LXXXVIII

Epizod LXXXVII.

Kolejne miesiące mijałby bardzo szybko. Czułam się świetnie, mój brzuch z dnia na dzień był coraz większy. Zbyszek z fascynacją przyglądał się tej zmianie. Był nadopiekuńczy. Pilnował, żebym jadła same zdrowie rzeczy, pamiętał o wizytach u lekarza, dbał o mnie najlepiej jak potrafił. Po świętach odwiedziliśmy lekarza. Stawialiśmy się na kontrolnych wizytach co trzy tygodnie. W lutym poznaliśmy płeć dziecka – chłopiec. Bartman był z siebie niesamowicie dumny. Poznałam także wstępną datę porodu – dwudziesty piąty sierpnia.

- Szkoda, że nie szósty. – powiedział ZB9. – Urodziłby się w naszą rocznicę.

- Dobrze, że nie szósty. – odparłam. – Będziesz wtedy na igrzyskach.

- O ile pojadę.

Wywróciłam oczami.

- Przestań. Jesteś fenomenalnym zawodnikiem, potrzebują cię.

- Zostaniesz tu sama. Co jeśli zacznie się coś dziać? – zapytał.

- Poproszę mamę, żeby zamieszkała ze mną na czas twojego wyjazdu. – wzruszyłam ramionami.

Zbyszek przystał na taki plan. Chciał pojechać do Rio. Chłopacy marzyli o złotym medalu. Ciężko trenowali, przygotowywali się na te igrzyska odkąd wrócili z Londynu. Jego marzenia mają szanse się spełnić, nie mogę stanąć temu na drodze. Kwiecień, maj, czerwiec i lipiec minął bez jakichkolwiek komplikacji. W sierpniu nadszedł czas na wyjazd chłopaków. Wspólnie z Zosią i innymi partnerkami siatkarzy stałam na holu warszawskiego lotniska. Postanowiłam, że nie będę zawracać głowy mamie. Zamiast niej mieszkać miała u mnie Zocha. Była kochana.

- Dzwoń jak tylko będzie coś się działo, zgoda? – poprosił Zbyszek.

Ciekawscy dziennikarze robili nam mnóstwo zdjęć. Mój wieki brzuch był sensacją, mimo, że wszyscy już wiedzieli o ciąży.

- Obiecuję. – odpowiedziałam. – Będziemy trzymać kciuki.

Zibi mocno mnie przytulił.

- Wrócisz ze złotem, prawda? – zapytałam.

- Mam taką nadzieję. – odparł. – Chociaż, jeśli odpadniemy będę wcześniej w domu…

Przyłożyłam mu pięścią w ramię.

- Masz tam być do końca. Piątego jest otwarcie, dwudziestego pierwszego zamknięcie.

- Nie chcę, żeby mnie coś ominęło. – skrzywił się.

- Właśnie. Nie może cię ominąć tak wielka sportowa impreza. – powiedziałam. – Wrócisz na czas.

Kiwnął głową i pocałował mnie na pożegnanie. Przytuliłam go i wróciłam do Zośki. Pokiwałyśmy siatkarzom na pożegnanie i opuściłyśmy lotnisko. Wsiadłam do Audi i odpaliłam silnik. Zosia zajęła miejsce obok mnie.

- Na pewno możesz prowadzić? – zapytała zerkając na mój brzuch.

- Ciąża to nie choroba. – mruknęłam opuszczając parking.

Po kilku godzinach jazdy byłyśmy na miejscu. Całą drogę rozmawiałyśmy, śpiewałyśmy i śmiałyśmy się. Stan Zośki był o niebo lepszy niż ten sprzed kilku miesięcy.

- Uwielbiam ten dom. – powiedziała, kiedy otworzyłam drzwi. – U was zawsze jest tak ciepło.

- Jest sierpień. – zaśmiałam się.

Machnęła ręką i zdjęła swoją kurtkę. Rzuciła  się na kanapę odpalając tv. Miałyśmy spędzić ze sobą prawie miesiąc. Dni mijały szybko i beztrosko. Obejrzałyśmy z tysiąc razy „Dirty Dancing” śpiewając wszystkie piosenki tak głośno, że zdarłyśmy sobie gardła. Bartman dzwonił do mnie dwa razy dziennie. Uspakajałam go i gratulowałam mu kolejnych wygranych meczów. Panowie byli rewelacyjni. Miażdżyli każdego kto stawał im na drodze do złota. Byłam niesamowicie dumna ze swojego męża. Cieszyłam się widząc radość naszych chłopców po każdym zdobytym punkcie, secie i wygranym meczu. Jeszcze większą radość sprawiał mi widok Pawła i Krzysia na boisku. Większość myślała, że  igrzyska w Londynie były ich ostatnimi. Na szczęście panowie wciąż byli w formie. Ignaczak rewelacyjnie sobie radził, a Paweł jak zwykle narzucał przeciwnikom rytm gry. To co wyczyniał z piłką przechodziło wszelkie pojęcia. Nasza drużyna była fenomenalna. Kiedy przyszła kolej na ćwierćfinał wszyscy byli zdenerwowani. Pechowy mecz. Trafiliśmy na Brazylię. Cały wieczór siedziałyśmy z Zośką trzymając kciuki. Wygraliśmy 3:1. Przez całą noc świętowałyśmy. Zośka wypiła kilka piw, ja musiałam się zadowolić wodą. Po meczu zadzwonił do mnie Zbyszek.

