LXVIII

Epizod LXVII.

Po niecałych dwóch tygodniach ogród prezentował się świetnie. Po lewej stronie pojawiło się wielkie oczko wodne z drewnianym mostkiem. Dalej posadziłam żółtą magnolię. Za garażem usadziłam rząd sosen. Przy tarasie z tylnej strony domu pojawiły się tulipany – moje ulubione kwiaty. Idealnie skoszony trawnik prezentował się pięknie. W piątek pogoda była idealna. Był środek sierpnia, a na dworze było zaledwie dwadzieścia siedem stopni Celsjusza.  Właśnie dotarły do mnie dwie nowe rośliny, które postanowiłam zasadzić.

- Ktoś przyjechał? – zapytałam klęcząc na trawniku.

Na nosie miałam czarne, klasyczne Ray-Bany. Włosy związałam w kucyka. Dzisiaj ubrałam dżinsowe szorty i szeroki, biały T-shirt ze sporym dekoltem i kieszonką na lewej piersi.

- Zbyszek! – krzyknęłam.

Bartman rozłożył się na leżaku. Uwielbiał słońce i odpoczynek. Miał na sobie jedynie luźne, sportowe spodenki. Ocknął się i założył okulary przeciwsłoneczne leżące obok niego. Niechętnie wstał i ruszył ścieżką w kierunku uliczki. Usiadłam na trawie po turecku i przyjrzałam mu się uważnie. Spodenki luźno zwisały z jego bioder. Opalenizna mu służyła. Uśmiechnęłam się i wyciągnęłam twarz ku słońcu. Jeszcze kilka tygodni i powita nas kolorowa, chłodna jesień. Odsunęłam od siebie tę myśl i wróciłam do sadzenia roślin. Na szczęście zostały już tylko dwie sztuki. Grzebiąc w glebie usłyszałam, że Zbyszek z kimś rozmawia.

- Aleście się urządzili! – krzyknął z uznaniem Krzysiek.

Uśmiechnęłam się i powoli wstałam z ziemi. Otrzepałam się z trawy i podbiegłam do nich przywitać się.

- My ciężko trenujemy a Bartman leżakuje. – zaśmiał się Nowakowski.

Mocno go przytuliłam, dawno go nie widziałam.

- Miałeś swój urlop, teraz czas na mój. – Zbyszek pokazał język środkowemu. – Nareszcie.

Fakt. Nowakowski dopiero co wrócił z wakacji, Zibi zaczynał je dopiero dzisiaj.

- Macie jakieś plany? – zapytał Ignaczak siadając na drewnianej ławce stojącej na tarasie.

- Nic. – odparł wesoło Zbyszek. – Siedzę w domu i odpoczywam.

W ostatnich miesiącach tyle się działo, że jedyne czego nam było trzeba, to chwila odpoczynku, minuta dla siebie. Weszłam do domu przez otwarte drzwi tarasu i skierowałam się do kuchni. Umyłam ręce i przygotowałam sok dla naszej czwórki. Do każdego napoju wrzuciłam dwie kostki lodu. Wróciłam z tacą i usiadłam obok Piotrka. Panowie od razu rzucili się na przyniesione przeze mnie szklanki.

- Aneta gospodyni. – wyszczerzył się Krzysiek pijąc sok pomarańczowy.

Wzruszyłam ramionami. W Rzeszowie pełniłam tę samą rolę – zmieniło się tylko miejsce zamieszkania. Wypiłam swój sok i zostawiłam zawodników samych. Uklękłam i zajęłam się roślinami.

- Co to jest? – zapytał Krzysiek wskazując na doniczkę stojącą tuż obok mojej nogi.

Uniosłam ją i zaprezentowałam kwiatek siatkarzom.

- Szachownica cesarska. – powiedziałam z uśmiechem.

Ignaczak pierwszy raz spotkał się z taką nazwą. Wsadziłam roślinę do ziemi, a zaraz po niej zajęłam się orlikiem mieszańcowym.

- O czym rozmawiacie? – zapytałam zerkając na nich.

- Mówię im o tej parapetówce za tydzień. – odpowiedział szybko Zibi szczerząc się.

- Zapowiada się niezłe zakończenie lata. – powiedział wesoło Krzysztof.

Uśmiechnęłam się i położyłam na leżaku, który wcześniej zajmował Bartman. Wyciągnęłam nogi prostując je jak tylko mogłam. Przymknęłam oczy. Słyszałam tylko rozmowę chłopaków, szum drzew, śpiew ptaków i... dzwonek mojego telefonu. Niechętnie wstałam i weszłam do domu. Zibi odprowadził mnie wzrokiem szeroko się uśmiechając. Podbiegłam do komórki i odebrałam ją nie zerkając na ekran.

- Chyba macie słaby zasięg na tym zadupiu. – od razu rozpoznałam rozbawiony głos Zośki.

- Przepraszam, byliśmy zajęci. – odparłam opierając się o kuchenną wyspę.

- Już ja wiem czym. – zaśmiała się.

Miała naprawdę dobry humor. Uśmiechnęłam się i opowiedziałam jej o odwiedzinach Piotra i Krzyśka. Ruszyłam w kierunku tarasu chcąc jej udowodnić, że mówię prawdę. Podałam telefon Ignaczakowi i usiadłam obok Zbyszka.

- Potwierdzam, są ubrani. Ledwo, ale są. – powiedział szczerząc się.

Zibi prychnął rozbawiony a ja kiwnęłam ręką dając gest, że ma mi oddać telefon. Porozmawiał jeszcze chwilę z Zosią i rozłączył się.

