LXXIII

Epizod LXXII.

Po parapetówce przyszedł czas na wizytę w telewizyjnym studiu. Nadal nie byłam zachwycona tym pomysłem, jednak postanowiłam, że chce mieć to jak najszybciej za sobą. W piątek rano zaczęłam się pakować. Wynajęłyśmy dwu-osobowy pokój w jednym z warszawskich hoteli.

- Pierwszy raz to ja zostaję w domu. – westchnął Bartman opierając się o framugę drzwi.

Uśmiechnęłam się blado i wyjęłam z szafy brązową walizkę. Stanęłam przed szafą nie mając pojęcia w czym mam się pojawić w studiu.

- O której mam cię oglądać? – zapytał rozbawiony.

- Będziesz na treningu. – odpowiedziałam wesoło.

- Jadę na jedenastą.  – stwierdził zadowolony.

Usiadłam zrezygnowana na wielkiej pufie w garderobie i rozejrzałam się po pomieszczeniu.

- O dziewiątej będą nas męczyć. -  powiedziałam odpowiadając na jego wcześniej zadane pytanie.

- Masz okazję na mnie ponarzekać. – zaśmiał się. – Chętnie posłucham.

- Nie mam na co narzekać. – stwierdziłam z uśmiechem. – Pomóż mi z tym ubraniem.

Kiwnął głową i zaczął przeglądać moje rzeczy. Po chwili podał mi gotowy zestaw.

- Przymierz. – wyszczerzył się.

Niepewnie wzięłam ubrania i ruszyłam w stronę łazienki.

- Tutaj. – zaśmiał się zagradzając mi drogę.

Wywróciłam oczami. Zdjęłam czerwone szorty i włożyłam jasne, dżinsowe rurki. Zrzuciłam z siebie beżowy top i założyłam biały, luźny T-shirt z dużym dekoltem. Na bluzkę założyłam łososiowa marynarkę z rękawem ¾ i wysokie szpilki nude z platformą, w których ledwo potrafiłam chodzić.

- Idealnie. – ocenił swoją stylizacje.

Podeszłam do lustra i okręciłam się wokół własnej osi. Wyglądałam naprawdę nieźle.

- Zdolnego mam męża. – powiedziałam z uśmiechem.

Wyszczerzył się zadowolony.

- Narzeczonego. – poprawiłam się szybko rumieniąc się.

Szybko zdjęłam ubrania i włożyłam je do walizki.

- Masz to zaproszenie? – zapytał.

Kiwnęłam głową i podałam mu elegancką kartkę, która przyszła do mnie pocztą. Na samym dole zaproszenia było logo programu i stacji telewizyjnej. Wewnątrz wypisane były wszystkie szczegóły.

- Nie wiedzą o zaręczynach. – powiedział rozbawiony pokazując listę na karcie.

Zosia wymieniona była jako żona, inne zaproszone były albo narzeczonymi albo żonami. Obok mojego imienia i nazwiska widniało hasło „partnerka”.

- To nawet lepiej, nie będą tak mnie przesłuchiwać. – powiedziałam z uśmiechem.

Nie mieli kiedy się dowiedzieć – i bardzo dobrze.

- I tak się dowiedzą. – stwierdził zadowolony zerkając na moją dłoń.

Przytaknęłam i dokończyłam pakowanie. Gotową walizkę zniosłam na dół i zajęłam się robieniem śniadania.

- O której jedziesz? – zapytał.

- Już chcesz mnie się pozbyć? – zaśmiałam się smażąc tosty. – O osiemnastej mam być w Warszawie, więc wyjadę po pierwszej.

- Trzy godziny. – zerknął na zegarek i usiadł opierając dłonie na blacie. – Może pojadę z tobą?

- Za dwie godziny masz trening, jutro też musisz jechać do Rzeszowa. – powiedziałam podając mu talerz ze śniadaniem.

Wzięłam swoją porcję i usiadłam naprzeciwko niego.

- Zobaczysz jak to jest. – stwierdziłam z uśmiechem. – Siedzisz w domu i denerwujesz się.

Pokazał mi język i zabrał się za jedzenie. Po śniadaniu poszłam się przebrać i zaczęłam się szykować do wyjazdu.

- Muszę już jechać. – skrzywił się.

Kiwnęłam głową i delikatnie go pocałowałam.

- Uważaj na siebie.

Uśmiechnęłam się lekko i poprosiłam go o to samo. Odprowadziłam go pod same drzwi i zaczęłam sprzątać nasze naczynia po śniadaniu. Kiedy wkładałam szklanki do zmywarki usłyszałam trzask drzwi.

- Na kominku. – krzyknęłam z uśmiechem.