- Udało się! Mamy półfinał! – krzyczał bardzo głośno.

Uśmiechnęłam się szeroko słysząc jaki jest szczęśliwy. Pogratulowałam mu i poleciłam pozdrowić chłopaków.

- Wracaj świętować. – powiedziałam. – Kocham cię.

- Ja ciebie też.

Rozłączył się. Mecz był wspaniały. Żal mi było Brazylii – grali naprawdę dobrze, zdecydowanie wolałabym, żeby to Rosja pożegnała się z igrzyskami. Mecz o finał miał rozegrać się dwa dni później. Graliśmy z Kubą. Byłam zdecydowanie bardziej pozytywniej nastawiona niż w przypadku meczu z Brazylią. Panowie po raz kolejny dostarczyli nam wielu powodów do radości. Mamy finał! Kolejny raz wygrali 3:1. Tuż po meczu zmieniłyśmy kanał. O drugie miejsce w finale walczyła Rosja z Niemcami.

- Niech to będą Niemcy. – jęknęłam.

Wynik nie przypadł mi do gustu. Było 2:1 dla Rosji. Trzeba było przyznać, że obie drużyny grały na naprawdę wysokim poziomie. Bartman kolejny raz do mnie zadzwonił. Jego głos prawie rozsadzał mi bębenki.

- Wiesz z kim gramy? – zapytał nagle. – Jesteśmy jeszcze na hali.

- Rosja prowadzi 2:1. – powiedziałam cicho.

- Cholera… - westchnął. – Pieprzyć to. Pokonamy i ich i Niemców.

- Trzymamy kciuki. – odpowiedziałam wesoło.

- Będziesz wysyłać mi co kilka minut wyniki? – zapytał. – Zanim wrócimy do wioski olimpijskiej…

- Jasne. – odparłam.

- Kocham cię.

- Ja ciebie też.

Wdusiłam czerwoną słuchawkę i skupiłam wzrok na ekranie telewizora. Tak jak obiecałam, co jakiś czas wysyłałam wyniki. Niemcy grali dzisiaj niesamowicie. Byłam pewna, że Rosja przejdzie do finału z wynikiem 3:1. Nasi zachodni sąsiedzi mile mnie zaskoczyli. Mimo druzgocącej przewagi przeciwnika nie poddali się i wywalczyli tie-break. Piąty set niestety przegrali. Będą musieli powalczyć z Kubą o trzecie miejsce. Wysłałam Bartmanowi wiadomość tuż po zakończeniu się meczu. Pojutrze, dwudziestego pierwszego sierpnia o dziesiątej miał odbyć się mecz o trzecie miejsce. Cztery godziny później miał być rozegrany finał. Dwudziestego sierpnia wstałam dość wcześnie. Obudziło mnie mocne kopnięcie synka. Przyzwyczaiłam się już do tego. Poleżałam kilka minut i poszłam do kuchni. Zrobiłam śniadanie i obudziłam Zosię. Przez cały dzień mówiłyśmy o jutrzejszym meczu. Obejrzałyśmy kilka filmów, powtórkę półfinału i tak minął nam cały dzień. Około godziny dwudziestej trzeciej zadzwonił do mnie Zbyszek.

- Jak tam? – zapytał.

- Jest świetnie. – odparłam. – Zestresowany?

- Jak cholera. – przyznał.

Nie byłam zdziwiona. Wszyscy pokładali w nim i całej drużynie ogromne nadzieje. Kibice czekali na to złoto.  Porozmawialiśmy jeszcze chwilę i pożegnaliśmy się. Ruszyłam do łazienki i zaczęłam się szykować do snu. Nagle poczułam mocne kopnięcie.

- Też się denerwujesz? – zaśmiałam się łapiąc swój brzuch.

Zignorowałam to, ale po chwili poczułam się źle. Dobrze wiedziałam co się dzieje.

- Zośka. – zapukałam do drzwi pokoju, w którym spała.