- Zbieramy się, młody. – szturchnął Nowakowskiego i wstał.

- Już? – zapytałam zaskoczona.

- Zaraz będziecie mieli kolejnych gości. – wyszczerzył się Krzysiek.

Kiwnęłam z niedowierzaniem głową. Przecież mieszkają tak daleko. Mieliśmy się spotkać dopiero na parapetówce.

- Człowiek raz na rok ma tydzień wolnego i nikt tego nie uszanuje. – westchnął rozbawiony Bartman.

- Ja to uszanuję. - powiedziałam całując go w policzek.

- Lubię  jak mnie męczysz… - westchnął szeroko się uśmiechając.

Nowakowski głośno chrząknął.

- Odprowadzicie nas czy zamierzacie korzystać z pięciu minut wolności? – zapytał z ironią w głosie Ignaczak.

- Uliczka jest tam. – zaśmiałam się i wskazałam drogę do wyjścia z posiadłości.

Zbyszek posadził mnie na swoich kolanach i zachichotał. 

- Widzimy się za tydzień. – rzucił Piotrek i ruszył ścieżką do wyjścia.

Krzysiek pognał za nim kiwając nam ręką.

- Po co tu przyjeżdżają? – jęknął Bartman kiedy dwaj siatkarze zniknęli z zasięgu naszego wzroku.

Wzruszyłam ramionami.

- Nie mam pojęcia. – odparłam. – Nie widzieliśmy się wieki, może dlatego.

- Widziałem się z Kubiakiem dwa tygodnie temu. – powiedział.

- Mecz się nie liczy. – westchnęłam i przeczesałam ręką jego włosy. – Chyba przyjechali.

Chciałam wstać, jednak Zibi nie chciał mnie puścić. Pocałowałam go delikatnie i wyrwałam mu się. Kiwnęłam ręką Kubiakom pokazując im gdzie mają się kierować.

- No, no… - westchnęła Zośka. – Szwagier na bogato.

Zaśmiałam się. Nasz dom naprawdę jej  się podobał, rozglądała się wszędzie z szeroko otwartymi oczami. Michał głośno zagwizdał – był pod wrażeniem.

- Co was do nas sprowadza? – zapytałam siadając obok Zbyszka.

Objął mnie ramieniem i uważnie przyjrzał  się naszym gościom. Wyglądali na naprawdę szczęśliwych.

- Co robicie w weekend? – zapytał wesoło Michał.

- O nie, nie, nie. – Bartman nie miał ochoty psuć sobie urlopu. – Parapetówka jest w następnym tygodniu, teraz odpoczywamy.

- Zocha wykupiła weekend na Kostaryce. Pomylili się i zamiast dwóch miejsc mamy cztery. Zero opłat. – uśmiechnął  się Kubiak.

- Nieee. – skrzywił się Zbyszek. – Nie dam rady kolejny raz się pakować i wyjeżdżać.

Zosia  przeniosła wzrok na mnie i złożyła ręce jak do modlitwy.

- Ma rację. – westchnęłam. – Rzadko kiedy mamy okazję po prostu nic nie robić.

- To Kostaryka! – krzyknęła. – Jesteście niemożliwi!

- Może, plaża, wchody i zachody słońca, drinki… - wymieniał Kubiak.

- Idealny zestaw dla świeżo upieczonych małżonków. – stwierdziłam. – Bawcie się dobrze.

- Ale jesteście… - pokazała nam język.

- Jesteśmy naprawdę zmęczeni. – powiedziałam zirytowana.

- To są wakacje. Tam się odpoczywa. – burknęła.

- Z tobą się nie da odpoczywać. – wyszczerzyłam się.

- Błagam was. – jęknęła. – Macie cztery dni na odpoczynek. W piątek wylecimy, w poniedziałek rano jesteśmy z powrotem.

- Wybacz. – zachichotał  Zibi mocno mnie obejmując. – Mamy inne plany.

- Po co ja się tutaj tłukłam tyle kilometrów? – jęknęła.

Zmieniliśmy temat nie chcąc psuć sobie humoru. Kubiakowie byli wyraźnie zawiedzeni. Postanowiliśmy oprowadzić ich po okolicy. Las otaczający nasz dom bardzo im się spodobał.

- Dzik. – zaśmiałam się widząc Michała ścigającego się ze Zbyszkiem. – Już wiem dlaczego jesteś Dzik.

Po odjeździe Kubiaków zjedliśmy kolację na tarasie i siedzieliśmy na dworze.

- Co robisz? – zapytałam stając za nim.

Siedział na leżaku z laptopem na kolanach. Na ekranie zobaczyłam pełno zdjęć jakiegoś cudownego miejsca.

- Kostaryka? – zaśmiałam się poznając państwo zaznaczone na mapie.

- Ładnie tam. – stwierdził przyglądając się.

Przytaknęłam i położyłam ręce na jego ramionach.

- Zadzwonisz do Zośki? – wyszczerzył się.

- Naprawdę chcesz tam jechać? – zachichotałam.

- Chcę. – chwycił moją dłoń i pocałował ją.

Objęłam jego szyję ramionami i pocałowałam go w policzek. Wzięłam swój telefon i wybrałam numer do Zosi.

________________________________________________________________________

Mam do Was małe, ale dziwne pytanie. :) Czy istnieje osoba, którą potrafiłybyście pozbawić życia bez wyrzutów sumienia?

Niedługo się rozstaniemy, więc pomyślałam, że możecie mieć do mnie kilka pytań : formspring. :)