Znowu zapomniał o kluczach. Wbiegł do salonu i zabrał jeden komplet. Włączyłam zmywarkę i wyszłam z kuchni. Bartman podszedł do mnie i namiętnie mnie pocałował prawie wgniatając mnie w ścianę.

- Będę tęsknił. – powiedział rozbrajająco i wyszedł uśmiechając się.

Roześmiałam się i ruszyłam do łazienki. Spakowałam swoją kosmetyczkę i wrzuciłam ją do dużej, beżowej torby. Powyłączałam wszystko w domu, wzięłam walizkę, torbę i wyszłam z domu. Dokładnie zamknęłam drzwi i wsiadłam do Chryslera. Wyjęłam płyty ze schowka i zaczęłam je przeglądać. Zdecydowałam się na album Iron Maiden. Zbyszek nie przepadał za taką muzyką, a ja nie słyszałam ich od lat. Włożyłam płytę do odtwarzacza i podkręciłam głośność na maksimum. Z głośników rozległy się charakterystyczne dźwięki wyrazistych gitar i mocnej perkusji. Odpaliłam silnik i wyjechałam z posesji wybijając rytm dłońmi o kierownicę. Znałam wszystkie teksty na pamięć, więc śpiewałam na całe gardło. Co chwilę sprawdzałam jednak, czy nie słychać mojego skrzeku na zewnątrz. Na szczęście ich uszy były bezpiecznie. Po przesłuchaniu całej płyty włączyłam kolejną – tym razem padło na ABBĘ. Zaśmiałam się sama z siebie oceniając swój szeroki repertuar. Od metalu po pop. Droga do Warszawy minęła dość szybko. Na miejscu byłam po siedemnastej. Zameldowałam się w hotelu, Zosia była już na miejscu. Wzięłam kartę z recepcji i ruszyłam do windy.

- Dzień dobry. Mam na imię Przemysław i zajmę się pani bagażem.

Wzdrygnęłam się słysząc to imię. Wsiadłam do windy i przyjrzałam się mężczyźnie, który trzymał moją walizkę.

- Numer pokoju? – zapytał z uśmiechem.

Zerknęłam na kartę.

- Sto trzy.

Kiwnął głową i wdusił przycisk z numerem siedem.  Po chwili byliśmy już na właściwym piętrze. Hotelowy boj wskazał mi odpowiednie drzwi. Otworzyłam je kartą i weszłam do środka. Przemysław postawił mój bagaż tuż przy drzwiach.

- Życzę udanego pobytu. – ukłonił się nisko.

- Dziękuję. – odpowiedziałam i zamknęłam drzwi.

Rzuciłam się na łóżko i zdjęłam buty. Wyjęłam telefon i zaczęłam pisać wiadomość.

„ Jestem już w hotelu, Zosia też dotarła”.

Trzy razy kazał mi obiecać, że jak tylko dojadę dam mu znać. Odłożyłam telefon na szafkę i skierowałam się w stronę łazienki.

- Zajęte! – wrzasnęła Zośka.

Słyszałam lejącą się pod prysznicem wodę. Wywróciłam oczami. Zanim wyjdzie minie pół godziny albo jeszcze więcej. Włożyłam swoją walizkę pod łóżko i odpaliłam telewizor. Wszędzie były reklamy, nie znalazłam nic ciekawego. Zobaczyłam reklamę programu „Dzień Dobry TVN”, w którym miałam się pojawić. Na ekranie zobaczyłam Dorotę Wellman i Marcina Prokopa opowiadających o jutrzejszym odcinku. Skrzywiłam się słysząc „Porozmawiamy z kobietami naszych ulubionych sportowców.”. Zosia wybiegła z łazienki piszcząc. Skupiła wzrok na telewizorze i obejrzała końcówkę reklamy. Skorzystałam z okazji i wbiegłam do łazienki. Poprawiłam makijaż, umyłam ręce i udostępniłam pomieszczenie Zosi. Resztę dnia spędziłam na słuchaniu podekscytowanej przyjaciółki. Była w swoim żywiole, cieszyła się, że jest w centrum zainteresowania. Cieszyłam się, że tak podchodzi do tego programu – skupi na sobie uwagę prowadzących, dzięki czemu ja jakoś przetrwam ten nieszczęsny wywiad. Około godzinny dwudziestej drugiej obie leżałyśmy już w łóżkach. Zosia miała na twarzy obrzydliwą maseczkę z glinki szarej.

- Jak to jest po ślubie? – zapytałam.

Odłożyła jakieś kolorowe czasopismo i usiadła po turecku na łóżku.

- U nas nic się nie zmieniło. – wzruszyła ramionami. – W końcu zamieszkaliśmy razem, jest okej.

Ucieszyłam się. Ile razy słyszałam od innych, że obrączki zmieniają wszystko.

- Kubiak wspominał coś o dzieciach? – zapytałam nieśmiało.

Kiwnęła głową.