Otwarła drzwi i przyjrzała mi się z uwagą.

- Chyba rodzę. – powiedziałam rozbawiona.

Nie wiem dlaczego się śmiałam. Chyba tak okazywałam zdenerwowanie. Zocha zaczęła panikować. Wzięłyśmy gotową, przygotowaną torbę i poszłyśmy do auta. Zosia cały czas mnie trzymała i pomagała mi wejść do samochodu. Po północy  dojechałyśmy do szpitala.

- Jest lepiej. – stwierdziłam ze zdziwieniem wysiadając z auta.

- Fałszywy alarm? – zapytała. – Lepiej sprawdzić.

Kiwnęłam głową. Obie weszłyśmy do szpitala. Tam od razu przejęła mnie grupa pielęgniarek i lekarzy. Wszyscy byli bardzo mili, traktowali mnie w pełni profesjonalnie. Polecili mi, żebym została na obserwacji. Zgodziłam się nie chcąc robić problemu. Około pierwszej leżałam już w sali. Udało się załatwić drugie łóżko dla Zośki.

- Nie obejrzymy finału. – powiedziała nagle.

Rozejrzałam się po pokoju. Telewizora brak.

- Podasz mi torbę? – zapytałam.

Kiwnęła głową i wykonała polecenie. Wszystko szykował Zbyszek. W bocznej kieszeni znalazłam tablet. Pomachałam nim zadowolona w kierunki Zośki. Nie mogłam opuścić tego meczu. Obie byłyśmy zmęczone, więc położyłyśmy się spać. Obudziły mnie silne skurcze. Zerknęłam na zegarek. Trzecia pięćdziesiąt siedem. Zawołałam lekarza, Zośka też już była na nogach.

- Zaczęło się. – powiedziała kobieta w białym fartuchu.

- Teraz? – jęknęłam. - Miał się rodzić dwudziestego piątego sierpnia.

Lekarz tylko wzruszył ramionami i poleciła pielęgniarkom zabrać mnie na porodówkę. Po kilku minutach było już znacznie gorzej. Z trudem oddychałam, czułam, jak dziecko rozrywa mnie  od środka. Ból był nie do opisania, a przecież to był dopiero początek. Zosia siedziała przy mnie cały czas, mimo, że kilkakrotnie kazałam jej wychodzić. Godziny mijały a ja darłam się w niebogłosy. Na filmach trwa to dwadzieścia minut, ja rodziłam już sześć godzin. Wbijałam paznokcie w szpitalne łóżko, przeklinałam, zdzierałam gardło. Robiłam wszystko, żeby złagodzić ból. Przez łzy błagałam o kolejne środki przeciwbólowe. Około jedenastej mój telefon zaczął dzwonić.

- To Zbyszek. – powiedziała Zośka zerkając na ekran.

- Powiedz, że śpię. Siedziałyśmy wczoraj do czwartej rano i jeszcze nie wstałam.

- Mam mu nic nie mówić? – zapytała zdziwiona.

- Nie możesz mu nic powiedzieć. Nie teraz. Musi wyjść na boisko ze świadomością, że wszystko jest w porządku. – wycedziłam przez zęby.

Kiwnęła głową i wyszła na korytarz. Wróciła po kilku minutach.

- Z dwadzieścia razy pytał czy na pewno wczoraj nic nie piłaś. – zaśmiała się.

Cieszyłam się, że Zbyszek nic nie wie.

- Pójdziesz po tablet? – zapytałam i znowu głośno krzyknęłam.

Po chwili wróciła trzymając sprzęt w ręce. Na bieżąco podawała mi wynik meczu o brązowy 

medal. Wygrali Niemcy. Lekarze, którzy się mną zajmowali byli wyraźnie rozbawieni. Bardziej przejmowałam się igrzyskami niż własnym dzieckiem.

- Długo jeszcze? – jęknęłam błagalnym głosem.

- Jeszcze chwila i będzie po wszystkim. – odparła spokojnie kobieta.

- Powtarza to pani od trzech godzin. – warknęłam.

O czternastej zaczął się mecz o złoto i dziesiąta godzina mojego porodu. Byłam wykończona. Wlepiłam wzrok w ekran starając się zapomnieć o bólu. Widziałam jak panowie wbiegają na boisko i zdobywają kolejne punkty. Po trzecim secie Rosjanie prowadzili 2:1. Widziałam jak źli są na siebie nasi zawodnicy.

- Jeszcze tylko główka i będzie po wszystkim. – powiedziała kobieta w białym fartuchu.

Zebrałam wszystkie siły jakie mi zostały i znowu zaczęłam przeć. Pół godziny później na świecie pojawił się mój syn. Usłyszałam jego głośny płacz i odetchnęłam. Zamknęłam oczy i oparłam głowę o bok łóżka, byłam zmęczona. Po kilku minutach pielęgniarki oddały mi go.

