam do metalowego płotku. Oparłam się o niego i w skupieniu oglądałam zmęczonych zawodników. Obok mnie pojawiła się Zośka. Była wyraźnie podekscytowana. Myślałam, że ta wiadomość ją dobije a nie ucieszy. Kiedy siatkarze nas zauważyli podeszli do nas. Michał i Zbyszek po losowaniu trafili do tej samej drużyny, byli zadowoleni. Opowiadali o najlepszych akcjach podczas dwóch pierwszych setów.

- Aneta jest w ciąży! – wypaliła nagle Zośka.

Michał spojrzał na mnie pytająco. Kiwnęłam głową. Kubiak rzucił się na Bartmana gratulując mu.

- Przyznałaś się? - zapytał rozbawiony Zibi.

Michał wskoczył mu na plecy i czochrał jego włosy.

- Twoja mama zrobiła to za mnie. – uśmiechnęłam się krzywo.

Bartman wyszczerzył się i pokiwał swojej mamie. Kubiak zeskoczył z Zibiego i pognał na boisko.

- Bartman ojcem będzie! – wydarł się na całą halę.

Oczy wszystkich zawodników, którzy słyszeli ten komunikat przeniosły się na mnie. Oparłam się rękoma o barierki i schowałam twarz śmiejąc się Siatkarze rzucili się na Zbyszka z gratulacjami. Biedak po chwili leżał przygnieciony przez  zawodników na boisku. Po wymęczeniu Zbyszka nadszedł czas na mnie. Panowie podbiegali do barierek gratulując mi. Wszyscy byli zachwyceni, zwłaszcza Krzysiek i Paweł. Zdecydowanie wolałabym zaprosić ich do domu i przyznać się samemu, zdezorientowane twarze kilkunastu tysięcy kibiców mi nie pomagały. Tuż obok mnie znajdowała się grupa od weryfikacji i stolik komentatorów.

- Wygląda na to, że ZB9 zostanie ojcem. – usłyszałam głos Tomasza Swędrowskiego. 

- Gratulujemy przyszłym rodzicom. Co za nowina! – krzyknął drugi komentator, Tomasz Wójtowicz.

Po ich słowach cała hala odśpiewała nam „Sto Lat”. Czułam się strasznie niezręcznie, więc tylko się uśmiechałam i patrzyłam na chłopaków. Końcowy wynik meczu to 3:1. Zbyszek był zadowolony ze swojej gry i całego obrotu spraw.

- Zabiję kiedyś twoją mamę. – powiedziałam, kiedy podbiegł do mnie po gwizdku końcowym.

- Nie zrobiła tego celowo. – próbował ją usprawiedliwić.

Po meczu podeszło do nas mnóstwo osób. Sędziowie, trenerzy, sztab, komentatorzy. Wszyscy byli bardzo życzliwi. Gratulowali nam i składali życzenia. Poczułam w pewnym sensie ulgę – wszyscy już wiedzą.

________________________________________________________________________

Wiem, że jest już po Świętach, ale dzisiaj znów wrzucam wcześniej - dla pewności, nie mam pojęcia o której wrócę. Przepraszam. :)