- Nie chcę o tym rozmawiać, zmieńmy temat. – skrzywiła się i znowu wzięła gazetę.

- Wszystko w porządku?

Uniosła kciuk w górę i schowała twarz za czasopismem.

- Przecież widzę. – westchnęłam.

Łatwo można było się zorientować, że coś jest tak. Nigdy nie umiała ukrywać takich rzeczy. Wstałam z łóżka i usiadłam obok niej. Wlepiła we mnie wzrok, oczy zaszły jej łzami.

- Ej, nie płacz. – przytuliłam ją do siebie.

Szara glinka ubrudziła całą moją piżamę, ale nie zwracałam na to uwagi. Zosia rozpłakała się jak dziecko. Próbowałam ją uspokoić, jednak cały czas się trzęsła.

- Chodzi o dzieci? – zapytałam.

Kiwnęła głową i jeszcze bardziej się rozkleiła.

- Michał na pewno zrozumie, że chcesz poczekać… - westchnęłam.

Oderwała się ode mnie  i spojrzała jak gdybym przemówiła w jakimś obcym, nieznanym jej języku.

- Nie o to chodzi. – powiedziała wycierając swoje łzy ręką.

Szara maź była dosłownie wszędzie.

- Pobrudziłam cię. – stwierdziła uśmiechając się lekko.

Wzruszyłam ramionami i wbiłam w nią wzrok.

- Więc o co chodzi?

Spojrzała na mnie niepewnie jak gdyby rozważała, czy może mi zaufać.

- Zosia… - złapałam ją za rękę. – Zawsze mówiłyśmy sobie wszystko. Wiem, że widujemy się rzadko, nie spędzamy razem tyle czasu ale ja nadal traktuję cię jak siostrę. Możesz mi powiedzieć.

- Próbujemy i nic. – powiedziała cicho. – Od maja staramy się o dziecko i nie mogę zajść w ciążę.

Kompletnie nie wiedziałam co mam jej powiedzieć.

- Przecież wszystko jest w porządku. Wiemy co i jak. – wzruszyła ramionami.

- Byliście u jakiegoś specjalisty? – zapytałam. – Może trzeba…

Prychnęła.

- Oboje chcemy dziecka, ale boję się tej wizyty. Co jeśli będzie coś nie tak? Michał mnie zabije.

- Przestań. Wszystko będzie dobrze. – powiedziałam ściskając jej rękę. – Musicie się przepadać, lekarz wam pomoże.

Skrzywiła się i znowu wytarła łzy.

- Idę zmyć to cholerstwo z twarzy. – mruknęła i weszła do łazienki.

Słyszałam, że nadal płacze. Wyszła z ubikacji po kilku minutach i położyła się na swoim łóżku. Wytarłam chusteczką resztki maseczki i zajęłam swoje miejsce.

- Nie mów nikomu, dobra? – zapytała wrzucając gazetę do torby.

- Bartman i tak to ze mnie wyciągnie. – jęknęłam. – Albo Michał mu powie.

- Nie chcę, żeby się nade mną litowali. – stwierdziła. – Już widzę te docinki chłopaków…

- Przestań. – stanęłam w obronie zawodników. – To nie jest powód do żartów, oni tacy nie są.

Westchnęła i przetarła twarz dłońmi.

- Powiesz mi, jak już zgłosicie się do lekarza? – poprosiłam.

Kiwnęła dłońmi i przykryła się kołdrą.

- Dobranoc. – rzuciła i zamknęła oczy.

Wyłączyłam światło i odpowiedziałam jej. Po chwili usłyszałam jej chrapanie. Nie wyśpię się. Przez pół nocy myślałam o tym co będzie dalej. Co z Michałem, Zosią i ich dzieckiem? Co ze mną i Zbyszkiem? Przewróciłam się na drugi bok i wzięłam telefon. Miałam dwie nieodebrane wiadomości. Jedną otrzymałam tuż po wysłaniu smsa z informacją o dotarciu do Warszawy. Druga doszła kilka minut temu – też od Zibiego. Wywróciłam oczami. Była trzecia rano.

„Jutro masz trening, śpij wariacie.” – odpisałam szybko uśmiechając się szeroko.

Położyłam telefon obok poduszki i przymknęłam oczy. Po kilku minutach usłyszałam ciche wibracje.

„Nie zapomnij o pierścionku. Będę uważnie oglądał.”

Zaśmiałam się cicho i zabrałam się za odpisywanie.

„Będę pamiętać. Błagam, idź spać.”

Zadowolona odłożyłam telefon na półkę i zasnęłam z uśmiechem na twarzy.

________________________________________________________________________

Najdziwniejsza potrawa, której spróbowałyście to... ? :)

Mam nadzieję, że wiecie co stało się równe 31 lat temu...

formspring.