- Wygrali! – zapiszczała Zośka. – Dwa do dwóch!

Wszyscy byli podekscytowani. Cały czas trzymałam w objęciach swojego synka. Był śliczny, od razu go pokochałam. Nie mogłam oderwać od niego oczu.

- Zrobię mu zdjęcie. – powiedziała nagle Zośka i wyjęła telefon.

- Wyślij je Łukaszowi. – zaproponowałam. 

W połowie pierwszego zrobił coś ze swoją kostką. Na boisku zastąpił go Paweł. Wiedziałam, że Żygadło już nie zagra.

- Napisz, żeby nikomu nie mówił do zakończenia meczu. – poprosiłam.

- Myślisz, że ma przy sobie telefon? - zapytała.

 - Nawet jeśli ma jest zajęty meczem. - odparłam z uśmiechem.

Kiwnęła głową i wysłała wiadomość. Po kilku minutach nadeszła odpowiedź.

„Gratulacje, mała!” – odczytałam wiadomość na głos.

Zaskoczona uśmiechnęłam się szeroko i pocałowałam główkę syna.

- Wybrała pani imię? – zapytała pielęgniarka. – Musimy zabrać go na dwadzieścia minut.

- Robert. – odparłam z uśmiechem.

Niechętnie oddałam jej moje dziecko. W skupieniu oglądałam początek kolejnego seta. Ostatni wynik jaki zapamiętałam to sześć do pięciu dla nas. Później wrócił do mnie Robert i to nim się zajęłam. Był cudowny. Mocno go do siebie przytuliłam, w ogóle nie płakał.

- Dwanaście do trzynastu dla Rusków. – mruknęła Zośka nie odrywając wzroku od ekranu.

Trzymałam za nich kciuki. Gdyby zdobyli ten medal… Złoto Olimpijskie. Tak bardzo tego pragnęli. Zwycięstwo było na wyciągnięcie ręki.

- Piętnaście do piętnastu. – powiedziała.

Odwróciłam się i obejrzałam końcówkę seta. Nikt nie chciał odpuścić, każdy zdobywał punkt za punktem. Było dziewiętnaście do osiemnastu dla Polski kiedy Paweł zaskoczył zawodnika i zamiast wystawić piłkę na skrzydło po prostu przerzucił ją przez siatkę. Walka o punkty była tak zacięta, że Rosjanie spodziewali się mocnego ataku a nie takiej piłki. Zagumny wymierzył idealnie, w linię boczną boiska. To było nie do obrony. Kibice na hali zaczęli wiwatować, Zośka i ja zaczęłyśmy krzyczeć jak opętane czym obudziłyśmy Roberta. Polacy zaczęli skakać po boisku ciesząc się jak dzieci. Nagle coś przerwało radość wszystkich  zebranych. Rosjanie zaczęli protestować. Krzyczeli coś w kierunku naszych graczy i sędziów. Postanowiono sprawdzić tę ostatnią piłkę.

- Przecież było boisko! – wrzasnęła Zośka.

- Ciszej. – poprosiłam tuląc do siebie Roberta.

Po kilku minutach wszystko było jasne. Polacy zdobyli złoto. Kamerzysta wbiegł między cieszących się ze zwycięstwa siatkarzy.

- Bartman, ojcem jesteś! – wrzasnął Łukasz.

Zbyszek zatrzymał się i spojrzał przerażony na rozgrywającego.

- Aneta urodziła! – krzyknął.

Zawodnicy zaczęli krzyczeć jeszcze głośniej i rzucili się na Zibiego. Wszyscy wylądowali na boisku a ja z Zośką śmiałyśmy się do łez. Po kilku minutach stacja przeniosła się do studia. Zgromadzeni tam ludzie nie kryli dumy ze zwycięstwa, świętowali zdobyty medal.

- Udało się. – wrzasnął szczęśliwy prowadzący. – Mamy złoto.

- Jak wszyscy słyszeliśmy mamy jeszcze jeden powód do radości. – powiedział komentator. – Zbigniew Bartman został ojcem.

- Wszyscy Polacy dzisiaj świętują, ale śmiem twierdzić, że nie ma szczęśliwszego człowieka niż nasz atakujący. 

Wszyscy w studiu kiwnęli głowami zgadzając się ze słowami prowadzącego. Na ekranie po raz kolejny pokazano najlepsze akcje meczu. Uśmiechnęłam się widząc jak ciężko pracowali na ten sukces. 

________________________________________________________________________

Dzisiaj o ustalonej porze, cud. :) Odliczacie już do Sylwestra? :>